LOVE NEVER FELT SO GOOD

"Issız Gece"

"Yıldızları izlemen gerekiyor beni değil."

"İzliyorum." kalbine akan sıcaklıkla gülümserken Harry alfasına doğru yaklaşıp dudaklarını çenesine bastırdı.

"Kalbimle alıp veremediğin ne senin?"

"Sevmekten başka mı?" kıkırtısı geceyi ısıtırken alfa mavilerini gamzelerin kapladığı yanaklara çevirip gülümsedi.

Bu kadar güzel olup içini titretmesine hakkı yoktu.

"Gülümsediğin anlarda oluşan çiçekleri seviyorum." çiçekleri, gamzeleri, kızıla bürünürken alfa alnını eşinin alnına yasladı.

"Biliyor musun? Şu an ölebilirim Harry. Çok mutluyum. Şu an olmak isteğim yerdeyim." Harry ruhunu okşayan kelimelerle gözlerini kapatırken derin bir nefes aldı.

Alfa bazı anlarda öyle bir cümle kuruyordu ki yaşadığı anın gerçekliğine olan inancı sarsılıyordu. Bu kadar özel ve güzel bir an sadece bir anda oluşmuş bir hayal gibi bir tat veriyordu bedenine.

"Kalbimle alıp veremediğin şeyi buldum."

"Neymiş peki?" gözlerini açtı.

"Ona o kadar çok sevgi fısıldıyorsun ki her fısıldayışında tekliyor. Onu bulutlara çıkartıyorsun. Tüm her şeyden çok daha yükseğe ve bu onu yoruyor. Ama bu yorgunluk onun için bir problem değil." alfa koyulaşmaya başlayan irislerini yeşillerle buluşturduğunda baş parmaklarını çiçeklere değdirip yumuşacık olan yanakları kavradı nazikçe.

"Bu seni korkutuyor mu?"

"Bazen." alfa kaşlarının çatılmasına engel olamazken Harry fısıldadı.

"Bir gün yükseğe çıkamamaktan korkuyorum. Çünkü ona alıştım. Onu benimsedim." alfa irkilirken başını olumsuzca salladı.

"Söz verdin. Benimle olacağına söz verdin."

"L- Lou..."

"Her zaman benimle olacaksın. Gitmekten konuşma."

"Gitmekten konuşmu..."

"Konuşuyorsun." Harry alfanın yüzünü elleri arasına alırken dudaklarını yanağına değdirdi.

"Birlikte olduğumuz her gün hayatımın en harika günleri. Bu gece de bir tanesi." alfa bir sürü şey söylemek istemesine rağmen sessiz kaldı. Bunun üzerine Harry bacağının tekini üzerinden geçirip diğer tarafa attı.

Alfasının kucağına otururken ellerini sert göğse yaslamıştı. Louis incisini kalçalarından kavrayıp alnına öpücük bırakırken Harry huzurla gülümsedi.

"Seni seviyorum alfam." alfa kalbine tatlı bir heyecan veren sözlerle kocaman gülümsedi.

Bunu duymaya bayılıyordu.

"Ne kadar?"

"Gözlerin kadar." alfa aldığı cevabı anlayamazken Harry kıkırdadı. Kıkırtısı ayın aydınlattığı ormana karışırken Louis gözlerini devirdi.

Her şeyi de anlayamazdı ya şimdi.

"Gözlerinin gözlerimle buluşması evime gelmek gibiydi. Hem de hiç bilmediğim evime. Bir çeşit büyü gibiydi grilerin. Bozulmasından korktuğum bir büyü."

"Peki senin kalbimle alıp veremediğin ne küçük incim?" zarif parmaklar alfanın ensesine küçük dokunuşlar bırakırken bacakları sıkıca alfanın beline sarılmıştı.