ATEŞBÖCEĞİ || Yarı Texting

0.9

Slm.

Yorğunummmmm ama yazmayı özledimmmm.

Lütfen sizde özlediğinize dair bir emoji bırakınnn.

*Ben: 💙

-
-

[Bu numarayı engellediniz]

[Engelli kaldırdınız]

[Bu numarayı engellediniz]

[Engelli kaldırdınız]

[Bu numarayı engellediniz]

[Engelli kaldırdınız]

Sabahtan beri yaptığımı yapıp; anonimi tekrar engelleyecekken profilinde 'Çevrimiçi' yazısını gördüğüm anda bundan vazgeçtim.

053**: Sabah sabah kualğımısktin kızım

053**: böyle yaparak ne yapmaya çalışıyorsun

Siz: Ne yapmışım be?!

053**: Beni engelleyip durma sebebin ne

053**: Çok merak ederek soruyorum

Siz: Öyle bir şey yapmadım.

053**: Emin misin

Siz: Evet.

053**: Wp de kaç dk konuştuğuna kadar bildirim alıyorum

053**: İstersen bana ekran görüntüsü attırma

Siz: Ne?

053**: Boşver

053**: Sadece şu yaptığına bir son vererek uyumama izin ver

Siz: Neden?

Siz: Gece ne halt edip de uyumadın?

053**: Seni ilgilendirdiğini düşünmüyorum

Siz: Haklısın.

Siz: Sana iyi geceler o zaman.

Telefonu sinirle çantaya atıp odadan çıktım. Ses çıkartmamaya çalışarak aşağı inmeye başladım. Amacım anneme ve babama görünmeden evden çıkmaktı lakin annemin beni çağırdığına bakarsak pek de başarılı olduğum söylenemezdi.

"Kızım?"

"Efendim, anne?"

"Kahvaltı etmeyecek misin?"

"Hayır, anne. Okulda bir şeyler atıştırırım."

Annem beni başıyla onaylayıp mutfağa geçtiğinde ayakkabımı çıkarıp giymeye başladım. Ayakkabımı giyip kalktığımda babamla göz göze gelmiştim.

Bir an ne yapacağımı bilmeksizin sadece baktım. Sonra aklıma gelenler, yüzümü eğmeme sebep oldu. Onu utandırmam, onun güvenini kırmam ve onun başını eğmesine sebep olmam; utanmama neden oluyordu.

"Kahvaltı etmeden mi gidiyorsun, okula?"

"Aç değilim. Bu saatlerde kahvaltı edemiyorum."

"Kızım, neden yüzüme bakmıyorsun?"

"Şey... Ben geç kalıyorum, okula. Gitsem olur mu?"

"Kahvaltını et. Seni ben bırakırım, okula."

"Geç kal-"

"Annen hazırladı bile. Hadi bir şeyler atıştır."

El mahkum giydiğim ayakkabıyı çıkartarak mutfağa geçtim. Başımı kaldırmaya ne cesaretim vardı ne de yüzüm. O yüzden sessizce yerime geçip oturdum.

Babam önümdeki tabağı alıp doldurduğunda bile karışmadım.

"Hepsini bitir."

"Aç değilim."

"Yusem, yüzünü eğmekten vazgeçip babana bak."

"Anne, lütfen konu-"

"Annen haklı kızım. Neden dört aydır köşe bucak kaçıyorsun, benden?"

"Sadece..." konuşamadan sustum. Ne zaman bu konudan konuşsak sessim titrer dururdu ve ben kendimi ifade edemeden ağlardım. Çünkü babama karşı çok suçlu hissediyordum.

"Bak, kızım." elleri çenemi bulup başımı kaldırırken konuşmaya devam etti. "Yaptığın şey karşısında asla suçluluk duymamalısın çünkü senin yaptığın şey, kötü bir şey değildi. O yüzden asla yaptığından pişman olmamalısın."

Gözlerim dolu dolu olurken konuşmak istedim. Onun ne kadar harika biri olduğunu, babam olduğu için ne kadar şanslı olduğumu ve hayran olduğum tek kişinin o olduğunu söylemek istedim ama yapamadım. Sadece ona bakıp ağladım.

Beni kendine çekip sarıldığında bile zar zor karşılık verdim.

"Özür dilerim, baba. Seni utandırdığım için, güvenini kırıp yüzünü eğdiğim için çok özür dilerim."

"Ne güvenimi kırdın ne de başımı eğdin, Yusem. Ben hala sana güveniyorum ve senden gurur duyuyorum."

Babamın dediği ile gülümserken annemin sessini işittim.

"Kıskanmaya başlıyorum."

Annemin dediği beni güldürürken babam kollarını açıp gelmesini bekledi. Annem gülerek bize sarıldığında rahatlamıştım. Beş aydır babamın ne düşündüğünü bilmeden kaçmıştım ama bugün öğrendiklerim beni o kadar rahatlatnıştı ki kendime gelmiştim.

"Bu kadarı yeter. Geç kalacaksın okuluna. Hızlı hızlı kahvaltını et de okula bırakayım."

Babamın dediğini umursamadan ona sarılmaya devam ettik. Ona sarılmayı o kadar özlemiştim ki onu bırakmaya niyetim yoktu. Onun da dediği ile çelişen bize sarılı kolları, bu anı özlediğine kanıttı.

-
-
-

Bu bölüm anonimciğimle Yusemciğimin fazla diyaloğu olmadı. Soryyy...

Ama bugün atabilirsem bu bölümle beraber iki bölüm atmayı planlıyorum. O da yapabilirsem gelir birazdannnnnn

Neys. Oylamayı unutmayın...