Sevmek Zamanı (#Tamamlandı)

82.BÖLÜM

Evet elimde sandviç kalbimde heyecan kafamda bigodiler düşünüyorum. Değişen hayatımı, grip olmamla başlayan tesadüfler zincirini. Bora'yı ilk gördüğüm anı... her şey gözümün önünden film şeridi gibi geçiyor.

Odanın içi ise tam bir curcuna. Zeynep Ablam ve Duru'nun saçları yapılıyor şu anda. Az önce Duru benim saçlarım sarılırken ayakkabımın altına bir sürü isim yazdı kendi ismi hariç. "Daha zamanım var benim" dedi gülerek. Haklı daha yirmi yaşında.

Dün akşam biraz ağlamalı, biraz zırlamalı geçti bizim evde. Güldük söyledik önce sonrada azıcık ağlaştık ailecek. Zeynep Ablam annemi bugün için ikna ederken hep beraber baya bir mücadele ettik.

Tutturdu "Otelde hazırlanmak da neymiş. Eski köye yeni adet. Bu evden gelinliği ile çıkacak" diye. Sinem zaten gelinlik gibi bir şey göndermişti bana. Ben basit beyaz bir elbise beklerken ciddi ciddi gelinlik göndermişti bana evden çıkarken giyimem için. Zeynep Ablam;

— Teyzeciğim zaten kız gelinlikle çıkacak evden sen merak etme. Burada nerede hazırlayacağız kızı? Gidelim hep beraber otelde hazırlanalım ne var bunda? Diye başladı söze. Bu sefer annem;

— Ben gelmem, diye tutturdu. Zeynep Abla en sonunda;

— Tamam hanımlar bu kadar yeter. Yarın ben, Duru ve Aylin otelde hazırlanıyoruz. Sizde üç kız kardeş burada hazırlanın, dedi anneannem bunu duyunca gözlerini kocaman açıp;

— Ben ne olacağım? Diye bağırınca tüm gerginlik dağıldı ve hepimiz kahkahalarla gülmeye başladık.

— Tamam anneannem seni de burada hazırlarlar sen merak etme, dedi Zeynep Ablam.

— Hayır olmaz ben de otele geleceğim. Orada sizi daha güzel hazırlayacaklar, diye başladı anneannem. Artık Çağdaş koltuktan düştü gülmekten. Zeynep Ablam durur mu?

— Ne o kız anneanne sen de mi gelin olmaya karar verdin? Dedi. Anneannem hiç istifini bozmadan;

— Olabilir neden olmasın? Beğenemedin mi? Dedi tek kaşı havada. Sayesinde gerginlik dağılmış oklar benden ona yön değiştirmişti. Anneannemi zorda olda ikna etmiştik. Annem zaten o arada mantıklı düşününce "Tamam" dedi.

O gece odamda tek başıma yattım. Annem "Bundan sonra istesede o zibidi onu yalnız bırakmaz. Son gece kendinle baş başa kalsın. Emin olup olmadığına baksın. Köprüden önce ki son çıkış" dedi. Kaşımı kaldırıp "Hala mı?" Bakışı attım ama tınlamadı bile. Arkasını dönüp gitti. Eniştemler Çağdaş'ı başımıza dikip zaten evi biz hanımlara bırakıp bir pansiyonda kalmıştı geçen gece. Bu gece de sanırım orada kalacaklardı.

Ben daha fazla kimse ile konuşmadan odama gittim. Yatağıma oturdum. Etrafıma bakındım. Bu oda gençliğim, çocukluğum, acılarım, sevinçlerim, kederlerim, hüzünlerim çok şey görmüştü.

Kahkahalarımla inleyen duvarlar yeri gelmiş göz yaşlarıma şahitlik etmişti. Şimdi başka bir evin duvarları anılarıma ev sahipliği yapacaktı. Sevinçlerimi, hüzünlerimi paylaşacaktı.

Bağdaş kurdum. Tavana baktım. Hala daha tavanda gezegenlerim duruyordu. Babamla beraber yapıştırdığım için kimseye elletmemiştim. O yüzden tavanın orası boyanamamıştı.

— Eee babacığım bu odada yalnız son kez seninle konuşuyorum. Yeni evimde de konuşacağız elbet ama burası başka. Ben seni burada buldum maalesef burada da kaybettim. Bu ev, bu oda benim için sen demek. Gözümü ne zaman kapatsam sanki kapıdan başını uzatıp "Bugün neler yaptın bakalım?" Diye soracakmışsın gibi geliyor.
Onu bulduğumu düşünüyorum babacığım. Şayet ki "O" değilse bile ona en yakını Bora babacığım. Ben kendimden emin olduğum kadar ondan da eminim. Annem geleneksel annem işte acaba daha iyisi var mıdır? Diye Bora'yı bir türlü benimseyemedi.
Seni bir kere daha tebrik ediyorum kendini annem gibi bir mükemmeliyetçiye beğendirebildiğin için. Bora maalesef beceremedi.
Senin benim yanımda olduğunu tüm kalbimle hissediyorum babacığım. Onunla mutlu olmak için elimden geleni yapacağım tıpkı seninle annemin mutlu olduğu gibi. Her şey için teşekkür ederim babacık beni ben yaptığınız için... dedim ve kendimi yatağıma son kez bıraktım.