♥️Ανταγωνιστική Αγαπη♥️

κεφάλαιο 55

Ολα γινόνταν ΣΑΝ ΤΟ ΌΝΕΙΡΟ που μολις ειδα! Τι πραγματικα γινεται? Δεεν καταλάβαινά τιποτα! Πως να βλεπω σε ονειρο κατι που να γινεται σε πραγματικοτητα. Τι γινεται τωρα θα ερχεται και στα ονειρα μου αυτος ο βλακας? Θα με φιλαει κιολας.Ηταν σαν να έβλεπα το μελλον. Αλλα και παλι αυτο δεν γίνεται δεν πρεπει να φίλησώ τοκ Αλεξ! Εχω αγορι και εκτος αυτου δεν γινεται να φιλησω καποιον που μισω! Σηκώσα αποτομα το κεφαλι μού πανω απο το στηθος του. Και ομως εγινε ακριβως αυτο που εγινε στο όνειρο. Τι περιεργο. Ειμασταν ακίνητοι και μου πηρε το χερι. Δεν μπορει να γινει αυτο που ειδα! Ειναι αδυνατον! Πρέπει να φυγω απο διπλα του ειναι η μονη λύση δεν θα το κανω αυτο στο Huan τον αγαπάω. Δεν ειναι σωστό. Ηταν σαν να ειχα πέτρες δεμένες στα ποδια που δεν μπορούσα να κουνηθώ ομως επρεπε. Μετά απο προσπάθεια εφυγα απο διπλα του και ετρεξα απευθείας στην κανονική μου θέσει διπλα απο την Ιουλια και ειπα στον Αγγελο να σηκωθεί. Η αεροσυνοδός φώναξε να καθισω στην θεση μου και ηρθε και με πηρε και παλι διπλα απο τον Αλεξ και καθισα. Το αεροπλάνο σταμάτησε να ταρακουνιέται και εγω...

(...)

Α: Τι στο καλο κανεις?

Π: Εγωωω? Δεν φταιω εγω!

Α: Και ποιος φταίει εγω? Εκει που κοιμόσουν αρχισε και φωνάζες και με χτυπησες.

Π: Αχ! Πονάει?

Α: Εσυ τι λες? Τέτοια σφαλιάρα δεν ξανα έφαγα. Χαζη!

Π: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΑΖΗ! Εσύ εφταιγες!!! Ειπα με ενα παραπονιαρικο και θυμωμένο προσωπο γυρνώντας το κεφαλι μου απο την αλλη μερια και σταύρωσα τα χερια μου.

Α: ΕΓΩ ΤΙ ΦΤΑΙΩ? ΤΡΕΛΗ! ΕΕ ΤΡΕΛΗ!

Π: Εγω ηρθα στα ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ???

Ουπςςς! Εκανα μια γκαφα

Α: Χμμμ... ωστε με ονειρεύεσαι κιολας? Ειπε κλεινωντας το ματι του πονηρα.

Π: Οχιιι! Δεν εννοούσα αυτο! Ειπα δαγκώνοντας τα χείλη μου

Α: Αλλα? Ειπε πονηρά.

Π: ΤΙΠΟΤΑ! Ειπα να πω μια πλακα!

Α: Ααα ωστε ετσι! Πλακα το λενε τωρα?

Π: ΠΛΑΚΑ ΗΤΑΝ!

Α: Χα! Μπαα δεν το νομίζω.

Π: Δεν με νοιάζει τι νομίζεις. Εισαι βλακας.

Α: Τι γλυκια που είσαι οταν θυμώνεις και δαγκώνεις τα χειλη σου απο αμηχανια.

Π: Εεε? Ειπα ξαφανισμένη