♥️Ανταγωνιστική Αγαπη♥️

κεφάλαιο 67

Τι σοβαρα? Καμια δεν ειναι σπιτι? Θα τρελαθώωω. ΠΟΣΟ πιο χαλια αυτή η χρονια? ΠΟΣΟ? Τωρα θα μείνω μόνη μου για ποσες ωρες ακομη δεν ξερω? Υπαρχει μια λύσει... Λύση? Τι λυση? Τρεξε στον Αλεξ πριν φτάσει και αυτος σπιτι του. Οχιι! Οχι! Οχι και παλι ΟΧΙ! Εγω σε τέτοιο επίπεδο ΔΕΝ ΠΈΦΤΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!....

(...)

Π: ΑΛΕΞ... Φώναξα αφου άρχισα να τον βλεπω με λαχανιασμένη φωνη απο το τρέξιμο και αυτος γύρισε πισω του και με ειδε

Ειχα φτάσει κοντα του επιτέλους πιος να το ελεγε πως θα καταντουσα. Να τρέχω απο πισω οχι μονο σε ενα οποιοδήποτε αγόρι αλλα τον ΑΛΕΞ! Τι τρελα και αυτή.

Α: Παρε ανάσες. Ολο κόκκινη έγινες.

Π: Φουυ..

Α: Τι επαθες? Εγινε κατι?

Π: Εεεε....

Και τωρα τι κανω ειπαμε? Δεν είπαμε. Και γιατι τον τρέχω απο ΠΙΣΩ ΤΟΤΕ? εγω σου ειπα να τρέξεις μονο απο πισω του και εσυ το έκανες ξερω'γω? Τι ηλίθια θεε μου! Ποτε δεν επρεπε να σε ακουσω

Α: Εεε? Τι εεε?

Π: Εμμ...

Α: Θα μου μιλήσεις κανονικά? Ξερω το αλφάβητο

Π: Τιποτα βασικα! Αστο! Ειπα και γύρισα πλατη για να φύγω τοτε όμως ένιωσα το χερι του να με αρπαζει απο το χερι και να με τραβάει, γύρισα αποτομα, βρισκομασταν μολις 1cm σε αποσταση. Το πρωτο που μου ήρθε στο μυαλο ηταν η εικόνα που μου ειχε μείνει απο το όνειρο πως φιλιομασταν εμεις οι δυο. Ειχαμε μείνει και οι δύο ακίνητη και κοιταζόμασταν ανέκφραστη μέχρι που έσπασε τον παγο αυτος.

Α: Πες μου τι ηθελες? Κατι ηθελες.

Π: Μπα τίποτα το σημαντικό ειπα κάνοντας ενα βήμα πίσω.

Α: Σιγουρα?

Π: Ναι! Εμμ το χερι μου, μπορείς να μου το δώσεις πισω?

Α: Εεε? Αα εε ναι φυσικά ειπε βάζοντας το χερι του αμήχανα στο κεφαλι του και αφήνοντας το δικο μου.

Π: Β-βασικά εχω κατι να σου πω.

Α: Ακουω.

Π: Ναα εμ απλα αν ειναι δυνατον να εμ...

Α: Πες το Επιτέλους!

Π: Καλα! Μην νευριάζεις. Απλα κοιτα δεν εχω τα κλειδιά μου και κανείς δεν ειναι σπιτι μου και δεν εχω που να παω.

Α: Και γιατι δεν πας στην Ιουλια ή την Μαριάννα η-ή στον "Huan" ειπε με ειρωνια το ονομα Huan.