chapter 12

7.2K 630 138
                                    

[Zawgyi]

အနားမွာသူမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး
ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္လည္ လည္ပတ္ေနတဲ့ တာဝန္ဝတၱရားေတြၾကားထဲ စိတ္ေရာလူပါႏွစ္ျမႇဳပ္ရင္း သူ႔ကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔သာ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနမိတယ္။

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ထက္ သူရွိေနတဲ့တစ္လတာကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုအသားက်ေနခဲ့တာပဲ။ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးခင္ ေျပာင္းလဲသြားတာေတြက ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ ခက္ခဲေနခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တကယ္အဆင္မေျပဘူး။

သူမရွိဘဲ ႏိုးထလာရတဲ့ မနက္ခင္းတိုင္းက အဓိပၸါယ္မဲ့လြန္းေနတယ္။ အသက္ပိုႀကီးတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလး လို႔ ေခၚတတ္တဲ့ ေအးစက္စက္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကုိလည္း လြမ္းတယ္။

မေတြ႕ျဖစ္တဲ့သံုးလေက်ာ္အခ်ိန္အတြင္း အလြမ္း ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ဖြဲ႕ျဖစ္တယ္။ ပင္ပန္းေပမယ့္လည္းေပါ့။ မခံႏိုင္တာေတြ တအားမ်ားလာရင္ေတာ့ အရမ္းလြမ္းတယ္ ဆိုၿပီး ငိုေႂကြးခ်င္မိသား...။

ျမင္ရခဲတဲ့ မထိတထိသူ႔အျပံဳးေတြရယ္... အမွတ္မထင္ေထြးပိုက္တတ္ျပန္တဲ့ ရင္ခြင္က်ယ္ကို သတိရမိျပန္ေတာ့ သူမရွိတဲ့လက္ေတြ႕ဘဝႀကီးက ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ျပန္တယ္။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း သူအဆင္ေျပရဲ႕လား စိုးရိမ္မိျပန္ေရာ...။

သူ႔အမိန္႔ေတြနာခံေနက် ဒီခႏၶာကိုျပန္ပဲ့ကုိင္ဖို႔ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ဘယ္ေလာက္ထိန္းခ်ဳပ္ေနရလဲ ဆိုတာသူသိရင္ေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ ေတြးမိရဲ႕။

ရင္ဘတ္ထဲကတဆစ္ဆစ္ေဝဒနာေနာက္ ကုိယ္ေပၚက်ဆင္းလာတဲ့ ေရစက္ေတြၾကား ေရာေထြးစီးဆင္းသြားတဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ခပ္တိုးတိုးဖြင့္ေျပာမိတယ္။

"အရမ္းလြမ္းတာပဲ..."

ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္ဘက္က တရစပ္ျမည္ေနေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ အသိစိတ္လြတ္ေနရာက သက္ျပင္းေလးေလးခ်ကာ ေရခ်ိဳးတာကို လက္စသတ္ၿပီး ဘယ္နားထားမိမွန္းမသိတဲ့ ဖုန္းကိုလွန္ေလွာလိုက္ရွာေနမိတယ္။

Under Control 《kv》Where stories live. Discover now