A Psychopath's Slave- COMPLETED

Chapter 15

Chapter 15

(2 years ago) 

Inihatid ako ni Astrid palabas ng bahay pagkatapos magbihis. Steven was there on his car. Probably waiting for me. 

Bumaling ito sa aming dalawa at tiningnan ang relo nito. "It took you 25 minutes. Did you do a quickie before coming here?" Pang-aasar niya sa aming dalawa. I give him a deadly looked. Hindi naman siya pinansin ni Astrid.

Astrid opened the car door for me. Nang maka-upo na ako ay agad niyang binalingan si Steven.

"Make sure to make Aiya safe Steven. And don't you touch here." 

I blushed on what he said. Mapang-asar na tumawa si Steven.

"Wag kang mag-alala Astrid. Hinding hindi sasayad ang balat ko sa katawan ni Senyorita." He lazily said. Astrid eyed him dangerously. 

"Make sure of that." 

He looked at me after. 

"Aiya, take care okay?" Malambing nitong sabi sa akin.

Lito man ako ay tumango nalang ako.

Pagkatapos kong magpaalaman sa kanya ay agad na kaming bumyahe ni Steven. In the road, Steven was so silent. Naririnig ko na nga ang mumunting tinig ng aircon sa sasakyan niya. 

Huminga ako ng malalim at tinanaw nalang ang labas.

Madami na ding nangyari sa loob ng dalawang linggo. Can I consider these tragic? Or just a little tragic. Kasi sa katunayan hindi naman ako lugi.

Pero bakit Aiya? Why do I have to embrace that identity? Aiya Guilherme? I am Shayne. Shayne Valiente. I daughter of a Laborer and a housewife. Who's this Aiya? Why-

Natigil ako sa pag-iisip nang biglang pumreno si Steven.

Nagkatinginan kaming dalawa. 

"Malalim yata ang iyong iniisip, Senyora." Bigla nalang nitong sabi.

Gusto mo na palang makipag-usap?

"May tanong sana ako sayo."

Tumango ito at itinuon ang mata sa kalsada.

"What is it? I won't answer it if it's too sensitive." Pormal na sabi nito.

I sarcastically laughed. "Hindi naman siguro sensitibo kung tatanungin kita kung ikaw pa ang humampas sa akin?
Hindi naman yan isang security breach, hindi ba?" 

Humalakhak ito. "Ow, you remembered Senyora. Sorry for that."

I sarcastically smiled at him. "Apology unaccepted."

Ngumiti ito. Isang mapang-asar na ngiti. "I don't care if we're friends or not, anyway. I am not crazy over you Senyora. Unlike Senyor Astrid." He leisurely said.

Inirapan ko siya. "Next question."

"Last question." Pagtatama niya.

"Sino si Aiya?" He froze a bit on my question.

"You are." Maikling sabi nito. I am not convinced.

"Just tell me. Who is she?" Seryoso kong sabi sa kanya.

He sighed.

"Listen. Senyor is up to some business. And since he loves you he doesn't want his Senyora to be hurt so he created a secret identity for you to keep you safe." Mabilis nitong sabi.
Napansin ko ang paghigpit ng hawak niya sa manibela.

"What a fairytale." Naibulalas ko.

He stayed silent.

"Mahal ka niya." Pangungumbinsi niya sa akin. But no. It sounded that he's convincing himself.

Try harder. Lumaki man ako sa isang magaspang na pamumuhay, hindi ako isang uto-uto na mapapaikot niyo lang. 

Tahimik na kami sa buong byahe hanggang sa makarating kami sa paaralan. 

Bago pa ako makalabas ay nagsalita ito bigla.

"You don't need to go there. Just wait. Ako na ang kukuha."

I raised my brow. "Kilala ka ba nila?"

He smirked. "They know me as your brother."

Nagulat ako sa sinabi niya. "What?" Hindi na niya sinagot ito. Bigla niya nalang sinara ang pinto at basta akong iniwan doon.

Fine. Maghihintay na lang ako. Hindi naman nakakabagot dahil may radio naman sa sasakyan niya.

Tiningnan ko rin ang aking paaralan. From the window, I can see that the school is still the same. Still the place where I started my dreams. Napangiti nalang ako.

But my smile faded when I realized something. Hindi pala ako dito unang nangarap.

Sa kalagitnaan ng pag-iisip ko ay dumating na si Steven. With some papers and folders on his hands.

"You are ready to be transferred." Sabi agad nito pagkapasok.

"Steven, can you do me a favor?" Lakas loob kong tanong sa kanya.

He raised his brow.

"Favor? What is it, Senyora?"

"Pwede bang pumunta muna tayo sa bahay? Please, Steven. Gusto ko lang masilayan iyon sa huling pagkakataon." Pagmamaka-awa ko sa kanya.

He eyed me unbelievably. 

"A Senyora don't beg."

Umiling ako. "And I'm not them. Please, Steven. One last time."

He looks problematic pero kalaunay tumango din. I was surprised he knew where the house is.

"Alam mo ang bahay ko?" Tanong ko sa kanya nang hininto na niya ang sasakyan. Natigilan ito sa sinabi ko. 

"It was on your school's info." Kalmado nitong sabi.

Hindi na ako nakipagtalo sa kanya.
Bumaba na agad ako at pumasok sa bahay.

A single bulb, a table, a chair, an old sofa, an old tv, and a cabinet is all I have on the house. But despite of this, I manage to smile. Dito nagsimula ang mga pangarap ko. My young self dream to much. Sabi ko noon. I want to have a stable job with a large salary. Then I'll build a mansion, at doon ko papatirahin sina mama at papa. Then later on I'll marry and have kids. Posible pa kaya yun? Hindi na siguro. Wala na akong mga magulang at sa kalagayan ko ngayon, makapag-aasawa pa ba ako? What a foolish dream, Shayne.

My thoughts stopped when somone knock on the door.

"Shayne!" Tawag ng isang pamilyar na boses.

"Aling Martha!" Napatalon ako at agad siyang niyakap.

My dear neighbor, was so shocked pero yumapak na din ito sa akin.

"San ka ba galing bata ka?" Tanong agad nito.

"Ah. Yun po sana ang ipagpapaalam ko Aling Martha." 

"Bakit? Saan ka ba pupunta, shayne? Jusko namang bata ka!" She hysterically said.

I apologetically smiled at her. "Pwede po bang kayo po muna ang tumingin-tingin sa bahay? Magwo-working po kasi ako. Tapos yung boss ko po, gustong doon na po ako manirahan. Baka magtagal din po ako." 

Tumango-tango ito. "Mabuti iyan Shayne. Para maipagpatuloy mo ang iyong pag-aaral. Gusto mong mag-engineer diba?"

I smiled on what she said. Tumango ako.

"Oh sige. Ako na ang bahala sa bahay mo. Basta mag-ingat ka ha?" Hinaplos niya ang ulo ko.

"Hayaan mo po pagmakapagtapos na ako ay ako ang gagawa sa bahay mo!"

We shared a laughed on that.

"Aasahan ko yan! O sige. Tumuloy ka na. Mag-ingat ka, okay?" 

For the last time, I hugged her. She's been a big help to me coping up on my parents'. Siya ang tumayong ina ko. I'll definitely fulfill her requests.

"Umuwi ka, okay? Dalaw-dalawin mo din kami Shayne."

I answered her with a smile and a nod.

I can't be certain with that. Maybe I'll never be back.

"Bye po."