Chapter 16

3.1K 57 2
                                    

Chapter 16
(2 years ago)

After bidding our goobyes, Agad nag-drive si Steven papunta sa unibersidad na papasukan ko.

I looked at him while his eyes were on the road.

“Bakit?” He asked.

I genuinely smiled at him. Maybe this is ceasefire for us. Kakalimutan ko na lang siguro kung paano niya ako hinampas. I think he is a good person.

“Thank you, Steven.” I said with sincerity.

He smiled a little and nodded. Mas lumapad ang ngiti ko doon. Tao pala siya! I mean marunong siyang makipag-kapwa tao.

He left hand was on the steering wheel while the other was on the clutch. Aabutin ko sana iyon para ipakita ko sa kanya kung gaano ako nagpapasalamat sa kanya nang bigla niyang kinuha ang kamay niya dito.

“Woah! Stop right there!” Bigla niyang sabi.

I was confused by his sudden action, but then immediately rolled my eyes when I remembered something. The ‘hindi dadako ang balat ko sa katawan niya’ he said to Astrid.

“Bakit ba sunod-sunuran ka kay Astrid?” I questioned him and crossed my arms.

“He’s my boss, obviously.” 

Tumaas ang kilay ko. “Eh wala naman siya dito, ah? Unless my cctv o spycam dito sa kotse mo?”

Umiling-iling ito. “You know what Senyora, this is what we called Loyalty. Kung nasa harap ko man siya o nasa likod, I’ll keep my word. Gagawin ko ang inutos o ipinangako ko.”

Namangha ako sa sinabi niya. He is knocking a lot of sense on me.

“How old are you, Steven?”

Humalakhak ito at tiningnan ako sa salamin. 

“Why Senyora?” He questioned me instead of answering mine.

“Masama bang magtanong?”

Nagkibit-balikat ito. “27.” 

“Tanda mo na pala.” Pang-aasar ko sa kanya.

“Mas matanda padin si Astrid.” Ngisi nito.

Nagulat ako sa sinabi niya. He’s older?

“Ilang taon na ba siya?” Tanong ko.

“28. But his birthday is March 21, 1988. Mine’s December 30, 1989. He’s older.”

Hindi ko alam kung matutuwa o matatawa ako sa sinabi niya. 

Inilapit ko ang mukha ko sa mukha niya.

“Mindblown.” I sarcastically whispered at him.

Ngumisi ito sa sinabi ko at umiling na lang.

Suddenly his phone rang. Hininaan niya ang takbo ng sasakyan at sinagot ito.

“Astrid.” Bungad niya.

I bet the other line was screaming, kaya inilayo niya ang telepono niya sa tenga.

Bumaling ito sa akin. “He is talking about you.”

“Bakit daw?” I asked curiously. 

“He said papuntahin ka daw sa opisina niya.” Nagkibit-balikat ito.

“Could you talk to him?” He said and handed the phone.

Hindi na ako naka-angal at agad na nilagay ang telepono malapit sa tenga ko.

“Hello? Astrid?” I slowly said

“Why are you using Steven’s goddamn phone?!” Galit nitong tanong sa akin.

Nagulat ako sa inasal niya. Galit na naman siya?

“Nag-ddrive kasi siya kaya ako nalang ang pinaka-usap niya.” Marahan ko sabi. But he answered an angry one.

“Ibalik mo sa kanya!” He angrily said.

Agad ko iyong ibingay kay Steven.

“Yes. We’re on our way to the university.” Rinig kong sabi nito.

Tumango-tango ito. “Bakit? May problema ba?”

Humalakhak ito sa naging sagot ni Astrid. 

“Okay so your solution is to see Aiya’s face?”

Napalingon naman ako sakanya nang tawagin niya ako sa pangalang iyon. 

He turn the call off and looked at me with a smirk. 

“Looks like Senyorito has a problem. He wants you to come over his office.”

“Ano naman kinalaman ko dun? Wala akong alam diyan?”
Lito kong tanong.

“He just needs to see your face, Senyora.” He said and change our route.

“Hindi muna tayo magpapaenroll. Senyor needs you urgently.” He lazily said.

Kinabahan ako bigla sa sinabi niya.

“You looked like a poor kitty there. Wag kang ngang matakot.” Sabi niya nang napansing medyo tensyonado ako. I smiled a bit on his statement.

Pagkarating namin sa basement ng isang building ay agad na kaming bumaba.

Maglalakad na sana ako sa entrance nang napansin kong humilig lang siya sa sasakyan niya.

“Hindi mo ba ako sasamahan?” 

He tilted his head and answered me. “Hindi ka naman mawawala diyan. Just say your name is Aiya. They will lead you to Astrid’s office.”

I was about to walk when I realized something. Nilingon ko siya ulit. I caught him staring at me.

“Hey, Steven.” Tawag ko sa kanya.

“Yes, Senyorita?”

I smiled at him. “Thank you.”

“My pleasure, Senyora.” He playfully said.

“Can we be...friends?” Nahihiya kong tanong sa kanya. 

I know he’s a good person. Why not earn a friend while being a slave?

He smirked. I saw his eyes glistened for a moment. 

“Maybe yes. Maybe not.”

A Psychopath's Slave- COMPLETEDTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon