Chapter 38

169 7 4
                                    

THE SURPRISE OF FIVE YEARS LATER, AND THE PERSONS BEHIND MY MISERY FIVE YEARS BEFORE.







ARE YOU SURE about this Kanina pa paulit-ulit na tanong ni kuya Unique sa akin. I've never been sure in my life,  not until today.


"I am kuya." We are heading to my father's house, ang alam ko ay nandoon din si ate Faith at kuya Kyle, wala akong balita sa kanila sa nakalipas na limang taon. And now here I am willing to reconcile things.


"Hindi nila alam na magpapakita ka sa kanila ngayon Princess, baka magulat sila, o baka hindi mo magustohan ang magiging reaksyon nila." Kuya Unique's   endearment do me hasn't change, he's still calling me princess.



"I'm ready Kuya, kahit pa violent reaction iyan handa ako, but I doubt, after all I am dad's real daughter, maybe he change, or maybe he regrets things like kuya Kyle, but it doesn't matter to me kow, all i want is to see them and to tell them that i already move on and they are all forgiven. I'm better now kuya and i don't want to plant grudges, That's not me.



"And how about Hope and Destiny? Ipapakita mo sila sa pamilya mo, your daughters doesn't even know them, baka mabigla sila."



Sinulyapan ko ang dalawa kong anghel na natutulog sa backseat ng kotse, i smile this is for them.


"I'm sure my daughters will be happy seeing their grand father, and their Tito and tita, mababait ang mga anak ko  Kuya, and i don't want to ruin their kindness, as you can see kanina sa Cemetary they are happy knowing that they have grand mother but now living in heaven, how about more if they know na may lolo sila at buhay pa."



Pagka-dating kasi namin sa Manila kanina ay kaagad kaming nag tungo sa Sementeryo para dalawin si mommy, and i troduced Hope and Destiny to their lola that now living in heaven, sobrang saya ng mga anak ko, and they are nonstop telling that they love my mommy. My babies are indeed sweet and adorable.


Napangiti ako ng tumapat ang kotseng minamaniho ni Kuya sa malaking gate ng bahay namin, this is my house for 16 years, i don't have a lot of happy memories with this house, noon iniiyakan ko palagi ang kalungkotan sa mga alala na hindi ako naging masaya sa sarilinng bahay,pero ngayon natanggap ko na, wala namang mangyayari kung patuloy akong mabubuhay sa nakaraan, kaya nga ako lumayo diba? To forgive and forget! And to love myself so I can able to love the people behind my misery before.




Ginising namin ni Kuya ang dalawang bata, mabuti na lang at hindi sila iyakin kapag naiistorbo ang tulog.

"Where are we mommy?" My Baby Hope asked


"Wow mommy! This house is Huge. Does daddy living here? Destiny asked. Alam kasi nila na ngayong araw nila makikita ng personal ang daddy nila, and they are very excited.



"No baby, daddy is not living here, but your lolo, tita Faith and toto Kyle are living here, and this also my housebefore, i used to live here when i was a kid."


"Wow mommy you're a princess? This house is a palace." natawa ana lang ako kay hope, Palasyo na sa kanya ang bahay na ito, paano na lang kapapag nakita nila ang bahay ng daddy nila, na magiging bahay na din nila.


Inakay ko si Hope, while si Destiny naman ay kinarga ni Kuya, e pressed the doorbell hinintay namin na pagbuksan kami ng katulong.


Wala akong alam sa mga nangyari sa nakalipas na limang taon, kaya hindi ko alam kung paano naibalik sa kanila ang bahay at ang kompanya, hindi ko rin alam kong bakit nakalaya si Ate Faith.



FIDELITYWhere stories live. Discover now