Diphylleia Grayi |Kookmin| ✔️

1

[Önceki bölümü okumayı unutmayın!]

"Bebeğim, bana Jeon Jungkook'un dosyasını uzatır mısın?"

Namjoon, Seokjin'e doğru seslenince Seokjin dosyayı Namjoon'un masasının önüne koydu ve yanağından öptü, "Bu sefer işimiz çok zor olacak Joon."

"Sen inceledin mi?"

"Biliyorsun, hasta zaten üç aydır burada. Sen şehir dışında olduğun için haberin yok doğru. Şöyle ki, odasında kamera var, sürekli onu izledim üç ay boyunca. Bekle, dosyayı oku öyle tartışalım."

Hasta: Jeon Jungkook

Yaş: 22

Teşhis: Şizofreni.

Ailesi onu küçükken evde yalnız başına bırakıp gitmişler. Yıllarca yalnız başına yaşamış, okumamış, arkadaşı yok. Ona yemek götüren birkaç komşusu hastanemize başvurdu. Evden garip sesler, çığlıklar duyduklarını söylediler. Hastanemize asıl başvurma nedenleri ise o gün Jungkook'un boş küvete bakıp hiçbir şeye hiçbir tepki vermemesi.

"Bu sahiden değişik. Sen neler düşünüyorsun?"

"Bak, onun odası tek kişilik fakat sürekli birileriyle konuşuyor. Bazen tartışıyor, bağırıyor ve sonra pes edip oturuyor. Ayrıca sürekli yazı yazdığı bir defter var. Sanırım bir şekilde onu okumalıyız."

"İlaçlara daha başlamadı değil mi?"

"Hayır, sadece onu inceliyorum şu an. Her bir hareketi çok önemli."

Bu sırada Jungkook'un odasında bir kıpırtı sezdi Seokjin. Hızla ekrana döndü, arkasından da Namjoon ona katıldı.

Jungkook ayağa kalkmış bir sağa bir sola yürüyor, arada saçlarını çekiştiriyor ve bağırıyordu. Sinirle odasındaki küvete ilerledi ve oraya sert bir tekme savurdu.

"Kriz geçiriyor Namjoon."

"Bekle, aklıma bir şey geldi Seokjin. O yalnızlıktan bu halde değil mi?"

"Öyle."

"Bak, bir hastanın dosyasını inceledim geçen gün. İnsan içine çıkamıyor ve insanlardan korkuyor. İkisi birbirlerine iyi gelmezler mi sence de?"

"Bilemiyorum Namjoon... Bu ne kadar doğru olur? Biliyorsun bir Şizofreni hastasıyla yaşamak normal insanlarla yaşamaktan daha zor."

"Bunu denemeliyiz Seokjin. Hem bu kayıtlarda bir ilk olur. Düşünsene ikisinin de iyileştiğini... Bu mükemmel."

Seokjin hafifçe başını kaşıdı. Kocasının sunduğu bu fikirden hiç emin değildi.

"Bilemiyorum Namjoon."

"Bak, deneyelim ve onlara bir ay süre verelim. Bir ay boyunca hiçbir ilaç vermeyelim ve ne yapacaklarını izleyeyim."

Seokjin sonunda pes etti, Namjoon çok emin konuşuyordu.

"Pekala, onunla aynı odaya almak istediğin hasta kim?"

"Park Jimin."

"Onun dosyasını okumalıyım."

Seokjin ayaklanarak hastaların dosyalarının olduğu bölüme geldi.

Hasta: Park Jimin

Yaş: 22

Teşhis: Sosyal fobi, Agorafobili panik bozukluk.

Park Jimin, ailesinin anlattığına göre küçük yaşlarda çevresinden çeşitli zorbalık ve istismarlara maruz kalmış ve bunun yanında insanlarla konuşmayıp kalabalık yerlerden korkmaya başlamış.

"Namjoon bu Jimin açısından çok tehlikeli. Onu kötüye sürükleyebilir."

"Bence her şey iyi olacak."

Seokjin derin bir nefes verdi. Hiçbir hastanın kötü olmasını istemiyordu.

Namjoon, Seokjin'in omzunu sıvazlayıp hafifçe öptü, "Güven bana. Her şey iyi olacak. En azından bunu cidden denemeliyiz."

"Pekala pekala, ama Jimin için endişeliyim."

Namjoon Seokjin'e arkasından sarılıp boynuna öpücükler kondurdu, "Sorun olmayacak. Merak etme. Fakat en başta birbirlerine alışamayacaklardır, bu kaçınılmaz bir gerçek."

❁

Selam

Bölümleri çok uzatmayacağım hatta fazla kısa olacak fakat bu kitaptan çok ümitliyim, güzel olacağını hissediyorum.

Sizi seviyorum, kendinize iyi bakın! ♡

~JikookShipperB