My lovely neighbor

Turn on the light 💡

Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με ιστούς αραχνών και ξεραμένα αίματα. Στο πάτωμα, παντού κόκαλα.

Ασπρίσαμε από τον τρόμο. Ξαφνικά, ακούστηκε ένας φοβερός θόρυβος. Σαν ουρλιαχτό. Σαν σφυρίχτρα σκύλου. Κλείσαμε τα αυτιά μας.

Τότε μπροστά μας από το πουθενά, εμφανίστηκε αυτό.

Το πνεύμα.

Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα.

Και τότε μίλησε.

Δεν κουνήθηκαν καθόλου τα χείλια του. Η φωνή της ακούστηκε στο μυαλό μου και σίγουρα και στων υπολοίπων. Ήταν δυνατή και βραχνή.

Καλώς ήρθατε στην κόλαση.

Ανατριχιάσαμε.

Μάρκους: Καλώς σε βρήκαμε. Να βγάλουμε τα παπούτσια, ή δεν σφουγγάρισες ακόμη;

Η φωνή του δεν έτρεμε καθόλου. Ακόμη απορώ που βρήκε το θάρρος να το ξεστομίσει αυτό.

Πώς τολμάς...

Το πνεύμα καθόταν ακόμη ακούνητο με τα τεράστια κόκκινα μάτια του γεμάτα μίσος.

Μάρκους: Ναι τολμάω. Εσύ πώς αντέχεις την μοναξιά τόσο καιρό;

Ένιωσα σαν να άστραψε μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό μάλλον δεν είναι καλό...

Δεν είναι δική σου δουλειά μικρέ.

Μάρκους: Πώς και δεν πήγες να βρεις τους ομοίους σου στο κενό;

Χρύσα: Τι της λες τώρα, μόνο εκδίκηση και εκδίκηση και βλακείες. Αφού δεν μπορεί να πάει ακόμη! Χα!

Η φωνή μου έτρεμε αλλά το είπα. Έτσι έλεγε το σενάριο στο σχέδιο του Μάρκους.

Η αστραπή αυτή την φορά ακούστηκε από έξω και ξαφνικά άρχισε να βρέχει.

Τελικά ξέρετε περισσότερα από ότι νόμιζα...Είστε επικίνδυνοι! Ξέρετε για το κενό....κενό....ο κανόνας λέει να σας σκοτώσω.

Μάρκους: Και να μας σκοτώσεις, πάλι μόνη θα είσαι σε αυτό τον κόσμο.

Χα! Τελικά δεν τα ξέρετε και τελείως όλα! Εμείς τα πνεύματα ξέρουμε να υπολογίζουμε. Θα περάσω στο κενό, σήμερα στις δώδεκα! Μόλις σκοτώσω το κορίτσι, αυτομάτως θα πεθάνει και ολόκληρο το γένος της και η αποστολή που μου έχει δοθεί θα φερθεί εις πέρας! Μετά θα σκοτώσω και εσάς τους πολύξερους και θα περάσω στο κενό θριαμβευτής!

Μάρκους: Χα! Και νομίζεις θα νοιαστεί κανείς για σένα; Δεν είσαι παρά ένα απλό κορίτσι!

Το κεφάλι μου κόντεψε να σπάσει.

Μην με υποτιμάς νεαρέ. Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα και για τους ομοίους μου. Απλά το παίζεις έξυπνος.

Η Ådel είχε γίνει κάτασπρη από τον φόβο της.

Τα φαντάσματα φοβούνται το φως. Μόλις εμφανίστηκε το πνεύμα, ο φακός της Ådel έσβησε. Το πνεύμα το βλέπαμε από μια απόκοσμη λάμψη που υπήρχε στο δωμάτιο.

Κοίταξα γύρω και είδα τον διακόπτη του φωτός. Κοίταξα διακριτικά πάνω και βρήκα και την λάμπα. Μετά είδα τον Μάρκους να βγάζει διακριτικά το κινητό του από την τσέπη του. Ο διακόπτης ήταν αρκετά κοντά και το πνεύμα δεν φαινόταν να προσέχει τόσο εμένα.

Μάρκους: Τουλάχιστον είμαι πιο έξυπνος από εσένα! ΤΩΡΑ!

Όρμηξα στον διακόπτη. Πάτησα και ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ η λάμπα άναψε. Ταυτόχρονα άναψε και ο Μάρκους τον φακό του κινητού.

Το πνεύμα εξαφανίστηκε αμέσως.

Μάρκους: Έλεγε φως μέρας αλλά είναι δέκα το βράδυ. Ευτυχώς το φως της λάμπας είναι φως μέρας (ξερετε υπάρχει λάμπα με φως μέρας).

Ådel: Και τώρα τι;;

Μάρκους: Πρέπει να μείνουμε ζωντανοί μέχρι τις δώδεκα. Η ώρα είναι δέκα και τέταρτο.

Χρύσα: Τουλάχιστον βρήκαμε ένα αδύνατο σημείο του πνεύματος.

Η βροχή έξω συνεχιζόταν και ο άνεμος λυσσομανούσε. Η λάμπα ευτυχώς λειτουργούσε, αν και το φως δεν ήταν και ιδιαίτερα δυνατό.