Finding My Way Back Home (COMPLETED)

Chapter 36

"What happened to your face?" tanong ni Nadine nang makaupo na si Flin sa harap niya.

"Why don't you ask the person next to you?" tanong niya pabalik at sinamaan ako ng tingin. Ngumiti lang naman ako sa kanya at kumindat.

Pula pa rin ang pisngi niya kung saan ko siya nasampal. Hindi na ako nagtataka kasi hindi talaga ako nag hold back nang gawin ko 'yon. Ang ginahawa nga eh, pagkatapos kong makasampal.

"Ha?"

"We're just playing." sagot ko sa kanya. "Sampal-sampalan, lalake ang taya. Do you wanna join us?"

"I've never heard that game before. Bagong uso ba??"

"Yep, kagabi lang namin nilaro. Ang saya nga eh. Right, Flin?" baling ko kay Flin na nag tsk lang.

"See? Talo nga sila sakin eh." sabi ko pa. "Bugbog sarado pati itlog," yuck! Kawawa si Silbester nabasag ata kinabukasan. Psh! Karma is a bitch.

~

Napabuntong hininga na lamang ako pagkatayo ko saking upuan. Kakatapos lamang ng klase at katulad ng dati, wala pa rin akong natutunan.

Nakatingin lang ako sa malayo habang naglalakad sa hallway. Tinatanaw ko ang bookstore. Hindi malabo ang mata ko kaya alam ko, alam kong may tao na sa bookstore. Dahil sa ilaw na nagmumula sa loob nito.

~

"You look great today! Anong meron?" Flin asked as he approached me. Umupo siya sa harap ko, pinatong ang pagkain sa lamesa.

"Well,"

"Wow, yabang parang hindi nasasaktan. Hahahaha!" tawang-tawa siya sa sarili niyang joke.

"Is it laughable when someone is struggling in pain? When someone is hurt? You're making fun of me instead of comforting me." I grabbed my stuffs and stood up. "Kaya nandito ako kasi gusto kong mapagisa, and then, you're here making things even worse."

"I didn't mean that way." tumayo siya at sumunod sakin. Tumigil ako at tumingin sa kanya.

"I don't want to hear your reasons, whatever it is I don't care anymore." tinalikuran ko na siya at muling nagsimulang maglakad.

"You're lying," napatigil ako sa paglalakad dahil sa sinabi niya. "to yourself." nanginig ang ibabang labi ko. "I never saw you crying that what makes me worried even more since he left. You won't open-up yourself to me. You're not alone. You can't carry the baggages all by yourself. We're friends, are we?"

Hindi ko alam kung saan ako hahanap ng tamang salita. Nanlalambot ang mga tuhod ko. Natatakot ako dahil alam kong tama siya.

"Um... I–I'm just wanted you to count on me the way I count on you. That's what are friends for, right?" hindi ako nakapagsalita. "Let's go. Let's ditch the class." hinawakan niya ang wrist ko, hinila kaya wala na akong nagawa.

Nitong mga nakalipas na araw wala akong inatupag kundi ang magaral. Alam ko, alam ko na hindi natural sakin ang mag-aral. Katunayan nga niyan nakakapanibago, ibang-iba sa dating ako. Pero kung ano ako ngayon dahil iyon kay Khel.

Nagfocus ako. Swear, I really tried my best not to get distracted in everything. Pati sina mama at daddy ay nagtataka na hindi na nila tinanong kung ano o sino ang dahilan dahil, obviously, siya lang naman ang dahilan.

They supported me now and then. Iba ang perspective ko sa ibang bagay pero sa mga dumaang araw nagbabago ito. I do know what it caused and who.

I want to change. This is the only gamble I can take after all. I've never fall in love. Ganito pala 'yon 'no? It was overwhelming feelings and emotion, the fun, pain, memories and shit. Nakakatakot at the same time nakakatuwa. Pero sa nararamdaman ko ngayon, hindi na ako natutuwa.