Reincarnated in 1880

KABANATA II

'Walang hiya 'tong lalaking to! Ang lakas ng loob niyang iwan ako rito!'

Come to think of it, naka-baro't sáya ako at ang mga tao na narito ay ganun din. Di ako makapaniwalang nangyayare ito. At the same time, nagpapasalamat parin ako dahil buhay ako.

Sinundan ko naman ang kaninang lalaki na tumulong sa akin. Ano bang problema nun? Masyado ba akong pangit sa paningin niya?

"Saglit!" sigaw ko

Alam kong narinig niya yun pero nagpatuloy parin siya sa paglalakad. Hinabol ko siya at hinarang ang daanan niya ngunit sa kalampahan ko at alam niyo na, katangahan, natalisod ako. Pinikit ko ang mga mata ko at naghintay ng impact ngunit naramdaman kong may sumalo sa bewang ko dahilan para di ako matumba. Binuksan ko ang mga mata ko nang marinig ko siyang magsalita.

"Wari ko kung bakit hindi ka umilag sa karumatang bumubugso. At ngayo'y umaasta kang isang mulalang magara"

'Gosh! Dinudugo na ang ilong ko sa mga sinasabi niya. Karumata?? Mulalang magara??? What the heck is that?'

*karumata- kalesa
*mulala- tanga
*magara- magarbo or mayaman

Sa sobrang lito ay natulak ko siya ng malakas. Marahil na masyadong magkalapit na ang mga mukha namin.

"Hoy, di ko yun sinasadya. Ikaw ang may kasalanan nito, ayaw mo akong pansinin. Feeling famous di naman kagwapuhan" namumula kong sambit

Tumingin ako sa kanya at namumula rin ang pisngi niya.

"Ikaw pa ngayon ang may ganang kalantiriin ako? Sa ibang dayo ay ako na nga ang nagmalasakit sayo" sagot niya habang naka-cross arms

*kalantiriin- inisin

'Ano bang problema nito?'

"Hindi na rin nakakapagsapantaha ang iyong magaslaw na kinikilos. Ang mga katulad mo ay walang modo at mukhang walang pinag-aralan" dagdag pa nito

*nakakapagsapantaha- nakakapaghinala

'Argh, ang lakas ng loob ng lalaking ito na pagsabihan ako ng walang pinag-aralan!'

"Eh ano naman ngayon? Di ko lang lubusang maisip na ang lalaking tulad mo ay parang walang magulang na nagtuturo sayo kabutihang asal." sagot ko

"Hindi porket anak-mayaman ka ay kaya mo nang linlangin ang mga dukha."

Nagsimulang lumungkot ang mukha niya at dahil doon ay nilapitan ko siya at hinawakan ang kanyang kamay. Dahil dito ay nagulat siya sa aking ginawa at naistatwa.

"Huwag kang magalala, hindi ako mayaman at hindi ko alam kung bakit ako nandito. Kailangan ko ng tulong mo." sabi ko

"K-Kung gayon... w-wala akong magagawa" utal-utal niyang tugon na dahilan para tumawa ako.

"H-Hoy! Huwag mo nga akong halakhakan!" pagrereklamo niya

Haha, namumula na siya sa kahihiyan.

"Sorry naman"

Binigyan niya ako ng nagtatakang reaksyon.

"Anong sori?"

"Ang ibig sabihin nun ay paumanhin o pasensya" paliwanag ko

'Hayss, nakalimutan kong anlalalim pala ng tagalog nila'

"Tanong ko lang"

"Ano yaon?"

'Tsk, anlalim talaga ng tagalog niya!!'

"Ahh--anong taon na nga pala ngayon?" tanong ko

"Isang libo't walong raan at walumpu"