fourteen

244 40 12
                                    

"apa awak buat dekat kawasan rumah saya?" aku pandang wajah seungyoun yang sedang mengunyah makanan di dalam mulutnya. ada ke patut dia tarik aku pergi rumah aku sendiri? lepastu mengadu dia lapar pulak.

"saya nak jumpa awak. lepastu kat rumah takde orang, saya ingat awak merayau mana. saya call tak angkat. entah kenapa saya tergerak hati nak pergi kat tempat awak tadi. tula, siapa suruh awak larikan diri lepas confess kat saya?"

terasa pipi aku berbahang lepas dia kata macam tu. dia mention pulak pasal tu. aku ingatkan dia macam kisah tak kisah je.

"kenapa awak lari dari saya huh?"

"mana ada saya lari" aku larikan pandangan. bahaya woo pandang mata dia lama lama.

"habistu awak apa? mengensot?"

tak kelakarla ish hsksjaksj.

"dah habis makan ke belum? biar saya kemas" sengaja aku ubah topik. bukan setakat tu, aku nak lari la nak hilangkan malu punya pasal.

dah nampak mangkuk mi segera tu kosong, aku bangun dan kutip. baru aku pegang mangkuk, seungyoun pegang tangan aku. aku pandang muka dia dengan riak yang terkejut.

"awak memang jenis tak tunggu jawapan orang eh?"

"apa—?"

"dahla confess kat saya tak tunggu langsung apa saya nak cakap. lepastu ni awak tanya saya dah habis makan ke belum, awak tak tunggu dah kemas" terpokpek pokpek mulut dia merungut dengan sikap aku.

"yang con- confess tu sebab saya takut nak dengar jawapan awak-"

"kenapa? takut saya tolak awak, macam tu?"

nak je aku angguk. dia pun macam tak tunjuk minat dengan aku. ke aku yang tak confident ni?

"tula awak, tak tunggu saya cakap apa dah fikir bukan bukan" seungyoun lepaskan tangan aku lalu dia bersandar pada kerusi.

dia ni.. tak rasa bersalah ke buat aku macam ni? ingat aku suka la tu rasa terpinga pinga kena bebel dengan dia?

"sa- saya pergi dapur kejap" entah macam mana kaki aku boleh tersadung kat kerusi, mujur segala barang kat tangan tak terlepas. kalau tidak satu hal pula nak kena bersihkan.

dahla malukan diri sendiri tadi, lepastu ni buat diri ni nampak bodoh sangat pulak. tak payah hiduplah ey.

"jangan kelam kabut sangat, dayeon. saya tak lari pun, bukan macam awak"

ah sempat pulak dia nak perli.

-

"awak boleh ke duduk rumah sorang sorang ni?" soal seungyoun sewaktu aku menghantarnya balik.

"bo- boleh kot. lagipun mak ayah saya balik jugak nanti walaupun lambat"

elok aku kata macam tu, tiba tiba aku dapat call dari omma. tak tunggu lama, aku terus angkat.

"kenapa ni omma?"

"dayeon, omma rasa kami tak balikla malam ni"

"lah kenapa pulak? orang takutla duduk sorang sorang. mana ada sape sape dah kat rumah ni"

"itula masalahnya, ah dayeon duduk diam diam kat rumah tu. kunci pintu. ni omma bagi kebenaran duduk sorang sorang ni. kunci tingkap apa segala semua tu. appa la ni katanya malas nak drive malam malam ni"

oh abang cashier ; choseungyounWhere stories live. Discover now