Dangerous Enemy (TCB#2)

Kabanata 27

Memory

Nang makarating ako sa bahay ay agad akong uminom ng tubig. Buti na lang at nawala na ang pagkirot ng ulo ko.

"Nandito ka na pala. Kumain ka na?" Nanay Luz asked. Bumaling ako sa kaniya. Nanay Luz is a beautiful woman. Alam kong noong kabataan niya pa, eh maganda siya. Pero ngayon kitang kita na ang katandaan niya dahil sa maputing buhok.

"Opo nanay. Naubos po ang mga kakanin?" I asked. Umupo ako sa upuan sa table. Nanay Luz do the same thing.

"Oo naman." She said. Lumapit siya sa akin at ngumiti, i know that smile, alam kong may iniindang karamdaman si nanay Luz, sinabihan ko na siya noon na tumigil na sa paglalako at ako na ang bahala sa mga gastusin, pero mapilit siya.

"Okay ka lang nay?" I asked. Umiling siya at ngumiti.

"Naisip ko lang...gusto ko sanang bago ako umalis...mahanap mo na ang pamilya at mga alaala mo." She whispered. Kumunot ang noo ko.

"Saan ka pupunta nay?" I asked. She just smiled at me. What is she thinking? What did she meant?

Buong gabi ako nitong binagabag. Sana lang ay maayos si nanay Luz. She's just all I have. Wala ako kung mawawala siya. I can't live without her. Utang na loob ko sa kaniya ang lahat ng ito. The reason why I'm still alive even without memories.

Kinabukasan ay naabutan ko siyang inuubo habang nagbabalot ng sumana. Agad ako sa kaniyang lumapit.

"Nay ayos ka lang?" I asked worriedly. Tumigil siya sa pag ubo at tumingin sa akin.

"Ayos lang ako. O siya mag ayos ka na at may trabaho ka pa." She said. Umiling ako.

"Hindi nay, tutulungan na kita dito bago ako pumuntang trabaho." Sabi ko at sinimulan ko na siyang tulungan, hindi niya na ako kinontra at hinayaan na ako.

Nang matapos kami ay tsaka ako nagsimulang maligo at mag ayos. When I finished I looked at nanay who's arranging her things before she leave. Lumapit ako sa kaniya at hinalikan siya sa pisngi. She looked at me with a shock on her eyes.

"You're the very important person I have right now. So please don't leave me like what the people always do to me. I don't have memories....and I hope you're still here while remembering things." I whispered. I saw the tears in the side of her eyes. She hugged me tightly and I heard a little sob on her. I caressed her back softly.

"Patawarin mo ako anak." She sob.

I really don't know why she's saying sorry. Gusto ko itong malaman pero ayaw ko namang pangunahan siya. I think I need to wait until she's ready.

Agad akong nilapitan ni Dianne habang nasa counter ako at nag aayos ng mga pera.

"Ano? Pwede ka mamaya? Bawal tumanggi!" She said. Napailing ako.

"Bakit mo pa ako tinanong kung bawal tumanggi?" I asked. Tumawa siya ng sobrang lakas, and I think Bella heard it kaya nakita ko ang pag irap niya.

"Tumahimik ka nga!" Saway ko. Tinakpan niya ang kaniyang bibig at tiningnan ako.

"Ano nga?" She asked once again.

"Oo na! Sasama ako!" I said that made her giggle. Tumawa ako sa kaniyang reaksyon.

Nagpatuloy kami sa pagtatrabaho. And when the work is done agad na akong nag ayos para sa birthday ni Dianne. I wear jeans and a blouse and with the sketchers. Nang makita ko si Dianne ay ngumiti na ako. She's wearing red dress and heels. Well she looks like a party goer.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Sumimangot siya sa akin.

"Nakakainis ka!" She pouted. Ngumiti ako.

"Bakit ang ganda mo pa din kahit simple lang! Samantalang ako kailangan ko pang mag effort!" She said. Humalakhak ako.

"Tumigil ka nga. Let's go!" I said.

Pumara kami ng tricycle. Sabi niya sa isang club house gaganapin ang concert. It's not totally concert but maybe kakaunti lang ang tao dahil maliit lang naman ang venue.

Nang makarating kami ay halos hilahin ako ni Dianne papasok. Medyo madaming tao! May nakita pa akong media at ilang security sa labas! Constellation band is really famous!

Nang makapasok ay sandali akong namangha dahil kahit maliit ang venue ay nagawa nila itong pagandahin! Medyo nasa unahan ang upuan namin ni Dianne kaya naman nakipagsiksikan pa kami. Shit! Halos magmakapalit na kami ng mukha dito ah!

"Sa wakas!" Sigaw ni Dianne dahil nakarating din kami sa upuan namin. Umupo kami doon habang nag iintay.

"Gosh! Ang gwapo talaga ng Constellation band!" Sigaw niya. Medyo maingay ang venue kaya hindi naman siya agaw pansin, ang totoo pa nga may mas malala pang nag iingay!

"I never heard about them though." I said, napatingin siya sa akin ng may namamanghang tingin.

"Ang galing mo palang mag english!" She said. Nagulat ako doon. Bakit? Anong meron kung magaling akong mag english? Tumawa siya at lalong dumikit sa akin.

"Alam mo kung sinong crush ko sa kanilang lima?" She asked. Ngumisi ako.

"Sino?" I asked.

"Si Perseus Samuel Williams! Shocks ang gwapo niya talaga!" She shouted kasabay noon ang pagsakit ng ulo ko at ang pagsisimulang pagpalo sa drums. Medyo umiingay na dahil magsisimula na yata base sa pagsisimulang tunong ng mga instrumento.

Pero hindi ako makapafocus at nanatili akong nakaupo dahil sa pananakit ng ulo. Shit! My head! Damn it!

"Emerald! Magsisimula na!" Dianne called me but my head is throbbing and I can't stand because of this. Napapikit ako ng mariin.

"Am I real?
Do the words I speak before you
Make you feel, that the love
I have for you will see no ending?"

Napatigil ako dahil sa narinig na kanta. Isinantabi ko ang pananakit ng ulo para makatayo kahit pa nagkakagulo at maingay ang tao. Hindi naman gaanong crowded dito sa unahan pero maingay sa likod.

"Well if you look into my eyes
then you should know...."

The song is so familiar! Like I already heard it before! Tumitig ako sa stage kung nasan ang band na nagpeperform. Their vocalist is handsome, they are chanting his name.

"Aries!!!" They all shouted. Ngunit hindi dun napadako ang aking mga mata. My eyes is now settled to the guy who's wearing a black leather jacket, wavy hair, pointed nose and very red lips! I swallowed hard while my heart is beating so fast! Damn! What is happening to me?

"That there is nothing here to doubt
Nothing to fear
And you can lay your questions down
Cause if you'll hold me
We can fade into the night and you'll know..."

Then suddenly a man holding a guitar while sitting in the middle of the stage popped up on my mind. The guy's face is blurred but I know he's also singing the same song! What is it! Damn it! What is happening to me!

"Emerald okay ka lang?" Dianne asked me kaya nawala ang anumang nasa isip ko. Is it a memory or imagination? Who's that guy? Is he part of my memories?

"I....I wanna go home.." i whispered and I know Dianne won't hear me.

"Ano?" She asked. Hindi na ako nakasagot dahil ilang sandali lamang ay nagdilim na ang paningin ko.