If Walls Could Talk [✔]

|| Ձ ||

"Θα θέλατε άλλο ένα ποτήρι σαμπάνια, δεσποινίς;" ο νεαρός σερβιτόρος που γλυκοκοιτάζει ώρα τώρα την Audrey, τείνει τον δίσκο και αδημονεί για μια απάντηση.

Η καλύτερη μου φίλη, αρκείται στο να στριφογυρίζει τα μάτια της απαξιωτικά και να μου προκαλέσει ένα σιγανό γελάκι για την παιδιάστικη συμπεριφορά της.

Φαίνεται πως ο μικρός ενδιαφέρεται για την πεισματάρα μελαχρινή καλλονή, μιας που είναι η έκτη φορά που της προσφέρει σαμπάνια μέσα σε τρεις ώρες.

Η ίδια, φυσικά, τον αγνοεί παντελώς.

"Όχι, ευχαριστώ" απαντάει αδιάφορα χωρίς να τον κοιτάξει.

Την κοιτάει για λίγο σαστισμένος και μόλις συνειδητοποιεί την απόρριψη της προς το πρόσωπο του, για ακόμη μια φορά, αποχωρεί με κατεβασμένο το κεφάλι.

"Κακιά! Τον έκανες να στεναχωρηθεί, τον καημένο" σχολιάζω περιπαιχτικά γελώντας.

"Ω σταματά πια!" Αναφωνεί θιγμένη και το γέλιο μου την παρασέρνει και αυτήν.

"Isabella!" η φωνή του μπαμπά μου ακούγεται δυνατά καθώς βγαίνει έξω και γυρίζω να τον αντικρίσω.

"Μπαμπά μου!" Αναφωνώ.

"Audrey, γλυκιά μου, πώς περνάτε;" απευθύνεται στην κολλητή μου.

"Φανταστικά, κύριε Watson! Υπέροχο το gala σας, όπως και κάθε φορά άλλωστε" δείχνει τον χώρο γύρω της.

"Χαίρομαι, κόρη μου. Izzy μου, πρέπει να φύγω, παιδί μου. Νιώθω πολύ κουρασμένος και αύριο έχω ένα σωρό δουλειές" πιάνει το μέτωπο του και ζαρώνει τα μάτια του.

"Εντάξει μπαμπάκα μου. Στείλε μου τον Tony όταν φτάσεις στο ξενοδοχείο" τον φιλάω στο μάγουλο.

"Να καθίσετε όσο θέλετε, λίγες μέρες έμειναν ακόμα μέχρι να επιστρέψουμε πάλι πίσω. Να προσέχετε" λέει και με φιλάει στο μέτωπο τρυφερά.

Τον καληνυχτίζουμε και αποχωρεί.

"Πάμε μέσα; σαν να κρύωσα λίγο" γκρινιάζει η Audrey και νεύω θετικά, συμφωνώντας μαζί της.

Σχεδόν όλη η αίθουσα ήταν άδεια. Η ώρα, βέβαια, ήταν περασμένες δώδεκα και δεν μου έκανε τρομερή εντύπωση που ο κόσμος έφευγε σιγά- σιγά.

Σκανάρω όλο τον χώρο και το μάτι μου πέφτει στον Eric ο οποίος έχει στριμώξει μια κοπέλα στην γωνία.

Νιώθω την Audrey να βάζει το χέρι της στον ώμο μου και γυρνάω να την δω σχεδόν βουρκωμένη.