If Walls Could Talk [✔]

|| 17 ||

Λίγες εβδομάδες αργότερα

Ο επαναλαμβανόμενος ήχος από το μηχάνημα δίπλα στο κρεβάτι μου, με κάνει για άλλη μια μέρα να ξυπνήσω ψυχικά και σωματικά πονεμένη.

Νιώθω λιγότερο μουδιασμένη από τις προηγούμενες μέρες αλλά ακόμα σπασμένη.

Το δεξί μου χέρι παραμένει ελαφρώς πρησμένο από τα αντιβιοτικά που μου χορηγούνται μέσω του ορού.

Το σώμα μου σημαδεμένο από γδασίρματα, μελανιές και ανοικτές πληγές. Γύρω από το κεφάλι μου μια λευκή γάζα και σε μερικά σημεία ποτισμένο από το κόκκινο μου αίμα.

Ούτε που ξέρω πόσες μέρες ή εβδομάδες μπορεί να είμαι εδώ.

Ο χρόνος έχει παγώσει για εμένα, και το γεγονός ότι κάνεις δεν έχει έρθει να με επισκεφτεί με κάνει να νιώθω σαν να μην υπάρχω.

Δεν μπορώ να σηκωθώ και να πάω να τον δω.

Το μόνο που μου έχουν πει είναι ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η ζωή του.

Και διάολε, όσο θυμάμαι ότι δέχτηκα να φορέσω το ηλίθιο κράνος και να τον αφήσω εκτεθειμένο στον θάνατο, άλλο τόσο θέλω να βάλω τέλος στην δικιά μου ζωή.

Καυτά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, ξανά, κατά μήκος του προσώπου μου και δεν έχω την δυνατότητα να τα σκουπήσω, λόγω της κατάστασης μου.

Η λευκή πόρτα του δωματίου ανοίγει και ο γιατρός μπαίνει μέσα.

"Καλημέρα, δεσποινίς Watson. Πώς αισθάνεστε σήμερα;" ρωτάει ελέγχοντας εξεταστικά την καρτέλα μου.

Να θέλω να πεθάνω.

"Προσπαθώ" απαντάω απλά και σηκώνει το βλέμμα του σε εμένα δίνοντας μου ένα συμπωνετικό χαμόγελο. "Πώς είναι;" τον ρωτάω.

Χάνει το χρώμα του και παίζει νευρικά με το στυλό που κρατά στα χέρια του.
Το χαμόγελο του σβήνει και κοιτάει οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μάτια μου.

Οι παλμοί μου αυξάνονται.

"Κάτι σας ρώτησα" υψώνω τον τόνο της φωνής μου και τραντάζεται. Καθαρίζει τον λαιμό του και επιτέλους με κοιτά.

"Κοιτάξτε, η κατάσταση του παραμένει σταθερή αλλά υπάρχει κάτι που παρέλειψα να πω.. " τρίβει αμήχανα τον σβέρκο του.

"Το οποίο είναι;" αδημονώ για μια απάντηση αλλά από ότι φαίνεται θέλει να παίξει με τα νεύρα μου.