If Walls Could Talk [✔]

|| ՁՁ ||

Isabella's pov

Πιάνω το σεντόνι και σκεπάζω το σώμα μου καλύτερα, μέχρι πάνω στον λαιμό μου.

Μισοανοίγω τα μάτια μου μόνο για να βεβαιωθω πως ο καιρός είναι συννεφιασμένος και θα ξεσπάσει δυνατή βροχή από στιγμή σε στιγμή.

Γυρίζω πλευρό και βλέπω πάνω στο κομοδίνο έναν δίσκο με φαΐ.

Η γλυκιά μου Gladys θα είδε πως επέστρεψα και μου έφερε να φάω.

Χαμογελάω γλυκά στην σκέψη πως μου έχει μείνει ένας άνθρωπος που φροντίζει για εμένα. 

Σηκώνω το κεφάλι μου και τα μάτια μου για δω την ώρα στο ρολόι τοίχου ακριβώς απέναντι μου.

Τέσσερις πάρα τρία δείχνει το ρολόι και αποφασίζω πως είναι ώρα πια να σηκωθώ.

Νιώθω το σώμα μου πονεμένο και την καρδιά μου τσακισμένη.

Με πόνεσε.

Αλήθεια, με πόνεσε.

Όχι, επειδή με απάτησε αλλά επειδή ήξερα που έμπλεκα και παρολαυτά έμπλεξα.

Ξεφυσάω ηχηρά και ανακάθομαι.

Αφού φροντίσω να φάω τις ακόμα ζεστές κρέπες της Gladys, σέρνομαι μέχρι το μπάνιο.

Βγάζω τα ρούχα μου και τα πετάω μέσα στο καλάθι με τα άπλυτα.

Μπαίνω μέσα στην ντουζιέρα και ανοίγω το νερό στο καυτό.

Το αφήνω να τρέξει σε όλο μου το κορμί και να χαλαρώσει τους σφιγμένους μου μυς.

Για μια στιγμή, πιάνω τον εαυτό μου, να αναπολεί τις μετρημένες στα δάχτυλα όμορφες μέρες που ζήσαμε, έστω κάτω από συνθήκες όχι και τόσο ευνοϊκές.

Τυλίγω μια πετσέτα γύρω από το κορμό μου και βγαίνω από το μπάνιο.

Φοράω καθαρά εσώρουχα και μια μαύρη παντελόνα σε συνδυασμό με ένα λευκό πουκάμισο.

Ρίχνω άτσαλα τα απολύτως απαραίτητα στην τσάντα μου και πιάνω το μαύρο δερμάτινο τζάκετ.

Δεν σκοπεύω να μείνω κλεισμένη μέσα στο σπίτι θρηνόντας την ηλιθιότητα που δέρνει τον Philip.

Έχω μια επιχείρηση να τρέξω.

[ . . . ]

"Και κάπως έτσι έμεινα και πάλι μόνη μου" ψελλίζω.

Στέκομαι καθισμένη στο πεζούλι, ακριβώς απέναντι από τον τάφο της καλύτερης μου φίλης, εξιστορώντας της τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες δίχως αυτή να είναι κοντά μου.