If Walls Could Talk [✔]

|| Ձ6 ||

Μόλις βγαίνω, το δροσερό αεράκι φυσάει γλυκά και ανακατεύει πίσω τα μαλλιά μου.

Προχωράω μέχρι το παρκαρισμένο μου αυτοκίνητο και αφήνω την τελευταία κούτα στα πίσω καθίσματα. Κοιτάω για τελευταία φορά το κτήριο πίσω μου και βάζω μπρος για τον τελευταίο μου προορισμό.

Την αποθήκη.

[ . . . ]

Πέρνω μια βαθιά ανάσα πριν αφήσω το χέρι μου να χτυπήσει την μεταλλική πόρτα και να περιμένω να μου ανοίξουν.

Θα μπορούσα να την ανοίξω και μόνη μου για να κάνω εντυπωσιακή είσοδο -ως συνήθως- αλλά θέλω να κρατήσω χαμηλό προφίλ αυτή την στιγμή.

"Αρχηγέ!" Ο μικρός μου Mark αναφωνεί μόλις με βλέπει και με βάζει στην αγκαλιά του.

"Γειά σου, μικρέ μου!" Αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο του και μπαίνω μέσα.

"Μαλάκες ήρθε η Izzy!" Φωνάζει δυνατά και όλοι μέσα στο μεγάλο σαλόνι στρέφουν το βλέμμα τους κατά πάνω μου.

Σηκώνονται από την θέση τους, σχεδόν αμέσως και σπεύδουν να με χαιρετίσουν θερμά όπως κάνουν πάντα.

"Πώς και από εδώ, μικρή;" ο Jordan περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου καθώς αράζουμε στους καναπέδες.

"Ήρθα να σας δω, μου λείψατε" χαμογελάω.

"Και σε εμάς έλειψες! Πού εξαφανίστηκες τόσο καιρό;"

"Είχα δουλειές στην εταιρία τις οποία και τελείωσα οριστικά" απαντάω απλά χωρίς να επεκτείνω την απάντηση μου.

"Ήρθες πάνω στην κατάλληλη ώρα, Isabella!" Λέει ενθουσιασμένος ο Ian.

"Γιατί; τι έγινε;" ρωτάω λίγο χαμένη.

"Κανονίζαμε τις διακοπές μας! Μιας που έστειλες στην στενή εκείνους τους παπάρες έχουμε όλο το καλοκαίρι δικό μας. Λοιπόν, που προτείνεις να πάμε, αρχηγέ;"

Νιώθω τόσα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου και όλοι τους να κρέμονται από τα χείλη μου.

Κατεβάζω το κεφάλι μου κάτω και ξεροκαταπίνω.

Θα με μισήσουν αν τους το πω.

Ή τώρα ή ποτέ.

"Παιδιά, δεν ήρθα εδώ για να δούμε που θα πάμε διακοπές. Ήρθα να σας χαιρετίσω για την ακρίβεια" ψελλίζω αμήχανα.