If Walls Could Talk [✔]

|| 4 ||

"Η κόρη του V-Victor Watson; που πέθανε;" ρωτάει ένας άλλος.

Όχι, που αναστήθηκε!

Καλά χαζοί είναι αυτοί δεν εξηγείται αλλιώς.

"Μάγκες, πολύ το κουράσαμε το θέμα" αναφωνώ καθώς σηκώνομαι από τον καναπέ τους  "Ποιοι από εσάς ήταν κάτι σαν αρχηγοί ή υπεύθυνοι τώρα που έλειπε ο μπαμπάς μου;"

Τους κοιτάζω όλους εξονυχιστικά.

Η μυική μάζα του καθένα είναι τουλάχιστον τριπλάσια της δικιάς μου.

Οι περισσότεροι έχουν πάνω τους μαύρο μελάνι να κοσμεί το σώμα τους και μερικοί σκουλαρίκια.

Όλοι τους ντυμένοι στα μαύρα και στα μπράτσα, της ζακέτας, από μια λευκή λωρίδα.

Είναι όμορφα παιδιά και οι ηλικίες τους μπορεί να είναι από δεκαοχτώ και πάνω.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ένα παιδί που σηκώνει το χέρι του και έρχεται μπροστά.

Ψηλός, μελαχρινός, γαλάζια μάτια, μπορεί να είναι και 25, καλό κομμάτι...

"Και είσαι ο..."

"Philip Scott" προφέρει το όνομα του και τείνει το χέρι του για χειραψία.

Ενώνω τα χέρια μας και αστραπιαία τον κοιτάω.

Το χέριο του παγωμένο και το βλέμμα του ψυχρό. Στις γαλάζιες χάντρες του βλέπεις μια θύελλα.

Μόλις τον ακουμπάω μια ανεξήγητη ανατριχίλα διαπερνά το σώμα μου και έκανε τα πόδια μου να χάσουμε την ισορροπία τους.

Τόσο παραπλαντητικός, γοητευτικός. 

Σε προκαλεί να τον γνωρίσεις αλλά και να μείνεις μακριά του ταυτόχρονα.

Στραβοκαταπίνω και όταν συνειδητοποιώ πως κάθομαι και τον χαζεύω σαν καμία λυσσάρα, κουνάω το κεφάλι μου.

"Χάρηκα Philip, μήπως θα μπορούσες να μου δείξεις το γραφείο του μπαμπά και να μου πεις για την συμμορία;" ρωτάω γρήγορα με σκοπό να αποφύγω τυχόν σχόλια και παραδόξως συμφωνεί.

"Σπάστε, είναι δικιά μας" ψελλίζει στους άλλους.

Ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο και ανοίγει μια από τις τρεις πόρτες που υπάρχουν.

Περιπλανιέμαι λίγο στον χώρο και το ενδιαφέρον μου κεντρίζει η μεγάλη βιβλιοθήκη.

Φάκελοι στοιβαγμένοι σε αλφαβητική σειρά, λογοτεχνικά βιβλία και πολλά έγγραφα.