If Walls Could Talk [✔]

|| 7 ||

Αφήνει το κεφάλαιο σιγά- σιγά και φεύγει τρέχοντας...

Μην με σκοτώσετε, πσυχούλες (😂) μου, σκεφτείτε τα νιάτα και την ομορφιά μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Και σε φίλησε;" ρωτάει για ακόμη μια φορά η κολλητή μου από την άλλη γραμμή.

Γελάω από τον ενθουσιασμό της και το στομάχι μου δένεται κόμπος ξανά στην θύμηση των γεγονότων που έλαβαν χώρα χθες.

"Audrey για όνομα, ναι!" Την επιβεβαιώνω και την ακούω να τσιρίζει μέσα από το ακουστικό.

"Πάρε με και εμένα στην αποθήκη σήμερα. Σε παρακαλώ" ικετεύει.

"Εντάξει αλλά θα πάμε το απόγευμα για λίγο. Θέλω να πάω στην εταιρία το πρωί να κανονίσω μερικές δουλειές" την ενημερώνω και μαζεύω κάτι έγγραφα τοποθετώντας τα σε έναν φάκελο και μετά στην μεγάλη τσάντα μου.

"Τέλεια! Τα λέμε κατά τις εφτά τότε, φιλάκια" λέει και το κλείνει κατευθείαν.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και χαμογελάω με το πόσο ενθουσιάστηκε.

Στρώνω καλύτερα την μαύρη παντελόνα μου και βγαίνω από το γραφείο του μπαμπά.

Πηγαίνω ως την κουζίνα και καλημερίζω την Gladys.

"Ο κύριος Coleman σε περιμένει έξω" προφέρει ειρωνικά το όνομα του.

"Ο Eric;" σμίγω τα φρύδια μου.

Νεύει θετικά.

Τι δουλειά έχει αυτός εδώ;

Πίνω μονορούφι τον καφέ μου και βγαίνω γρήγορα έξω.

Η μαύρη BMW του είναι παρκαρισμένη στην αυλή και ο ίδιος μιλάει στον Tony.

"Coleman!" Φωνάζω για να του τραβήξω την προσοχή και με κοιτάει με ένα ηλίθιο χαμόγελο  "Τι στο διάολο θες εδώ;" φτάνω κοντά του.

Συνοφριώνεται.

"Ήρθα να σε δω"

"Γιατί;"

"Θέλω να μιλήσουμε Isabella..." λέει και πάει να μου πιάσει το χέρι αλλά τον απομακρύνω.

Κάνω ένα βήμα πίσω και ξεροκαταπίνω.

Δεν πρόκειται να μείνει μακρυά μου αν δεν κάνουμε αυτήν την γαμωσυζήτηση.

"Ωραία πάμε να μιλήσουμε στην εταιρία και μετά μπορείς να εξαφανιστείς από την ζωή μου επιτέλους" πετάω νευριασμένη τις λέξεις και κάνω να φύγω αλλά με κρατάει πίσω.