Broken

5: she fucking knew

Elias kwam het marktplein op gerend, zoekend naar mij. Ik keek het met een klein glimlachje aan. Uiteindelijk zag hij mij en rende bijna sneller dan ik voor mogelijk gehouden had naar me toe.

'Alessia.. Wat is er gebeurd?' vroeg hij.

'Lang verhaal.' zei ik. 'Maar het kan samengevat worden in: ik ben eruit gezet.'

'Waarom dat?'

'Mijn tante dacht dat ik het laatste jaar ergens aan de malediven had doorgebracht.. kon ze niet mee om.'

'En waar heb je ze doorgebracht?'

Kut.

'Euhm.. dat is vaag..' zei ik. 'Maar zeker niet op de malediven!'

Elias trok een wenkbrauw op. 'Je weet dat ik daar niets van geloof?'

'Wel, ik praat er niet over.' zei ik. 'Dus ik hoop dat je van teleurstellingen houdt.' Hij zuchtte.

'Komop.'

'Wat?'

'Het is middag, ik neem je mee lunchen.' zei hij, gebarend naar de bakkerij achter me. Ik zuchtte, maar volgde hem toch naar binnen.

'Dus, wat wil jij?' vroeg hij eens we een plekje gevonden hadden in een hoekje. Het was niet moeilijk, één donkere blik van mij en de mensen die er wouden gaan zitten waren weg.

'Een broodje spek en water is goed genoeg.' zei ik.

'Goed, blijf hier zitten en vertrek geen spier.' Ik zuchtte, maar deed wat Elias me opdroeg. Hij was niet veel later terug.

'Dus.. wat zijn nu je plannen?' vroeg hij.

'Ik wou eigenlijk vragen of ik de bank terug kon claimen.. tot ik iets gevonden heb.' zei ik.

'Tuurlijk.' Elias nam een hap van zijn broodje. 'De jongens zijn gek op je en het huis is groot genoeg.' zei hij.

'Bedankt.' glimlachte ik.

'Geen probleem. Maar je zult toch eens moeten vertellen waarom we je echt in het bos gevonden hebben, graatmager, vuil, ... .' Hij knikte naar mijn schouderbladen, die heel duidelijk te zien waren onder mijn topje. Ik weerstond de drang om in de koffers te gaan zoeken naar mijn leren jas. Dat zou gewoon raar zijn, hier in de tearoom.

Mijn blik werd duister. 'Dat gaat niet gebeuren.'

'Alessia ...'

Mijn wenkbrauwen gingen nog hoger. 'Is het zo moeilijk te begrijpen dat ik veel heb meegemaakt en het liever ver weg stop en alle gevoelens blokkeer dan dat ik eraan denk en er altijd over moet praten met het resultaat dat ik bij de eerste kans die ik krijg er een eind aan maak?' fluisterde ik.

Elias werd opeens heel stil en ik hield mezelf bezig met eten, iets wat ik opgaf na een half broodje. Ik kreeg geen hap meer binnen.

'Zullen we gaan?' vroeg Elias een tijdje later. Ik knikte en stond op.

We liepen samen naar de parking en ik begon te lachen toen ik zag hoe Elias zijn auto geparkeerd had. Die gele ferrari viel ook totaal niet op ofzo hoor.. .

'Je weet dat dat de gehandicaptenparking is?' Elias mompelde iets wat mij nog harder deed lachen.

'Stap in, verdorie.' bromde hij. Ik lachte en deed wat hij vroeg, om een uur later terug in Milworth aan te komen.

'Succes met alles uit te leggen aan de jongens.' zei hij. Nu was hij degene die lachte en ik degene in dondermood.

Ik opende de deur en bleef als versteend staan.

'Wat doet zij hier?!'

'Alessia Romano.' zei het meisje voor me.

'Rachel Sinclair.' antwoordde ik, het meisje met lang, steil en pikzwart haar en donkergroene ogen. Ken je zo de bitch op school die niemand echt mag? Gevonden dus.

'Jullie kennen elkaar?' vroeg Levi verbaasd.

'We zaten op dezelfde school.' zei ik.

'Ja.. dit is awkward.' mompelde Tobias. 'Alessia, Rachel is mijn zus, Rachel, Alessia is het meisje.'

'Zij is het meisje?!' riep Rachel uit.

'Zij is je zus?!' antwoordde ik.

'Oké dames, als jullie nu eens gewoon in de zetel gaan zitten en praten.'

'Nee bedankt.' zei ik.

'Komop Alessia.'

'Zeg één ding verkeerd en ik klap je tegen de grond.' dreigde ik.

'Je bent nog geen haar veranderd.' zei Rachel.

'En jij irriteert me nog altijd mateloos.' kaatste ik terug. Ze zuchtte en liep me voor naar de zetel, haar hakken tikten rustig op de grond voor me.

'Dus..'

'Dus..' antwoordde ik.

'Geloof je me als ik zeg dat ik vrienden wou zijn maar het niet mocht?'

'Nee.' antwoordde ik droogjes. Ze grimaste.

'Dat kan ik begrijpen. Sorry dat ik zo een.. bitch was tegenover jou en Amber.'

'Niet alleen tegen ons twee.' Ze lachte.

'Touche.' Ze keek me even aan. 'Sorry voor waar je door bent moeten gaan.'

Ik fronste. Waar had ze het over? Ze had er toch niets mee te maken.

'Ik.. zag je ontvoerd worden..' bekende ze. 'En ik was verdomd te laf om er iets aan te doen.' Ik keek haar met open mond aan.

'Alessia..'

'Je zag een persoon ontvoerd worden en je dééd er niets aan?' siste ik.

'Alessia, geloof het of niet, maar als ik er iets tegen geprobeerd had, hadden ze mij ook gehad. Dan hadden we samen vast gezeten.'

Ik keek haar boos aan. Dat was het ergste uit de hele hoop geweest, en nu komt zij me doodleuk vertellen dat ze er iets aan had kunnen doen, maar dat niet gedaan heeft?

'Je had iets kunnen doen, al was het maar gillen.' siste ik.

'Ze hebben mij ook gehad, weet je?' zei ze zacht, haar blik op een punt oneindig ver weg. 'Ik zat er niet zo lang als jij, ver van, maar ik heb een idee wat er allemaal met je gebeurd is.'

'Nee, dat heb je niet.' zei ik. 'Want als je dat gehad had, had je gezorgd dat het niemand anders zou overkomen als je de kans had.' Ze keek schuldbewust.

'Sorry.' fluisterde ze, waarna ze opstond en gewoon wegliep. 'Ik vond dat je het moest weten.' voegde ze toe, voordat ze de hoek om ging. Ik staarde haar na. Ze had de kans er iets aan te doen en ze deed het niet. Ze deed het godverdomme niet.

Oké, kalm aan, Alessia. Ik sloot mijn ogen en ademde diep in en uit. Ga haar niet neerslaan, daar heeft niemand iets aan. In en uit. In en uit. Uiteindelijk was ik genoeg gekalmeerd en legde me onder het laken, dat nog niet weggehaald was.