Broken

28: the end

Ik had al gedacht dat ze me in de gaten zouden houden, en ik kreeg gelijk. Rachel, Amber en ik waren de volgende dag naar de supermarkt gegaan toen we merkten dat we in de gaten gehouden werden. Dat was niet goed. Zeker niet. 

We besloten ons er niet te veel van aan te trekken, en maakten onze winkelronde af voor we naar huis gingen. De jongens stonden ons buiten al op te wachten en hielpen met uitladen, terwijl Rachel ze snel bijpraatte. Ze had al een waarschuwend bericht gestuurd, nu moest ze het hele verhaal doen. 

'Alessia?' 

'Ja?' Amber gebaarde met haar hoofd. 

'Nu echt, sorry.' zei ze eens we een hoekje om gegaan waren.  Ik snapte niet goed waarom, want iedereen kon ons perfect horen. 

'Je weet dat ik niet aan vergeven doe.' begon ik. 'Maar voor wat het waard is, ik ben blij dat we terug praten.' Ze hield haar armen open. 

'Knuffel?'

'Heb ik veel keuze?' grimaste ik, waarna ik toch voorzichtig mijn armen rond haar sloeg. 

'Euhm, Amber, Alessia?' klonk Tobias' stem opeens. Amber en ik liepen snel naar de plek waar de jongens naar buiten stonden te staren. Ik slikte, herinneringen mijn gedachten vullend. Ze waren opeens wel heel snel. 

Elias greep mijn hand vast voor steun en ik glimlachte zwak, maar dankbaar in zijn richting. Levi was de eerste om buiten te gaan, wij volgden langzaam ook. 

'Geef ons de dienaar van de maan en iedereen kan vrij gaan.' Iedereen -behalve Amber dan toch- verstijfde even bij de soortnaam die we allemaal haatten. 

'Tuurlijk, welke wil je.' vroeg Alec, die zijn arm beschermend om Amber geslagen had. Hij zei zelf dat niemand van hen verliefd wordt, dus als dat geen mates zijn weet ik het niet meer. Tobias en Rachel stonden ook zij aan zij. 

'De blondine. Geef haar aan ons.' Elias trok me nog dichter tegen zich aan, zodat ik helemaal tegen zijn borst aan stond. 

'Over mijn lijk dat ze aan jou komen, maak je geen zorgen. Al moet ik je meenemen naar Parijs, Rome, Londen of waar dan ook.' Ik hield met moeite mijn gezicht recht. Elias had zo snel gefluisterd dat de mannen tegenover ons, mijn ontvoerders, het nooit door zouden hebben. 

'En waarom zouden we dat doen, ze hoort bij ons.' zei Tobias. 

'Ze gaat met ons mee, of jullie het nu willen of niet.' 

'Ja, dat dacht ik nu niet.' Tobias grimaste even toen een lichtelijk te luide sirene in de buurt kwam. 

Ik keek naar Elias. 'Jullie hebben de politie gebeld?'

'Ja, blijkbaar mogen wij niemand arresteren, en zij wel.' zei Elias zachtjes. Mijn mond viel open en ik sloeg mijn armen rond de zijne. Nu ja, technisch gezien vouwde ik mijn hele lichaam op een niet-zo-deftige manier rond het zijne en hij was net op tijd om mij vast te grijpen. 

Ongelofelijk, gisteren nog was alles verkeerd en nu leek alles goed, hoe was het zo snel omgeslagen? 

'Komop, als je nog eens wraak wilt nemen.'

'Wees daar maar zeker van.' zei ik, langzaam lossend en terug op de grond terecht komend. 

'Komop, Elias, we gaan te laat zijn!' riep ik. 

'Onzin!'

'We kunnen niet rennen, weet je nog? Er zijn wel enkele mensen aanwezig.' Hij zuchtte en kwam naar beneden, nog altijd knoeiend met de das. Ik zuchtte en maakte hem snel goed vast. 

'Ongelofelijk, al 3 jaar CEO en je kunt nog altijd geen das vastmaken.' Hij grimaste pijnlijk en trok me mee naar mijn auto. 

'Rach is er ook, toch?' 

'Ja, samen met Peter. En Alec en Amber zullen er ook zijn.' 

'Ongelofelijk dat jullie gewoon met zijn drieën daar zijn gaan werken.' 

'Ongelofelijk dat jij geld verdient met ondergrondse gevechten en huurmoordenaar spelen.' kaatste hij terug. Hmm. Legaal doen was nooit mijn sterkste kant geweest en ik kon toch niet veel beter dan vechten. 

'Ja, wel, ik verdien toch nog altijd meer als jij.' Hij lachte en drukte zijn lippen op de mijne. Ik reed de garage uit zonder echt te kijken. We kregen toch geen ongeval. 

We reden de parking op van het bedrijf waar Elias werkte en zagen de ogen van de valet een beetje verwijden. Dus, Elias komt iedere dag met zijn ferrari aangereden, maar je bent verbaasd door het zien van een porsche? 

'Euhm, mevrouw..' hij opende de deur al. 

'Hmm. Pech gehad, jonkie. Niemand rijd met deze auto.' Ik trok de deur uit zijn handen en reed al door naar de juiste parking. 

'Arme jongen.' 

Ik haalde grimassend mijn schouders op en parkeerde de auto in 1 keer perfect op zijn plekje, rustig in en uitademend. Ik had het nog altijd niet zo op grote menigtes, en een nieuwjaarsfeest stond niet echt bekend om volksarm te zijn. 

'Gaat het?' Ik knikte langzaam. 

'Goed, tijd voor mijn taak dus.' Elias stapte uit, liep rond de auto en opende het portier, waardoor ik kon uitstappen. Ik glimlachte en nam zijn hand aan, met mijn andere hand mijn donkerblauwe jurk een beetje opheffend. De ogen van de valet vergrootten nog meer en ik was er zeker van dat zijn oogbollen nog wel eens uit zijn oogkassen konden rollen als hij zo bleef staren. 

'Ik ben bezet en jij vangt vliegen.' fluisterde ik toen we langs hem liepen. Elias  hield met moeite een lachje tegen. 

'Je zou ook niet zo knap moeten zijn, het is niet eerlijk.'

'Ik ben zeker dat jij een beetje bevooroordeeld bent.'

'Meh.' Ik lachte zachtjes, maar werd meteen weer serieus toen het geluid van het feest me tegemoet kwam. 

'Gewoon even met mijn oversten praten en dan kunnen we bij de anderen gaan staan.' Ik knikte, gewoon heel even volhouden. Je hebt het vroeger ook daar kunnen volhouden, dit is daartegen niets. Je kunt het wel. 

Gelukkig duurde het gesprek niet lang, en konden we snel bij de anderen gaan staan. 

'Mooi kleed.' zei Rachel. Ik maakte een klein buiginkje en lachte. Ze had maar helpen met het kiezen hoor.. . 

'Rach, wacht. Alessia, wat is dat rond je vinger?' Ik keek naar Elias en grimaste. 

'Nee. Eindelijk?'

'We moeten het ooit op de normale manier officieel maken, toch?' zei ik. Rachel en Amber waren bijna even snel om hun armen voorzichtig rond mij te slagen. 

'Proficiat.' zei Rachel.

'Wel, ik ving het boeket, het moest wel, je had me gelyncht.' 

'Neeee.' zei ze onschuldig. Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Oké, misschien een beetje.' We lachten en knuffelden elkaar nog harder. Hoe kon ik nu ongelukkig zijn nu alles op zijn pootjes leek te komen, eindelijk?