Broken

27: calm down

'Shhhhttttt. Kalmeer.' Elias had me in zijn armen genomen en zat zachtjes over mijn teken te wrijven. Normaal zou het me moeten kalmeren, maar nu werkte zelfs dat niet. Ze hadden me gevonden, ze wisten waar ik was en met wie ik omging. 

'Wat is er met haar?' vroeg Amber. 

'Eigenlijk zou ik degene moeten zijn die dat aan jou vraagt.' zuchtte Elias. 'De man van wie jij dacht dat het haar vriend was, was eigenlijk één van haar ontvoerders. En nu is ze aan het panikeren.' Hij bleef over mijn ribben wrijven en fluisterde kalmerende dingen in mijn oor in de hoop dat ik zou kalmeren. 

Uiteindelijk had het toch een beetje effect en kon ik een beetje ruimte tussen ons creeëren. 

'Komop, Alessia. Euhm, Amber, je mag hier rondlopen, maar zet 1 teen buiten het huis en je bent 'm kwijt.' Elias hief mij op en liep naar de badkamer, de deur openlatend. Nog steeds met mij in zijn armen zette hij de kraan van het bad open. 

'Strippen.' Ik gehoorzaamde op automatische piloot. Het was al zo vaak tegen mij gezegd dat het me niet meer heel erg uitmaakte wie me naakt zag, daarbij, Elias is nog net iets anderser dan die keren daar, in mijn cel. 

Niet veel later zaten we samen in het bad. Ik wist precies waarom hij me in het bad gezet had, en ook waarom hij er zelf bij in ging. We zeiden niet veel, af en toe een kleine vraag, niets meer. 

Dat eerste was om me nog wat te doen kalmeren, dat andere was zodat ik niets geks zou doen, zoals al die maanden geleden, eind februari. Ik was nog steeds behoorlijk suïcidaal bij tegenslagen, en dit was duidelijk 1. 

'Komop.' Ik zuchtte en leunde verder achterover, zodat ik nu met mijn hoofd half onder water zat en hij mijn haar kon uitspoelen. 

We bleven zitten tot de klok aangaf dat het al half 10 was. Dat was ook wel nodig, want we voelden niet of het water warm of koud was. Warm water of water op kamertemperatuur.. het voelde hetzelfde aan. 

Hij stak een pyjama uit. 

'Je weet dat ik net nog maar geslapen heb in mijn gewone kleren?'

'Doe hem gewoon aan, Less.' Ik deed de pyjama toch zonder problemen aan. 

'Mag ik nog iets vragen?' vroeg ik toen ook Elias iets pyjama-achtig aan had. 

'Sure.' 

'Waarom.. zijn wij nog niet aan het matingproces begonnen? Ik bedoel, ik weet dat het dodelijk kan zijn voor ik 18 ben, maar ik ben al 3 maand 18 en..'

Hij veegde de tranen die in mijn ogen gevormd waren weg. 'En je denkt dat ik je niet wil.' Ik knikte niet eens, hij wist het zo wel. 'God, Alessia. Ik ben dol op jou, ik dacht gewoon dat jij er nog niet klaar voor was, gezien alles wat er gebeurd is, en alles wat er aan het gebeuren is. Denk nooit dat ik je niet wil, ik was de dagen aan het aftellen tot wanneer ik jou zou ontmoeten, en komop, je bent knap, slim, sterk, zowel mentaal als fysiek.. . Wie zou jou nu niet willen?' 

Ik sloeg mijn ogen neer: als ik al niet eens van mezelf hield, hoe kon hij dan van mij houden? 

'Daarbij, Less, je weet goed genoeg dat veel van die matingsprocessen resulteren in een zwangerschap. En we zijn nog geen week van school af.' Ik glimlachte zwakjes en liep voor hem de trap af. 

Amber zat in de zetel, met Alec als een satelliet naast haar. Het was me nog niet opgevallen, maar wie weet.. . Ik keek van de 2 in de zetel naar Elias en hij snapte -natuurlijk- wat ik bedoelde. 

'Wie weet. Normaal had Alec dan al wel iets moeten doorhebben. Wanneer is Amber jarig?'

'Het najaar, 6 november.'

'Ja, ze is duidelijk een mens, dus misschien dat we dan wat opheldering hebben. Alec is ook jonger dan ons.'

'Mei is niet veel jonger.' 

'Je vergeet dat ik van januari ben.' Ik knikte, dat was ook waar. 

'Wacht hier, 2 seconden.' Ik bleef op mijn plekje staan zonder een spier te vertrekken terwijl Elias wegrende om terug te komen met een zak nachos. Ik lachte zachtjes terwijl hij mijn hand vastnam en we naar de zetel renden. Amber zag ons niet eens en schrok toen we opeens in de zetel zaten. Alec schudde lachend zijn hoofd. 

'Dus, mag ik aannemen dat er ook iets magisch voor gezorgd heeft dat jij een koppel bent geworden met hem.'

'Am, begin niet terug zo.' zei ik, snel een nacho uit Elias' handen grissend. Hij keek even boos, maar dat verdween toen ik mijn puppyogen boven haalde. 

'Ze zijn mates, een voorbestemd koppel. Onverbreekbaar. Zelfs als mensen hadden ze uiteindelijk wel samen gekomen.' zei Alec. Hmm, kan wel kloppen ja. Al had ik dan wel wat meer moeite gehad met hem te vertrouwen. Aan de andere kant, als ik een mens geweest was, was ik nooit wees geworden, en ook nooit ontvoerd geweest, wat me dus ook nooit hier gebracht had. Het zou nog best interessant zijn om te zien hoe dat zou zijn. 

'Jep, dus als je hier blijft, wees voorbereid op een hoop klef gedoe.' lachte Elias, waarna hij me een zachte por gaf. Ik maakte een klein sprongetje en hij lachte, waardoor ik hem een zachte tik tegen zijn achterhoofd gaf. 

'Ga verdorie naar jullie kamer met die zak chips.' 

'Goed.' Ik haalde mijn schouders op en stond al recht.

'Kunnen jullie dat laten?' vroeg Amber.

'Wat?' vroeg ik verbaasd.

'Al die.. onmenselijke dingen.' 

'Sorry Am, zo geboren. Het gebeurt automatisch.' Ze knarstte met haar tanden maar Elias en ik waren al weg voordat ze kon antwoorden. Ik vroeg me af hoe lang zij en Alec beneden zouden zitten, die tweede zou ook al behoorlijk moe moeten zijn, zelfs al was het nu nacht. Het was gelukkig niet meer zo erg als enkele uren geleden. 

'Dus, film?' vroeg Elias met een klein glimlachje.

'Ja, film.' zei ik, terwijl ik al onder de lakens kroop, de zak nachos stevig in mijn handen geklemd.