Broken

24: the meeting

Over de volgende weken was niet veel te zeggen: Amber bleef boos, Elias en ik werden closer dan ooit, net zoals ik en Rachel, of met de jongens. Ik maakte mijn tante behoorlijk pissed, en wist uiteindelijk -op het nippertje- mijn rapport te redden en met een A-attest van school af te gaan. Ik zeg arrivederci en tot nooit meer. 

'Zeker dat dit een goed idee is?' zuchtte ik. 

'Het schemert al, Alessia.' zei Rachel. 'Als we willen gaan, zullen we nu moeten, of doe je liever de nacht over?' 

Ik zuchtte en volgde haar toch maar. Uiteindelijk kwamen we aan bij het gezochte gebouw. 

'Miss Sinclair, Miss Romano. Welcome.' Groetten de bewakers ons toen we onze ID's lieten zien. We knikten glimlachend en liepen naar binnen. Misschien is een woordje uitleg wel welkom, al is het niet moeilijk. Dit was gewoon een plek waar de ergste criminelen van het land zaten. Rachel en ik nu ook, dankzij de gevechten. We waren nog maar net erbij, dus ja. Om niet te zeggen, net uitgenodigd. Blijkbaar werden sommige van de vechters gevraagd om bij een bende te gaan. En ik gokte dat ze de vorige ondergrondse gevechten leeggeroofd hadden, en daarom nu bij de Sinclairs gingen kijken. 

Ik volgde haar en al snel kwamen we bij een plek uit waar mannen rustig zaten met sigaren, drank, ... . Ze keken neer op een kooi, waar 2 mannen aan het sparren waren. En dit noemden ze de beste van de besten? Ik zag zo de fouten die ze maakten. 

'Hou je in, Alessia. Elias zou het niet leuk vinden als je bont en blauw terug komt.' 

'Ik zie zo de fouten, en zij zouden de besten van deze kant van het land moeten zijn? Misschien zelfs van het continent? Ik zou winnen.'

'Overschat jezelf niet, Alessia. Daarbij, jij hebt al vaker voor je leven moeten vechten, dat maakt een verschil.'

'Miss Sinclair!' Een man stond op en wuifde een serveerster weg. Hij praatte met een dik accent. 'And who did you bring with you?' Rachel gaf de man beleefd een hand en ik deed hetzelfde. 

'This is Alessia Romano, the best fighter I know and my best friend.' 

'The best, you say?' Hij keek me keurend aan. Wat? Denk je dat vrouwen niet kunnen vechten? Dat is wel heel seksistisch. 

'Rachel.' siste ik. Ik was al een tijdje niet meer geweest dankzij de examens, en ik moest er wat woede uit krijgen, maar dat betekende dat ik wat sneller zou moorden. 

'The best I know at least, but for now, she is my associate.' 

'Why not show what she is capable off? That way we can get a proper idea of what you have in store for us.'

'Maybe later.' zei Rachel. 

'I think my boyfriend would get pretty angry if I went to fight.' zei ik. 'He might have some anger issues if someone touches me in a way he considers wrong.'

'Of course. Maybe later.' 

'Maybe.' Ik ging met Rachel in de zetel zitten en begon al af te tellen tot wanneer dit gedaan zou zijn. De maan zou komende nacht volledig weg zijn, dus wij zouden waarschijnlijk niet veel meer doen dan in bed of in de zetel liggen. Ik keek er wel naar uit, dus dat was ook wel zo. Hoewel ik meestal kapot moe was dan -geen wonder ook- waren het wel leuke dagen van niksen, gewoon omdat we voor iets anders de energie niet hadden. 

De vergadering was gedaan rond een uur of 4. 

'It was nice to meet you girls. Too bad we didn't see you in action.' 

'I am sure that will be something to happen in the future.' antwoordde ik met een lachje. 

'I most certainly hope so.'

Ik glimlachte. 'If you will excuse us, I am certain her brother and my boyfriend, too, are waiting for us to come home.'

'Bring them next time.' zei de man, een rus trouwens, of iets uit die kanten. Ik had nog altijd niet de kans gehad het uit te vogelen. 'The more the merrier.' 

'Maybe we will.' zei Rachel. We draaiden ons voorzichtig om en liepen naar Rachels auto -een spierwitte Mercedes amg gle 63 s coupé. Je kon veel over ons zeggen, maar één ding -buiten dat onmenselijke- hadden we gemeen, we hielden allemaal van veel te dure, snelle wagens. Rachel zette de radio op terwijl ik de ramen opendeed. En zo reden we om half 5 's ochtends door de straten: open ramen, een beetje veel te snel en met veel plezier meezingend met de muziek. 

We lagen met zijn allen in de zetel op een hoop. Tobias was zo slim geweest om chips en ander lekkers al klaar te zetten, zodat -eens we beneden geraakt waren- niemand nog moest bewegen, behalve om zich naar het toilet te slepen. Het deel van mij dat niet van luieren hield kon al niet wachten op volle maan, wanneer ik een stuiterbal zou zijn. 

Elias ging zacht met zijn vingers over het zilveren maantje op mijn ribben. Ik kon hem niet terugpakken, want ik lag op dat van hem, maar op deze manier zou ik zou echt in slaap vallen. Niemand had trouwens echt de moeite genomen zich goed aan te kleden, het was te warm en we hadden gewoon geen zin, dus je zag 7 zilveren maantjes, op ieder één. Jack was er ook, aangezien Sophie op reis was met haar ouders. 

'Elias, Alessia, hoe houden jullie het vol, zo dicht bij elkaar?' vroeg Levi grappend. 

'Hij is lekker koel.' zei ik, mijn hoofd wat beter tegen zijn borst nestelend zodat ik nog altijd naar de film -pirates of the carrabean- kon kijken. 

De deurbel klonk luid, omdat het geluid van de tv zo zacht stond dat mensen het niet zouden horen. En toch lette niemand op het geluid van voetstappen buiten. Dat was ook niet slim. 

'Ik ga wel.' zuchtte Tobias. 'Amber, wat doe jij hier?' 

'Ik laat me door, Sinclair.' Ze kwam de ruimte binnen en fronste toen ze zag hoe donker het was, dankzij de gordijnen die toe waren. We hadden allemaal zonneallergie, dus ja, lang leve de zomer zeker? 

Toen viel haar op dat er bij iedereen wel een klein beetje zilveren licht vandaan kwam.