Broken

9: first day of school

Ik sloeg snel mijn hand voor mijn mond en keek naar de klok. 7 uur. Wauw. Ik was bijna onder de indruk van mezelf. 

Meteen staken er een stuk of 4 hoofden om de hoek. 

'Het is oké.' zei ik. 'Ik kom zo ontbijten.' Ik grabbelde wat kleren bijeen -een zwarte ripped jeans, zwart shirt en een roodgeruit hemd- en liep naar de badkamer, die -gelukkig voor mij- niet bezet was. Snel gooide ik wat water in mijn gezicht, poetste mijn tanden alvast, borstelde mijn haar en trok mijn kleren aan. Ik douchte vanavond wel. 

Ik kwam terug beneden en greep een appel van de schaal. Dat volstond wel. 

'En, klaar voor je eerste schooldag in Milworth?' vroeg Jack. 

Ik haalde mijn schouders op. 'Het is school, dat is en blijft saaie tijdsverspilling, waar ik ook heen ga.' Ik hoorde enkele instemmende mompels en ging aan de tafel zitten. 

We kwamen de school in en meteen vielen alle gesprekken stil. Iedereen staarde, en een kleine grijns vormde op mijn mond. Dat kenden we. 

'Zal ik met je mee gaan?' vroeg Elias zachtjes, op hetzelfde ogenblik dat Levi 'Is er wat te zien?' riep. Ik haalde mijn schouders op. Hij liep samen met mij door de gangen, enkele belangrijke dingen aanwijzend. 

Uiteindelijk kwamen we in een kantoortje, en we liepen meteen door naar de balie. 

'Goedemorgend. Waar is mevrouw Lance?' vroeg Elias. 

'Ze is niet hier, kom maar terug.' zowel Elias als ik keken elkaar verbaasd aan. 

'Sorry, maar tegen wie denk jij dat je het hebt?' vroeg Elias. Een boze toon kleurde zijn stem en de vrouw keek geschrokken op. 

'Oh.. meneer Adams.. En wie heb je bij?'

'Mevrouw Lance, nu, stagairetje.' siste ik. Ze schrok duidelijk door mijn toon, en 2 geïrriteerde tieners was zo te zien genoeg voor haar: ze ging snel mevrouw Lance halen. 

'Dat had je snel door.' Ik grimaste. 

'Laten we het een geheim talent noemen.' Hij lachte zachtjes, en trok zijn gezicht snel in de plooi toen een vrouw van rond de 30 de hoek om kwam. 

'Elias Adams, wat heb je nu weer uitgespookt.' Het was geen vraag, maar een constatatie.

'Eigenlijk was het Alessia die de stagaire bang gemaakt heeft.' zei hij. 'Alessia is een nieuwe leerling.' 

'Ik herinner me niets van een nieuwe leerling.' zei ze. 

'Wel, nu wel.' zei ik, met een lieve glimlach. Onder de glimlach zat een behoorlijk dreigende gezichtsuitdrukking, en die merkte zij ook op. 

'Ah ja, natuurlijk.' Man, angst is echt gewoon beter dan het lief vragen. 

'Naam?' Ik grimaste. 

'Alessia Romano.' zei ik, heel voorzichtig alle lettergrepen uitsprekend. Ze zou niet de eerste zijn om Alisa, Alyssia, Alessa of wat dan ook ervan te maken. 

'Geboortedatum?' 

'17-4-2003.' 

Ze ging het nog wel even door, tot Elias en ik mochten gaan. Elias mocht al eerder gaan, maar wou niet, dus ja. Ik had mijn schema heel snel. 

'Tijd voor wiskunde.' zei Elias. 

'Tijd voor wiskunde.' zei ik, al iets vrolijker. Wiskunde was één van de betere vakken. We liepen samen naar het lokaal, rustig pratend. Het is niet dat we kans maakten om nog op tijd te zijn, trouwens, ik had het gevoel dat ze ons er toch niet op zouden durven aanspreken. 

Ik kreeg gelijk toen we het lokaal binnen liepen. De leerkracht gaf Elias een boze blik, die met een even boze blik terug keek. Snel wendde de leerkracht zijn gezicht af. 

'Fijn dat je ons met je gezelschap komt verblijden, jongeheer Adams en..'

'Romano.' zei ik met een donkere stem. 'Alessia Romano.' De man knikte snel, en ging verder met zijn les. Ik grimaste en Elias maakte een verontschuldigend gebaar, waarna hij naast Tobias ging zitten. Ik ging dan maar naast de andere vrije plek zitten, toevallig die naast Amber. 

'Hey girl.' 

'Je bent ongelofelijk.' mompelde Amber. 

'Wist je dat nog niet.' antwoordde ik met een kleine grijns, waarna ik mijn pen uit mijn pennenzak nam om toch een paar aantekeningen te maken. 

In de middag nam ik Amber mee naar de tafel van mijn huisgenoten. Sleuren was misschien een beter woord. 

'Alessia, ik wist niet dat je Amber Knight kende?' zei Levi. 

'Beste vriendinnen sinds de kleuterschool.' zei ik met een glimlachje, waarna ik ging zitten. Alec gooide iets naar mij toe, ik ving het makkelijk op. Ik wou net kijken wat het was, toen Elias me op zijn schoot trok. 

'Godverdomme, Elias!' riep ik uit.Gelukkig voor hem had ik door dat hij het was.. hij had evengoed een gebroken neus kunnen oplopen.  

'Gezien jij je vriendin meebracht, is er een stoel te weinig, niet klagen, Less.' Ik keek hem met een donderblik aan en verschoof mijn gewicht een klein beetje, waardoor ik opeens veel zwaarder leek. 

Ik hoorde hem zacht onder mijn gewicht kreunen. Tja. Vragen heeft nog nooit iemand pijn gedaan. Als dat niet werkt kun je nog altijd op andere maatregelen overschakelen. 

'Ik weet niet of jij dat eten wel verdient.' Hij greep de muffin uit mijn hand. 

'Hey!' riep ik verontwaardigd uit, proberend mijn eten terug te grijpen. Hij grijnsde alleen maar. Ik gromde zachtjes, maar draaide me terug naar voren.

Om dan héél snel mijn muffin uit zijn hand te grissen. Tja, ik kan listig zijn, sorry.. not sorry. 

'Heel erg bedankt.' grijnsde ik, waarna ik me terug om draaide. Gelukkig verliep de lunch zonder verdere incidenten en leken de jongens Amber op te nemen in de groep. 

Ik kwam een goed half uur na het eindigen van het zevende naar buiten. De jongens hadden meermaals aangeboden te wachten, en ik had geweigerd. Er moesten nog enkele dingen geregeld worden voor mijn inschrijving. 

Mijn rugzak had ik al wel meegegeven, dus het stappen ging goed vlot. 

'Excuseer juffrouw?' 

'Ja?' Ik draaide me om naar de stem. 

'Weet u de weg naar het station?'

'Sorry, nee. Ik ben nog maar net.. verhuisd.' zei ik met een glimlachje. 

'Ah. Sorry voor het storen.' 

'Nessun problema.' mompelde ik, waarna ik me omdraaide. Een bekende man stond voor mijn neus, en ik strompelde 2 stappen achteruit. 

'Hey daar, missed me?'