Broken

17: some more information

Nu ik mezelf zo ver gekregen had ging het een pak makkelijker. Het kwam allemaal terug. Tegen de avond, wanneer Elias terug kwam, had ik de beginsels -opnieuw- onder de knie en was Rachel me aan het helpen met een beetje verdieping. Het kostte moeite, maar het ging. 

Ik had ook toeschouwers. Alec was naast Levi gaan zitten: ik wist niet of hij me wou zien afgaan, eindelijk doorhad dat ik geen gevaar vormde of gewoon medelijden had. Het maakte ook niet echt uit. Tobias -die met Elias weg was geweest- ging erbij zitten, terwijl Elias naar mij toe kwam. 

'Rachel, ik denk dat ze wel even pauze verdient.' Rachel trok een gezicht maar stemde toe. 

'Goed, Alessia, zin om met mij te koken?'

'Sure.' Ik haalde mijn schouders op. Ik liep met hem naar binnen. 

'Wat eten we?' 

'Niets te moeilijk.' Hij haalde zijn schouders op. 'Een salade met viandellen en kipnuggets.' Ik knikte. Eén van de voordelen van een maanling zijn was echt wel het feit dat we geen probleem hadden met de koude. 

'Zal ik de tomaten, wortel en komkommer snijden?' stelde ik voor. Hij knikte en zette dan maar water op het fornuis om de eieren te koken. 

'Dus, wat ben jij vandaag gaan doen?' vroeg ik, voorzichtig de tomaten zo klein mogelijk snijdend. 

'Tobias en ik zijn eigenlijk wat gaan rondvragen.' zei hij.  

'Over?' vroeg ik nieuwsgierig.  

'Je ouders.' Ik legde mijn mes neer en draaide me om, waardoor ik nu tegen het aanrecht geleund stond. 'Je hebt niet gezegd dat je 2 keer bijna vermoord bent.'

'Ik ben vaak bijna vermoord geweest, Elias. Na een tijdje raak je de tel kwijt.' 

'Ik bedoel als kind.' 

'Technisch gezien ben ik nog altijd een kind, Elias.' Hij zuchtte. 

'Je ouders zijn beiden vermoord, Alessia, en jij hebt beide aanslagen overleefd.' 

Ik was maar al te blij dat ik er goed in geworden was mijn gevoelens weg te stoppen, want dit was wel heel erg. Wie zou mijn ouders willen vermoorden? Voor zover ik wist waren het geweldige mensen.. nu ja, maanlingen. 

'Alessia, hoorde je wat ik zei?' 

'Ik zal geluk gehad hebben zeker?' Ik draaide me om en ging verder met het snijden van de groenten, dan kon mijn woede toch ergens heen. Herinneringen over mijn ouders deden bijna even veel pijn als de recentste herinneringen. 

'Misschien.' Hij wachtte even voor hij verder ging. 'In ieder geval, Tobias en ik zijn verder gaan zoeken.. je ouders waren heel krachtige maanlingen, soort van bijna-adel zelfs. Een mens kwam erachter en hielp ze om zeep, met de bedoeling heel ons systeem te ontwrichten.'

'Jij zegt me dat een mens de ouders van een 5-jarig kind afgenomen heeft?' vroeg ik verbaasd. Er klonk een klein hysterisch randje door in mijn stem. 

'Het was niet de bedoeling dat je het zou overleven, Alessia.' Ik antwoordde niet en ging verder met het snijden van de wortels. Iemand knuffelde me van achter. De tintelingen vertelden me dat het Elias was. Dat was ook geen wonder: ik was er zeker van dat de anderen nu zaten te luisteren naar Tobias die exact hetzelfde verhaal vertelde. 'Niet dat ik niet blij ben dat je het overleefd hebt.' fluisterde Elias in mijn oor, waarna hij er vlak onder een kusje gaf. 

'Elias, kookt het water nog niet?' zei ik snel, voor dit uit de hand liep. Ik wist dat het dat zou doen als we lang zo bleven doorgaan, en ik was te zwak om weerstand te bieden. Ik haatte om het toe te geven, maar ik was gebroken. En gebroken dingen kunnen gelijmd worden, maar ze gaan nooit meer naar hun oorspronkelijke staat. 

'Ja, sorry.' Hij draaide zich een beetje weg van me, naar het fornuis, maar hield zijn arm rond mijn middel geslagen. Ik ging verder met mijn taakje, tot er me iets te binnen schoot. 

'Als ik maanling ben, en mijn ouders waren een soort van maanling-elite, is mijn tante dan ook geen..'

'Je tante is geadopteerd, ze is geen echte familie. Kon je moeder nooit uitstaan uit jaloezie. Het werd alleen maar erger toen jij geboren werd en daarna onder haar voogdij kwam.' 

'Dat heb ik gemerkt.' mompelde ik zacht. Hij gaf me een meelevende glimlach en begon de sla te wassen. 

Niet veel later was het eten al weer klaar. Iedereen kwam binnen, ik verdacht ze ervan gewoon gewacht te hebben om mij en Elias rustig te laten praten. 

'Alessia.' Alec wachtte in de deur en gebaarde dat ik even moest komen. 

'Ja?' vroeg ik. 

'Sorry, Tobias vertelde me.. Ik had je moeten vertrouwen.' 

'Geen probleem.' zei ik. 'Mij 100 procent vertrouwen is hoe dan ook iets heel stoms om te doen.' 

'Never trust a survivor before you know what they did to survive.' zei hij. Ik knikte. 'Wel, je bent in ieder geval geen spion van een andere groep..' zei hij optimistisch. Ik rolde met mijn ogen en liep naar de tafel. Ik had heel de dag nog niets gegeten en ik had honger als een paard. 

Ik zette me snel op mijn plekje en nam ook een portie. 

Daarna besloten we met zijn allen nog even een film te kijken. Wel ja, de anderen beslisten dat. Ik had nog een paar honderd pagina's aan wiskunde in te halen. En biologie. En aardrijkskunde.. . 

Helaas gaven ze me geen keuze. 

'1 dag niet studeren gaat je ook geen te grote problemen geven, Less. Je bent slim genoeg.' Elias stond rustig achter mij. 

'Ik heb heel mijn vijfde jaar en meer dan de helft van mijn laatste jaar gemist, als ik wil slagen moet ik hard werken.'

'Je kan nog genoeg nachten doorwerken. Laten we nu gewoon vieren dat je je krachten terug kunt gebruiken. Daarbij, je moet je niet overwerken, want dan genees je niet meer en dat is mentaal ook niet goed.' Ik zuchtte en slaakte een gilletje toen hij mij over zijn schouder gooide. 

'Jij gaat mee naar die film kijken, of je het wilt of niet.' Ik zuchtte.

'Kom op, voor mij?' Hij keek me zielig aan. Ik zuchtte weer, maar liet me toch tot de zetel gedragen worden, waar hij me half op zijn schoot zette. Ik viel nog voor het einde van de opening van de film in slaap.