Mercedes-Benz အဖြူရောင်လေးက Cafe တစ်ခုရှေ့တွင် ရပ်သွားသည့်အခါ မြတ်သောမာန် သူ့ ကားကိုလည်း အရှိန်လျှော့ပြီး ထိုကားနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်လိုက်သည်။
မိုင်မိုင်းတို့ သူငယ်ချင်းတွေ Cafe ထဲသို့ ဝင်သွားကြသည်အထိ မြတ်သောမာန်ကတော့ ကားပေါ်ကနေ မဆင်းရသေး။
အခု သူ့လုပ်ရပ်က ကလေးတစ်ယောက်ကို စိတ်မချလို့ လိုက်ချောင်းနေသည့် ပုံစံ ပေါက် မနေပေဘူးလားဟု တွေးမိကာ မလုပ်စဖူးတွေ လုပ်နေသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း မြတ်သောမာန် အံ့ဩမိသည်။
သူလည်း သွားစရာရှိလို့ အပြင်ထွက်လာရင်း မိုင်မိုင်းတို့နှင့်တွေ့သလို အခြေအနေကို ဖန်တီးဖို့ရာအတွက် မြတ်သောမာန် အချိန်တစ်ခု စောင့်လိုက်၏။
မိနစ် ၂၀ ခန့်မျှ ကြာသည့်အခါ မြတ်သောမာန် ကားပေါ်မှ ဆင်းပြီး ခပ်တည်တည်ဖြင့် ဆိုင်ထဲသို့ ဝင်ခဲ့တော့သည်။
"ဦးမြတ်သော"
သူ ဝင်ဝင်သွားချင်းမှာပဲ သူ့ကို လှမ်းမြင်သည့် မိုင်မိုင်းက မျက်လုံးလေးတွေဝိုင်းလျက်။
မြတ်သောမာန် ကောင်တာတွင် Latte တစ်ခွက်မှာပြီးမှ မိုင်မိုင်းတို့ ထိုင်နေသည့် စားပွဲဝိုင်းဆီ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
"ထိုင်ပါခင်ဗျ"
ကောင်လေးတစ်ယောက်က မတ်တပ်ထရပ်ပြီး မြတ်သောမာန် ထိုင်ရန် ခုံဆွဲပေးလာသည်မှာ ယဥ်ကျေးပျူငှာစွာ။
"ကျေးဇူး"
"ကျွန်တော်က မိုင်မိုင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းပါခင်ဗျ...ခွန်းဒီပလို့ ခေါ်ပါတယ်"
လူမှုကျင့်ဝတ် နားလည်ပြီး ပြောဆိုဆက်ဆံရေး ကောင်းမွန်သော ခွန်းဒီပက သူ့အား လက်တစ်ဖက်ကမ်းလာတော့ မြတ်သောမာန်လည်း လူကြီးလူကောင်းဆန်ဆန်ပင် ခွန်းဒီပနှင့် လက်ဆွဲ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါသည်။
"ဒီဘက်က စိုင်းလောဝ်တဲ့"
မိုင်မိုင်းရဲ့နံဘေးတွင် ထိုင်နေသည့် ကောင်လေးကတော့ မြတ်သောမာန်ကို အသိအမှတ်ပြုသလို ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်ပြလာ၏။
