Zayn ile birlikte her zamanki kafede ve her zaman oturduğumuz masayadaydık. Ama bu sefer farklıydı, yanımızda Eva vardı ve o benim yanımda oturmak yerine artık kız arkadaşının yanında oturuyordu.
Eva.
Hayatımda görebileceğim en neşeli ve düzgün kız olabilirdi. Sigara içmiyordu, alkol kullanmıyordu ve hiç bir kötü alışkanlığı yoktu.
Neşeli kahkahası kafeyi her doldurduğunda kulaklarımı kapatmak istiyordum ve bu boktan hayatta nasıl böyle pozitif kalabildiğini merak ediyordum. Belki de bu hiçkimseyi kaybetmediğinden kaynaklanan bir şeydi.
Onu çok kıskanıyordum çünkü sahip olmak istediğim her şeye sahipti.
Sıcak bir aile, sadık arkadaşlar ve en önemlisi de Zayn...
Önünde duran pembe kapaklı defterine çizmiş olduğu çizimleri Zayn ve bana gösterirken oldukça heyecanlıydı.
Sayfayı çevirdi. "Bunu da senden ilham aldım."
Gözlerim direkt Zayn'in çizime kayarken ilk olarak fark ettiğim şeyler hatalar olmuştu tabi, o Zayn'i benim kadar iyi bilemezdi.
"Bu harika." dedi Zayn, Eva'nın gereksiz neşesi ona da bulaşmış olmalıydı. "Sence de öyle değil mi Marie?"
Önümdeki deftere bir kez daha bakma gereksinimi duymadan ittim. "Hatalarla dolu, çizgiler bi düzgün değil."
İkisinin de birden yüzü düşmüştü. Aslında Eva'nın üzülmesi umrumda değildi ama Zayn'i üzmeye dayanamazdım.
Gülümsedim. "Şaka yapıyorum, çok güzel."
Şaka yapmıyordum.
Eva'nın neşesi yerine gelirken beraberinde Zayn'in de neşesi yerine gelmişti. İkisine de samimiyetten uzak bir gülümsemeyle birlikte bakıyordum.
Zayn arkasına yaslanıp kolunu Eva'nın omzuna attığında Eva hiç beklemeden omuzundan sarkan eli ellerinin arasına aldı.
Onları böyle görmeye dayanamıyordum. "Ben artık sizi yalnız bıraksam iyi olur."
Onları yalnız bırakma düşüncesi içimi kemirip bitirse de burada kalmam Zayn ve ben için iyi olmayacaktı.
Zayn hemen itiraz etti. "Saçmalama Marie, senden rahatsız olmayacağımı biliyorsun."
Evet, benden rahatsız olmuyordu ama ben onun kız arkadaşından aşırı derecede rahatsız oluyordum. "Bence de Marie, kalmalısın."
Eva'nın sesini duymaya bile katlanamadığımı fark ettim.
"Peki, kalırım öyleyse."
Zayn kafede bir arkadaşını görünce hemen geleceğini söyleyip ayaklanmış ve Eva'yı yanağından öptükten sonra yanımızdan ayrılarak ikimizi yalnız bırakmıştı.
O yanımızdan gider gitmez yüz ifadem anında değişmişti, aynı şekilde ruh halim de.
Eva'nın parlak mavi gözlerine nefretle bakıyordum. "Zayn'i seviyor musun?"
Kaşları çatıldı. "Efendim?"
"Basit bir soru sordum, Zayn'i seviyor musun?"
"Evet, onu seviyorum."
Bakışlarım artık nefret sınırını geçmiş ve çok farklı bir hal almıştı, o ise bundan korkmuş gibi gözüküyordu. "N-neden sordun?"
"Zayn benim için hayattaki en önemli şeydir Eva, onu üzersen seni doğduğuna pişman ederim." dediğimde mavi gözlerini benden kaçırdı.
