Capítulo Nueve

190 16 3
                                    

Mabigat ang bawat paghakbang ko patungo sa opisina. My eyes also felt heavy because I just cried endlessly until I let myself to sleep last night.

My heart is hurting because of what he did. I did expect kaya nasasaktan ako ngayon. I just thought that he is better than this. I will understand naman if there's something that came up just for him to ditch me like that.

Kahit ni isang text o tawag man lang paggising ko ay wala akong natanggap mula sa kanya that's why I just decided na i-off na lang muna ang cellphone ko para makapagconcentrate ako sa mas mahalagang bagay, and that is my work.

I am here in Manila not because of Raphael. I am here because I needed to manage my family's shoe business.

Please keep that in mind.

I just buried myself with paperworks na hindi ko na namalayan ang oras.

Adrian is walking towards my table carrying a paperbag in his hand. Inilapag niya ito sa mesa ko nang tuluyan na siyang nakalapit.

I eyed at him confusingly.

"Dinalhan kita ng lunch. Ala una y media na pero hindi pa kita nakitang lumabas dito sa office mo upang kumain," he said with just a hint of small smile on his face.

I stared at him. "How do you know?"

"Ah." Nagkamot siya sa batok niya. "Nakita ko kasi kanina na wala 'yong usual na paperbag na dala mo kapag may dala kang lunch," pagpapatuloy niya kaya tumango na lamang ako.

"Sige. I'll get going. Hinatidan lang talaga kita ng pagkain."

"Adrian," pagtawag ko sa kanya nang makatalikod na siya sa akin at magsisimula na sanang maglakad palabas.

"How much is this? Babayaran na lang kita."

"Huwag na. It's my treat, Miss Reyes," he said at magpapatuloy na sanang maglakad nang magsalita na naman ako.

"Pwede mo ba akong samahan muna sandali?" I asked with the tired voice I have.

Maya-maya pa ay humarap na siyang muli at binigyan ako ng isang mainit na smile.

At least his smile can still soothe my aching heart even just for a while. I guess I needed a person like him for today. Maybe he can uplift my mood although that is still uncertain given this weariness of mine.

"Ikaw? Did you eat already?" tanong ko sa kanya habang inaasikaso ang food na kanyang ibinigay.

"Yes," he answered as he sat on the couch near on the window of my office. Nagtungo na rin ako roon dala ang pagkain at utensils.

I started eating silently nang makaupo na ako sa blush pink na ottoman. I can feel his gazes on me pero pinagsawalang bahala ko na lang iyon. I just wanted na may kasama ako para hindi paulit-ulit na bumalik sa isipan ko 'yong nangyari kagabi. It is like that my heart is being pricked by a sharp needle a thousand of times as I remember what happened last night.

I have never been stood up like that before. It pains me to know how he can easily crushed my heart into pieces.

"Mavic, if you won't mind. Can I ask a question?" he asked while having his stares on me kaya naman ay tumango na lamang ako sa kadahilanang hindi ako makapagsalita sapagka't puno ang mouth ko.

"May nangyari ba?"

I looked at him before I sighed.

"I got stood up," sagot ko sa tanong niya pero naguluhan lamang siya until I saw his face lits up na parang may naalala.

"You mean, the dinner?" he asked. I just shrugged before I continue eating.

"Hindi ba talaga siya dumating? Baka naman nagkasalisi kayo," he said that's why I just shook my head.

Fearless LoveTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon