Capítulo Diecisiete

313 16 6
                                    

I have been very busy these passed few days because of the problems that the company is currently facing. Masaya nga ako at suportado naman ako ng halos lahat ng empleyado.

Oo, minsan ay nadidismaya ako dahil hindi maiwasan na makarinig ako ng panget na perspective about sa nangyari that even my leadership is being questioned especially by most of the board members. Pero ang mahalaga ay handa akong harapin ang lahat ng problems ng kompanya. I am trained by my parents to do my best and even if we are not in good terms, gusto kong maging proud pa rin sila sa akin.

Laking tulong din ni Adrian sa akin sa mga nagdaang araw dahil hindi niya lang ako basta tinutulungan sa negosyo kundi pati na rin sa eating habit ko. He has been my reminder kapag nakakalimutan kong kumain especially now na subsob ako sa trabaho. I owe him a lot.

Nagbuntong-hininga ako at hinilot ang temples ko. This is worse than I expected.

"Are you alright?" tanong ni Ivy na siyang nakaupo sa couch at ramdam ko ang mataman niyang titig sa akin.

"Madami lang problema ngayon ang kompanya," sagot ko sa kanya at tumango naman siya.

"Kumusta kayo ni Raphael?" she asked nonchalantly dahilan upang mapatingin ako sa kanya.

Wala pa nga pala siyang alam sa nangyari because we never have the chance na magkausap starting nang bigyan niya ako ng advice.

"We broke up," sagot ko sa mahinang boses.

"What?! That easily?!" Napatayo siya at agad lumapit sa akin

I closed my eyes firmly. "Yes and please Ivy." Then, I opened it again. "Ayoko muna siyang pag-usapan. May mga problema ako ngayon sa company. Maybe blessing in disguise na rin 'tong nangyari upang mabaling ang atention ko sa work."

"Pero Mavic... Anong nangyari?" pangungulit niya pa rin sa akin.

This is also one of the reason kaya ayoko muna siyang makausap because I'm sure that she's going to keep on bothering me until I tell her what happened.

"Ivy, I have no time at this moment. Maybe, next time," wika ko as I give her a contorted smile habang siya ay isang irap lamang ang itinugon.

I chuckled at her reaction  as I brought my eyes at the papers on my desk. But agad naman iyon nawala at kumatok muli ang thoughts ko kay Raphael sa aking mind.

I shook my head, wanting to brush that unwanted thought of mine.

I continue listing alternatives and reviewing each outcomes whilst Ivy just busied herself with the a fashion magazine that is in my office. I'm glad that she didn't bother on asking me more questions.

Naging tahimik muli ang opisina dahil sa parehas naman kaming busy ni Ivy until Adrian entered my office bringing his usual smile and a paperbag on his right hand.

"Dinalhan kita ng snack at baka nagugutom ka," he said nang makalapit na sa akin at inabot ang dala that is why I accepted it in an instant.

I looked at him and smile. "Thank you."

"Sige. Nagpunta lang talaga ako rito para ibigay sa'yo 'yon," aniya at nagpaalam nang umalis kaya tinanguan ko na lamang siya which is the reason for him to left already.

I am so lucky dahil nakakilala ako ng isang Adrian sa buhay ko. He had been a dear friend to me ever since we met.

Naalala ko pa ang first impression ko sa kanya noon. He's an easy go lucky and a ball of sunshine man. Well, it's partly true dahil totoo namang masayahin at palakaibigan siya. But he is also a hardworking guy wherein there's no doubt kung bakit malayo na agad ang narating niya at the age of 27.

Fearless LoveWhere stories live. Discover now