ဆောင်းခွာလေသည့် နှင်း

(၁)

႐ႊယ္​့ေခ်ာင္​းတစ္​ေယာက္​ ဆုေမာ့ကို ျပန္​ေတြ႕ေတာ့ ေတာႀကီး မ်က္​မည္​း ေတာင္​ၾကားထဲက သစ္​အိုပင္​ႀကီးတစ္​ပင္​ေအာက္​မွာ။

ျဖဴလႊလႊ သူ႔ဝတ္​ရံုမွာ ေသြးတို႔နွင္​့ နီစြန္​းေနခဲ့သည္။ သူ႔ဆံပင္​ ဖရိုဖရဲနွင္​့ ေခါင္​းငိုက္​စိုက္​လို႔ ေနခဲ့သည္။ အေရးတယူမျပဳမိပါဘဲ၊ ရႊယ္​့ေခ်ာင္​း သူ႔အနားတိုးသြားကာ နွစ္​ခ်က္​မ်ွ ကန္​ၾကည္​့လိုက္​ေတာ့ ဆုေမာ့ တစ္​ကိုယ္​လံုး လဲၿပိဳသြားေတာ့သည္​။ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ သူ႔မ်က္​နွာ ေပၚလာသည္​။ သူ႔ရုပ္​ဟန္​က ေသသူ႔နည္​း။

"ရွင္​လည္​း ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္​တတ္​သကိုး..." ရႊယ္​့ေခ်ာင္း ခနဲ႔လိုက္​မိေတာ့သည္​။

မ်က္​နွာသာ လႊဲလိုက္​ၿပီး သူမ ေတာင္​ေၾကာတစ္​ေလ်ွာက္​ ေဆးပင္​အရွာ ဆက္​ထြက္​လာခဲ့လိုက္​သည္​။ ညေနေစာင္​း အိမ္​အျပန္​ေရာက္​မွသာ ဆုေမာ့ သစ္​ပင္​ေအာက္​မွာ ဆက္​ရွိေနတာကို သူမ သတိထားမိသည္​။ သူ႔မ်က္​နွာေပၚက ေသြးတို႔ပင္​ ေသြ႕ေျခာက္​လို႔ ခဲကုန္​ၿပီ။ ယခုေတာ့ သူ႔အနားမွာ ယင္​ေကာင္​ ပိုးမႊားတို႔ ဝိုင္​းလို႔ေန၏။ ဆုေမာ့လို မိုးယံထက္​က သူေကာင္​းတစ္​ပါးအဖို႔ ဤမ်ွ သနားစဖြယ္​ အတိဒုကၡ ဘယ္​တုန္​းက ေရာက္​ခဲ့ဖူးမလဲ။

ရႊယ္​့ေခ်ာင္​း သူ႔ေဘးနား ရပ္​ေနရင္​း အေတြးနယ္​ ေျခဆန္​႔ေနခဲ့မိသည္​။ သို႔ေပမဲ့ ကပိုကရို ႏြယ္​က်ေနေသာ ဆံေခြမ်ားေနာက္​၌ ၿပံဳးေယာင္​ေယာင္​ နႈတ္​ခမ္​းတစ္​စံုက ဆုေမာ့မွာ ရွိနွင္​့သည္​။ မသိလ်င္​ သူ စိတ္​ခ်ေက်နပ္​စြာ ေသဆံုးသြားသည္​ထင္​ရ၏။

ဆုေမာ့ စိတ္​ေအးခ်မ္​းသာစြာ ေသရသည္​ဟု ေတြးမိေတာ့ ရႊယ္​့ေခ်ာင္​း ေအာ္​ကလီဆန္​လာမိသည္​။

ပုပ္​ပြေနၿပီးေသာ အေလာင္​းကို ကိုင္​တြယ္​သည္​့ပမာ ရႊယ္​့ေခ်ာင္​း ဆုေမာ့ကို အက်ႌဂုတ္​စမွဆြဲ၍ အိမ္​ျပန္​ေခၚလာလိုက္​ေတာ့သည္​။

ဒီလိုလူတစ္​ေယာက္​ သက္​သက္​သာသာ ေသရဖို႔ဆိုသည္​မွာ ဘယ္​သို႔ဘယ္​ပံု အဘယ္​အေၾကာင္​းေၾကာင္​့ မသင္​့ေတာ္​ေၾကာင္​းသာ သူမ ေတြးေနခဲ့မိသည္​။

ဆုေမာ့... သူ ဒီထက္​မက ဆိုးေသာ အေသဆိုးနွင္​့ ေသသင္​့သည္​။

_____

ရွှယ့်ချောင်းတစ်ယောက် ဆုမော့ကို ပြန်တွေ့တော့ တောကြီး မျက်မည်း တောင်ကြားထဲက သစ်အိုပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်မှာ။

ဖြူလွှလွှ သူ့ဝတ်ရုံမှာ သွေးတို့နှင့် နီစွန်းနေခဲ့သည်။ သူ့ဆံပင် ဖရိုဖရဲနှင့် ခေါင်းငိုက်စိုက်လို့ နေခဲ့သည်။ အရေးတယူမပြုမိပါဘဲ၊ ရွှယ့်ချောင်း သူ့အနားတိုးသွားကာ နှစ်ချက်မျှ ကန်ကြည့်လိုက်တော့ ဆုမော့ တစ်ကိုယ်လုံး လဲပြိုသွားတော့သည်။ ဖြူဖျော့ဖျော့ သူ့မျက်နှာ ပေါ်လာသည်။ သူ့ရုပ်ဟန်က သေသူ့နည်း။

"ရှင်လည်း ဒီလိုမျိုး ဖြစ်တတ်သကိုး..." ရွှယ့်ချောင်း ခနဲ့လိုက်မိတော့သည်။

မျက်နှာသာ လွှဲလိုက်ပြီး သူမ တောင်ကြောတစ်လျှောက် ဆေးပင်အရှာ ဆက်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ညနေစောင်း အိမ်အပြန်ရောက်မှသာ ဆုမော့ သစ်ပင်အောက်မှာ ဆက်ရှိနေတာကို သူမ သတိထားမိသည်။ သူ့မျက်နှာပေါ်က သွေးတို့ပင် သွေ့ခြောက်လို့ ခဲကုန်ပြီ။ ယခုတော့ သူ့အနားမှာ ယင်ကောင် ပိုးမွှားတို့ ဝိုင်းလို့နေ၏။ ဆုမော့လို မိုးယံထက်က သူကောင်းတစ်ပါးအဖို့ ဤမျှ သနားစဖွယ် အတိဒုက္ခ ဘယ်တုန်းက ရောက်ခဲ့ဖူးမလဲ။

ရွှယ့်ချောင်း သူ့ဘေးနား ရပ်နေရင်း အတွေးနယ် ခြေဆန့်နေခဲ့မိသည်။ သို့ပေမဲ့ ကပိုကရို နွယ်ကျနေသော ဆံခွေများနောက်၌ ပြုံးယောင်ယောင် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက ဆုမော့မှာ ရှိနှင့်သည်။ မသိလျင် သူ စိတ်ချကျေနပ်စွာ သေဆုံးသွားသည်ထင်ရ၏။

ဆုမော့ စိတ်အေးချမ်းသာစွာ သေရသည်ဟု တွေးမိတော့ ရွှယ့်ချောင်း အော်ကလီဆန်လာမိသည်။

ပုပ်ပွနေပြီးသော အလောင်းကို ကိုင်တွယ်သည့်ပမာ ရွှယ့်ချောင်း ဆုမော့ကို အကျႌဂုတ်စမှဆွဲ၍ အိမ်ပြန်ခေါ်လာလိုက်တော့သည်။

ဒီလိုလူတစ်ယောက် သက်သက်သာသာ သေရဖို့ဆိုသည်မှာ ဘယ်သို့ဘယ်ပုံ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် မသင့်တော်ကြောင်းသာ သူမ တွေးနေခဲ့မိသည်။

ဆုမော့... သူ ဒီထက်မက ဆိုးသော အသေဆိုးနှင့် သေသင့်သည်။