ဆောင်းခွာလေသည့် နှင်း

(၄)

ေရအလ်င္​က ေအးစိမ္​့စိမ္​့နိုင္​လြန္​းသည္​။ ေမ်ွာ္​လင္​့ခ်က္​မဲ့သြားရေလာက္​ေအာင္​ကိုပင္​ ေအးစက္​ရက္​သည္​။ ျမစ္​၏ ရက္​စက္​အညႇာတာကင္​းေသာ လႈိင္​းလံုးမ်ားအၾကား သူမ ရုန္​းကန္​ရသည္​။ ျမဳပ္​ခါတစ္​လွည္​့၊ ေပၚသည္​့တစ္​ျပန္​နွင္​့ သည္​းသည္​းထန္​ထန္​ ရုန္​းကန္​ခဲ့ရသည္​။ ျမစ္​တြင္​းမွ ခြၽန္​ထက္​မာထန္​ေသာ ေက်ာက္​ေဆာင္​မ်ားနွင္​့ တိုက္​မိရိုက္​ခတ္​ေသာအခါမွာေတာ့ သူမ အသားအေရမ်ား ေၾကမြကြဲရွခဲ့ရသည္။ အသံုးမက်ေတာ့ေသာ ေျခသုတ္​ပုဆိုး လက္​နွီးစုတ္​ပမာ။ သူမ နွာေခါင္​းထဲ၊ ပါးစပ္​ထဲ ေရ အျပည္​့၊ အဘယ္​မွာ အသက္​ရွဴ နိုင္​ပါ့မလဲ။ ေလတစ္​ဝရဖို႔ကိုပင္​ အနိုင္​နိုင္​။ အသက္​ရွဴဖို႔ သူမ ႀကိဳးစားေလတိုင္​း၊ ေရေတြသာ အဆုတ္​ထဲ ဝင္​လာေရာ႕သည္​။

ဆုေမာ့... ဆုေမာ့...။

ဆုေမာ့၊ သူမ၏ ဝင္​သက္​ထြက္​သက္​တမ်ွ ကိုးကြယ္​ယံုၾကည္​အားထားခဲ့ရသူက သူမ၏ အသက္​ရွဴပိုင္​ခြင္​့ကို လုယူသြားရက္​ေလျခင္​း။

သူမ မြန္​းၾကပ္​လာသည္​။

"ရႊယ္​့ေခ်ာင္​း...?"

ဆုေမာ့အသံက သူမ ေဘးကပ္​လ်က္​က ထြက္​ေပၚလာသည္​။ ရႊယ္​့ေခ်ာင္​းလည္း ရုတ္​တရက္​ လန္​႔နိုးသြားေတာ့သည္​။ ဆုေမာ့က သူမကုတင္​ေပၚ ထိုင္​လ်က္​၊ သူ႔မ်က္​ခံုးမ်က္​ေမွာင္​က စိုးရိမ္​သမႈနွင္​့ တြန္​႔က်ဳတ္​လ်က္​။ သူမကို ေျခာက္​လွန္​႔သလိုျဖစ္​သြားမွာ စိုးရိမ္​သည္​့အလား အသံခပ္​တိုးတိုးျဖင္​့ သူက ေျပာသည္​။

"အိပ္​မက္​ဆိုးလား...?"

အိပ္​မက္​နွင္​့ လက္​ေတြ႕ မခြဲျခားနိုင္​ရကား ႐ႊယ္​့ေခ်ာင္​း ကမန္​းကတမ္​းထထိုင္​လိုက္​ကာ ဆုေမာ့အား တြန္​းထုတ္​ပစ္​လိုက္​ေလသည္​။ စင္​စစ္​ သူမ တြန္​းလိုက္​ေသာအားက ျပင္​းထန္​လွသျဖင္​့ ဆုေမာ့ ယိုင္​လဲသြားမတတ္​ပင္​။ ရႊယ္​့ေခ်ာင္​းကေတာ့ မ်က္​လံုးမ်ားကို အုပ္​ကာလ်က္​ နံရံေထာင္​့စြန္​းကေလးသို႔ ေရႊ႕ကာ ဆုတ္​သြားေလသည္​။ သူမ အသံက အက္​ေခ်ာက္​၍၊ တုန္​ရီ၍၊ တုန္​လႈပ္​၍ ေၾကာက္​ျခင္​းႀကီးစြာ ေအာ္​ေလ၏။