Ο Κολλητός του αδελφού μου[1]

Ραντεβού

Αριάδνης POV

Ιιιιιιι

Η ώρα πήγε 9:10 και δεν έχω βάλει ακόμα της γόβες μου

Λογικό αφού σε πήρε ο ύπνος ενώ έκανες μπάνιο

Δεν φταίω εγώ είχα ανχος και όταν ανχονομαι κοιμάμαι

Ο χαρακτηριστικός ήχος του κινητού διακόπτει τις σκέψεις μου

Baby❤️🙈

Πώς την έχεις δει θα κατέβεις ή θα γίνω παγάκια εδώ έξω?

Γελάω

Εγώ

Ψηφίζω να γίνεις παγάκια είσαι που είσαι είδη κρύος

Κοιτάζω τον εαυτό μου μια τελευταία φορά στον καθρέφτη και κατεβενω κάτω

"Άντε ρε συ Άρια μας έχει πριξει στα τηλέφωνα ο Γιάννης" μου λέει ο Άγγελος

Α δεν σας είπα ε?

Κατσικοθηκαν σπίτι μου

"Σόρρυ αλλά καλά θα κάνει να περιμένει" τους λέω και ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω

Την τούτο μανάρι??

Έχει βάλει ένα μαύρο παντελόνι με δύο σκισιματα στα γόνατα και από πάνω έχει βάλει ένα άσπρο κολλητό πουκάμισο που τονίζει απίστευτα τέλεια τους κοιλιακούς του

"Ήρθες?" ρωτάει χαμογελοντας

"Για να με βλέπεις δεν θα ήρθα?" Τον ρωτάω ειρωνικά

Δεν ήθελα να ειρωνευτω αλλά μου βγήκε αυθόρμητα

"Ωω σταματά να με ειρωμευεσε και μπες να φύγουμε"μου λέει και ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου

Μόλις μπαίνει και αυτός μέσα ανάβει το αυτοκίνητο και μια νεκρική σιωπή απλονετε στον χώρο

"Ευχαριστώ" λέω

"Για πιο?" Ρωτάει χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο

"Για το φόρεμα" του λέω και χαμογελάει

"Σου πάει πολύ" μου λέει και δαγκώνω το κάτω χείλος μου

"Μην το κάνεις αυτό" μου λέει

"Πιο?" Τον ρωτάω χωρίς να ξέρω και σταματάει έξω από ένα εστιατόριο

"Αυτό" μου λέει και επιτίθεται στα χείλη μου

Χωρίς καν να το σκεφτώ συνεχίζω να τον φιλάω

Δαγκώνει το κάτω χείλος μου βάζοντας στο παιχνίδι της γλώσσες μας

Όταν η ανάγκη για οξυγόνο λιγοστεύει απομακρύνομαι κοιτοντας το πάτωμα