"Zhan Ge! စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့လို႔"
"ဆိုးမွာပဲ မင္းငါ့ကိုမတိုင္ပင္ပဲyuhanကိုဘာလို႔ ႏွိပ္ဆက္လိုက္တာလဲ???"
"Zhan Ge..ကလဲမွတ္ေလာက္ေအာင္ေလးပဲလုပ္လိုက္တာပါ"
"မသိဘူး စိတ္ဆိုးေနတယ္"
"Ge~~"
မေန႔ညထဲကဘယ္လိုသိသြားမွန္းမသိတဲ့Zhan Geကိုလိုက္ေခ်ာ့ေနရတာ ခုမနက္ေဆးရံုေရာက္တဲ့အထိပင္..
ဒါေပမဲ့ခဏေနစိတ္ဆိုးေျပေတာ့မယ္ဆိုတာကိုေတြးမိလိုက္ေတာ့ေက်နပ္စြာ ျပံဳးလိုက္မိတယ္..
Xiao Zhan.. Yiboကိုမေစာင့္ပဲ မိမိေဆးရံုနားေနခန္းတံခါးကိုဆက္ခနဲဖြင့္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲေဘာက္ဆက္ဆက္ဝင္သြားလိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြဝဲတက္လာၿပီး အျပင္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ Yiboဆီျပန္ေျပးကာ တင္းေနေအာင္ဖက္ထားလိုက္သည္။
"Wangေလး.."
"မငိုနဲ႔ေလZhan Geရယ္..ေပ်ာ္စရာကိစၥကို"
"ေက်း..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...အီးဟီး.."
"ပါရဂူျဖစ္သြားတာ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္Zhan Ge"
"........"
အတင္းကိုရင္ခြင္ထဲဝင္ကာ ငိုေနတဲ့Zhan Geကိုပုခံုးႏွစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္ကာ..
မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးလိူက္ၿပီး...
"မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ ္ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးမလား"
"ဟင့္ မ..မဆိုးေတာ့ဘူး"
႐ိႈက္ေနေသးတဲ့ Zhan Geေၾကာင့္ သေဘာတက်ရယ္လိုက္ကာ..လက္ေလးကိုဆြဲၿပီး အေစာကနားေနခန္းထဲဝင္လာလိုက္သည္။
အဝါ.အနီ.အျဖဴ.အျပာ.ပန္းမ်ားေပါင္းကာစည္းထားတဲ့ပန္းစည္းႀကီးကို Xiao Zhanကိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။
ပူစီေဖာင္းေတြေရာ..ေရႊႀကိဳးေတြေရာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီးအလွဆင္ထားတာကိုလည္းေသခ်ာေလးလိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"Wangေလး တစ္ေယာက္ထဲလုပ္ထားတာလား??"
"ကူလုပ္ေပးတဲ့သူေတြပါေပမဲ့ အလွဆင္တာေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ခ်င္လို႔ ရေအာင္လုပ္ထားတာ"
VOCÊ ESTÁ LENDO
လူဆိုးေလးရဲ႕ေဒါက္တာ
RomanceGeက က်ေတာ့္အပိုင္ေနာ္ ဘယ္သူမွမေပးဘူး (Yibo) မင္းသိပ္ဆိုးတာပဲ ဝမ္ေလး (Zhan) Wang Yibo & Xiao Zhan
