Why Can't We Be? (Completed)

Chapter 44

'Kiely POV'

Lying in bed while crying was never into my mind, Akala ko noon napaka OA ng mga babaeng umiiyak ng dahil Lang sa lalaki, kung noon nasasabi kong madali lang palitan ang isang lalaki ngayon na realized ko na nga tuluyan, hindi agad agad nawawala ang sakit na mararamdaman mo sa isang tao at mas lalong hindi madaling palitan ang isang lalaki.

Kumuha ako ng tissue at muling isinikma ang mga sipon at itinapon ng kung saan saan pagkatapos sumikma, andaming kalat sa loob ng kwarto ko, kalat na kalat ang mga tissue na ginamit ko. Kagabi pa ako iyak ng iyak. Iyakin akong tao lalo na sa taong Mahal ko.

"Feintrene, lumabas ka na diyan. Hindi ka naghapunan, nag-almusal at pananghalian mag-gagabi na naman Hija"

Kagabi pa katok ng katok si manang sa akin, pero ayoko talagang lumabas ng bahay. Buti na lang one week kaming walang pasok hindi ko nga alam ang dahilan Basta walang pasok!  Tubig lang lagi ang iniinom ko minsan naman gatas kasi sa tuwing titingin ako sa pagkain bigla bigla ay naiiyak ako at naaalala si Archer.

"Feintrene Hija"

Muling kumatok si Manang ngunit mga hikbi ko lamang ang tanging maririnig niya mula sa aking kwarto, ni hindi ko kayang magsalita kasi sa tuwing may naririnig akong nagsasalita bigla biglang umeecho sa isipan ko ang malambing na boses ni Archer.

How can I still continue my life. Masyado akong nasaktan sa pagitan naming dalawa ako yata tong mas lalong tanga.

"Kiely, anak"

Mas lalo akong umiling, You can't understand my feeling dad, sana-sana andito na lang si mommy. Mom knows best at mas maiintindihan niya ako sa ganitong mga sitwasyon. May Susi sila sa kwarto ko pero kahit naman na may Susi sila hindi nila ako kayang mapalabas unless kung hilahin nila ako.

"Kain na anak, nag-aalala na si Daddy sayo"

Isang tao lamang ang makakapagpalabas sa akin at yun ay si Archer, kakain ako at bababa ako kung si Archer ang makikiusap ngunit malabo talagang mangyari iyon. Kahapon naman pilit akong sinubukang palabasin ng tatlo ngunit hindi talaga nila ako mapilit.

Biglang nagring ang cellphone ko at wala sa sariling dinampot at sinagot ang tawag.

"Feintrene"

Mas lalo akong maiyak ng marinig ang kanyang boses.

"Ate"

Kung wala akong ina na kayang intindihin ang sitwasyon ko, may Ate naman akong handang makinig sa akin at handang damayan ngunit magkalayo kami.

"Feintrene, Do you really need ate right now?"

Tumango ako kahit na hindi naman niya ako nakikita.

"Ssshhhhh, Hindi ka maintindihan nila Dad nila Kielxy at mas lalong hindi ka maintindihan ni Kiefy dahil sa babae tayo For, kung nahihirapan ka ngayon nasasaktan si Ate."

Muli akong kumuha ng tissue at nagsikma ulit.

"Ate hindi ko Kaya"

"Ate will be there for you. Tahan na okey?"

"I need your comfort Ate, please umuwi ka muna"

"Feintrene"- aniya nito na nahihimigan kong wala talaga siyang magawa para sakin at mas lalong hindi siya makakauwi ng dahil sa busy siya masyado sa trabaho niya.

"I'll call you later Feintrene, I promise to call"

Pagkamatay ng tawag ay gayong pagbukas ng Pintuan ko.

"Get up and eat"-matigas na saad ni Kiefy

"Bulag ka ba? O tanga! Sabing ayokong kumain.

"I'll talk to Archer, at sasaktan ko siya kung hindi ka kakain ngayon"

Masama ko siyang tiningnan, ano pang saysay kung sasaktan o bubugbogin niya si Archer, hindi na yon mabubura ang sakit na idinulot niya sa puso ko.

"He win, and I loss"- mahina kong saad ngunit narinig naman niya ito.

Umupo si Kiefy sa aking kama kaya umupo ako galing sa pagkakahiga.

"I told you before wag kang mainlove dahil mahina ka, now what happened? You cry all night and day plus! Hindi ka pa kumakain, no one can hurt our Princess except me, ako lang ang kakainisan mo at ako lang dapat ang manakit sayo."

Niyakap ako ni Kiefy na ikinagulat ko, sa buong buhay ko never ko pang nayakap si Kiefy na dahil sa enemy kaming dalawa, mahigpit ko siyang niyakap pabalik.

"Now eat and I'll make sure na babalikan ka ni Archer. I hate seeing my little sister cry for fvcking man!"

Napangiti ako sa narinig sa kanya. For me, all of my siblings are the best sister and brothers in the earth. Kahit hindi nila ako maintindihan sa aking pag-uugali pilit nila akong iniintindi dahil ganon nila ako kamahal bilang kapatid.

Kumalas ako sa pagkakayakap kay Kiefy at nagsimula ng kumain, bigla ay gumaan ang aking loob dahil kay Kiefy. Inayos ni Kiefy ang aking buhok papunta sa likod ko.

"Look at to yourself para ka ng manlilimos na pulubi sa daan, and ew! Your room is so dirty babae kapa ba?"

"Andaming tissue na nagkalat yaks! May virus na yata tong kwarto mo, ipapalinis ko na ito kay Manang bukas"-dagdag pa nito

Walang gana ko lang siyang tiningnan at nagpatuloy lang sa pagkain.

"We have surprise for you later"

"What?"

"It's a surprise! Wag Bobo sister okey? Pag surprise hindi sinasabi"

Alam ko, Kaya nga tinatanong kita ng what!

"Fine"

Natapos akong kumain at napagpasyahang matulog na naman ngunit bago ako nakatulog umiyak na naman ulit ako. Bandang alas onse ng gabi ng magising ako sa Malakas na katok na naman. Ang sakit ng ulo ko ng dahil sa kakaiyak sa pesteng lalaking yon.

"Kiely wake up! Bumaba ka kung ayaw mong pasabugin ko itong kwarto mo"

Mas lalo akong mainis ng marinig ang tinig na iyon, hindi talaga ako maintindihan ni Kuya Kielxy. Kung hindi ako nagkakamali maaaring pinagtawanan na niya ako sa mga inaasta ko ngayon. Si ate talaga ang kailangan ko ngayon si Ate.

Umayos ako ng upo at sinulyapan ang pinto wala pa rin akong lakas na Lumabas once na lumabas ako sa kwartong ito pinapangako ko sa sarili ko na hahabulin ko si Archer, pareho namin tong kasalan kay sa unang pagkakataon ibababa ko ang pride ko. I'll Chase you until I can, pero pag napagod na ako hihintuan na kita.

Kusang bumuka ang pinto at agad na nangilid ang aking mga luha.

Nakabuka ang mga braso ni Ate Feintres at nakangiti habang nakatayo sa pintuan.

"Ate ko"

Patakbong lumapit si Ate sa akin at sinalubong ako ng mahigpit na yakap.

"I'm sorry if Ate was late"

Isinubsob ko ang aking mukha sa balikat niya at doon tumudo sa pag-iyak, Ate was my Bestfriend , Sister and mother. Kahit kinaiinggitan ko siya noon pero minahal ko talaga siya ng totoo.

She was there when I'm sick.
She was there in my Graduation.
She was there when mom leaves us.
She was there when I feel empty.
She make me feel the love of a mother even if she's not my mother.
She was the Savior of my acheness.
The shoulder when I cry and
The only person who can truly understand me in this fvcking house.