De kracht van de reddende eenhoorn

De eerste stap

Langzaam stroomt de hoefslag vol. Iedereen is nog druk bezig de riempjes overal te verstoppen en de teugels op maat te maken, als Lizzy in het midden gaat staan. "Op basis van deze les ga ik groepjes maken qua rijvaardigheden zodat je op je eigen niveau kan rijden. Ik zal uiteraard letten op welke pony je zit." Lizzy kijkt rond of iedereen goed zit en zegt dan; "maak allemaal maar een volte bij de A." Ineens komt iedereen op gang. De teugels worden ingekort, iedereen gaat goed rechtop zitten en dan begint iedereen één voor één de bak af te sneiden. Maar niet in een lijn, nee, in een sierlijke boog! Terwijl ik zo net mogelijk probeer te blijven zitten, loopt Applepie mooi mee. Volgens mij lijkt het zo alsof ik dat doe, want Lizzy zegt: "goed zo Bella! Heel mooi!" Ik knik maar een beetje want ik weet dat ik "goed moet kunnen rijden" wil ik bij Beau en Tess in de groep mogen. Als we weer op de hoefslag lopen, begint Lizzy weer opdrachten uit te delen." In draf! Goed voorbereiden en als je te dicht op iemand komt gewoon oversteken!" Roept ze. Iedereen begint te klakken met zijn tong en schopjes te geven tegen de buik van de ponys. Ik klak ook met mijn tong. Ineens beginnen alle ponys te rennen. Ze hobbelen de hele bak door. Ik zie iedereen staan en zitten in het zadel op de maat van de stappen van de pony. Ik probeer het ook. Meteen val ik weer in het zadel. Dan probeer ik om te blijven zitten. Dat zit heel lekker! Applepie zit heel lekker! "Goed zo!" Roept Lizzy naar me en ze steekt haar duim op. Ik voel me warm worden vanbinnen! Eindelijk is er iemand trots op mij! Mijn vader had geen reden en mijn moeder heb ik nooit gekend. Mijn docenten hadden geen tijd omdat ze de rest van de klas moesten straffen. Ik had zelf ook geen reden want mijn leven bestond uit huiswerk maken en slapen. Nu ben ik eindelijk wel trots op mezelf, en dat is iets om trots op te zijn!