The Death Cravings

Chapter 7

Third Person's POV

Tahimik, magulo, marumi at mabaho ganito kung ilarawan ni Rhegan ang kalagayan ng siyudad habang bumbyahe sila papunta sa airport. Marami silang nakakasalubong na mga zombie pero hindi sila nito nahahabul dahil sa bilis ng pagmaneho ni Kalem. Marami rin silang mga di sinasadyang pagsagasa sa mga patay na katawan ng tao na nagkakalat sa kalsada. Hindi nila lubos akalain na ganito ang magiging sitwasyon ng siyudad. Para silang nasa isang zombie apocalypse movie, pero ang ipinagtataka lang niya ay papaanong hindi nila nalaman agad ang sitwasyon sa Russia na kung sana nang nalaman agad nila ay baka hindi ganto ang mangyayari. People here should have been still alive if they were immediately informed.

Si Tristhan ay nakatayo lamang at seryusong nakatingin sa kalsada, siya ang nagbibigay nang direksiyon kay Kalem papunta sa airport. Pilit man niyang hindi pansinin ang kalagayan ng siyudad ay di niya maiwasang malungkot at mabahala. Kahit hindi siya ang klasing tao na matatakutin pero sa sitwasyong ito nakakatakot na dahil nakataya ang buhay at hinaharap ng lahat.

Samantala, ang lahat nang myembro ng congress ay tahimik na umuupo at nakamasid sa bintana. Hindi pa rin sila makapaniwala sa nangyari para bang nakapakabilis at ang hirap isink in sa kanilang mga utak. Walang ganang nagmamasid lang ang lahat dahil sa sobrang pagkasira nang siyudad. Kahit minsan lang silang nakakalabas sa paaralan nila parte na sa kanilang buhay ang siyudad na ito. Wala na ang dating masigla, maingay, at abalang siyudad. Hindi na ito ang dating city na palagi nilang pinupuntahan pagkatapos nang klase o kaya nang semester.

Ang paboritong restaurant ni Ivory ay ngayon ay isa na lamang abandonadong gusali at ang ibang parti nito ay nasusunog. Bumuntong hininga nlang si Ivory at ipinikit nlang ang mga mata. Katabi ni Ivory ay si Rexton na abalang nagcecellphone, ilang beses na niyang tinatawagan ang pamilya niya pero walang sumasagot bagamat hindi nakatira dito sa Pilipinas ang kanyang pamilya ay nag-alala pa rin siya.

Sa likod nila Rexton at Ivory ay si Dan Oh na abala namang nagsusulat sa kanyang pocket notebook habang pinagmamasdan ang mga infected. She's writing every details and observation of the infected. Baka sakaling may madiskobre siya at makatulong sa paggamot ng mga infected. Sa kabilang upuan naman ay sina Jeremy at Kate na abala namang na nonood ng balita online at mga posts sa social media about the situation around the globe. And it seems like hindi lang sa Russia at Pilinas nangyayari halos boung mundo na. According to their research, the estimated percent of the infected is around 8% of the population as of three days nang nagspread ang virus.

"Malapit na tayo, Kalem." Ika ni Tristhan. Tumango lang si Kalem at mas pinabilis pa ang pagmaneho.

Inihampas na nila Kate at Jeremy ang drone pagkatapos nilang maicharge ito kahit saglit. Kailangan nilang makita muna kung ano ang kalagayan sa airport bago sila makarating.

Nang mailipad na nito ang drone ay mas mabilis itong naglakbay at nang makarating sa airport ay laking gulat ng dalawa sa kanilang nakita. Biglang napatayo si Kate at sumigaw.

"Stop! Stop the bus!" Sigaw ni Kate at agad na napatayo.

Napalingon naman si Kalem sa gawi ni Kate habang patuloy pa rin ito sa pagmaneho.

"I said stop! Look!" Kate said and pointed out.

"Huh?" Nagtatakang tanong ito ngunit nang ibinalik niya ang tingin sa kalsada ay puno nang mga infected ang airport.

"What the f-"

"AHHHHHHHHH!"

"SHIT!"

"Hold on everyone!"

Lahat ay napasigaw nang biglang iliniko ni Kalem ang bus sa gilid dahilan para umikot ito. The drift of the bus is hard to handle but Kalem manage to control the wheels. It stopped before they could even get inside the airport's place. Ang lahat ay napakapit sa handler at napapikit nlang sa gulat at pagkahilo. Napahilot nalang sila sa kanilang ulo samantalang ang iba ay nakatunganga lang. Tristhan turned back to look the other members of the congress. He then worriedly asked. "Is everyone alright?"