Trap With You (Shardon)

13

I wake up in an unfamiliar white room. Inilibot ko ang paningin sa paligid at napansin ko ang isang dextrose na nakakabit na sa akin. Pinilit kong tumayo pero di ko magawa, at nahihilo pa ako.

The door open and the image of cold stant of Jom appeared from there. Mabilis itong naglakad papunta sa bed kung saan ako nakahiga.

"Just lay. Dont try to move!", he had that commanding tone. Seryoso itong nakatingin ng maigi sa akin, na parang galit.

Humiga na nga ako muli. Ito naman ay naupo sa sofa doon sa kwarto.

Tahimik ang buong kwarto na tila may dumaan na anghel or multo. Ang ingay lamang mula sa aircon ang aking naririnig.

Ang awkward.

"ahmmm... Paano..", he cut my words.

" nahilo ka.", simple. Di man lang nakatingin sa akin.

"ahmm... Okay naman na...", he cut my words again.

"the doctor said you need a rest. Stress at pagod daw bakit ka nahilo. Nangangayat ka din at dapat kumain sa tamang oras", dagdag nitong parang nag-uutos sa isang empleyado habang nag-sasalita.

" Okay lang talaga...", he cut again my words.

"Just rest.", may tonong inis na ito.

"pero..", magsasalita pa sana ako ng tumingin na ito ng masama sa akin. His icy stare gives me a chill.

Tumahimik na lamang ako at di na nakipag-talo sa kanya.

Nananili kami ng ganun ng 10minutes. Di sya nagsasalita habang nagcecellphone na tila busy na kinokontact.

Ako heto naiilang sa presensya nya.

"ahmm.. Salamat!", pigil ko na sa sobrang tahimik. I cut the silent through grateful remarks. Alam ko sya ang nagdala sa akin dito.

Iniangat nito ang mata sa akin. His stare seems relax now. Di na ata to naiinis or nagagalit.

"im sorry!", umiwas ako ng tingin. Maybe I should confront him. Di pwede ganito kami, if he is angry to me at ayaw nya akong makasama sa trabaho, okay lang sa akin basta di maapektuhan ang trabaho at ang mga tao sa paligid namin.

Kumunot ang noo nito.

"Im sorry if I you feel awkward around me!", this time I face him with full of courage.

Seryoso na itong nakatingin habang naghihintay sa susunod kong sasabihin.

"if you are still angry to what happen between us. Im sorry. Wag mo lang pansinin ako. Just continue to work for the project or kung gusto mo sabihin ko kay Mr. Villa na babalik ako sa dating office at di na makikialam sa bagong project.", a smirk from his face shown. It gives me chill again. Tila galit talaga ito aa akin.

" what are you talking Ms. Vargas? ", he show a sarcastic smile as if mocking me of what I am saying.
" theres nothing between us to begin with. "

That last phrase he said make me feel disappointed and sad. I mean. He really forgot what had happen. Or ako lang talaga tong awkward sa simula lang. Did i expect him to be affected? Sabagay one year na ang nakalipas at ang dami ng nangyari sa amin at sa kanya. His feelings to me that time is just pure nothing, tulak lang yung ng pagkakataon.

"Fine! Thats fine!... I want to sleep. Thank u ulit!", tumalikod na ako sa kanya. Napansin ko na lang ang luha na nakatakas sa aking mata. I can feel also that he walk through the door and closed it.

Naiwan akong humihikbi. Masakit pa din pala. Masakit na malaman na ako lang pala ang di nakamove on. Bakit ba puso?

Di nga ako pumasok ng ilang araw. Ms. Zen just call me to rest at our house and can rest for 2 more days after I was discharged.