~ zawgyi ~
ေႏြရက္ေတြကပူေႏြးေျခာက္ေသြ႔ေပမဲ့ပန္းႏုေရာင္
ခ်စ္ျခင္းတို႔က်ဲျဖန္႔ထားတဲ့အခါစိမ့္စမ္းေရလိုပဲ
ေအးခ်မ္းတယ္။
ပန္းေသြးေရာင္ေအးျမေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြလႊမ္းၿခံဳထားတဲ့အျဖဴေရာင္တိုက္ပုေလးကထြက္ေပၚလာတဲ့တံခါးေခါက္သံတစ္ခုနဲ႔အတူခပ္ျပင္းျပင္းေလပူတစ္ခ်ိဳ႕
ေဝွ့ရမ္းတိုက္ခတ္သြားတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေဝးကြာေနခဲ့ရတဲ့မိဘေတြကိုျမင္ရခ်ိန္
မွာဝမ္းသာအာရေပြ႔ဖက္လို႔မႀကိဳဆိုႏိုင္ခဲ့တဲ့သူ႔ကို
ဘယ္သူကမွလဲအေရးစိုက္မေနခဲ့၊
႐ုတ္တရက္ေရာက္လာရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို
သိၿပီးျဖစ္တဲ့အခါငယ္စဥ္ကတည္းကမိဘ
စကားကိုနာခံတတ္သူပီပီ စကားတစ္ခြန္းေတာင္မ
ဆိုႏိုင္ပဲေပက်င္းကိုျပန္လိုက္ခဲ့ရတယ္။
"ကဲ အဲ့တာဆိုဒီညလိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြထည့္ထား
မနက္ျဖန္မနက္ ငါနဲ႔အတူေပက်င္းကိုျပန္မယ္"
စကားဝ္ိုင္းတစ္ခုလံုးၿပီးဆံုးသြားသည့္တိုင္အားလံုး
ကတိတ္ဆိတ္ေနၾကဆဲ
"ေရွာင္းက်န္႔ သားလည္းလိုက္ခဲ့ရမွာေနာ္"
ေျပာခ်င္တာကိုေျပာၿပီးျပန္ဖို႔ထရပ္ၿပီးေတာ့မွ
ေရွာင္းက်န္႔ကိုေစာနကေျပာေနတဲ့ေလသံနဲ႔မတူစြာ
ပဲနူးညံ့သေယာင္ေလသံတစ္ခ်ိုဳ့႕နဲ့သတိေပးျပိ္း
ထြက္သြားတယ္။
ေရွာင္းက်န့္ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့မီနာ့ရဲ႕လက္ေလးေတြကိုအုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။
"တကယ္ေရာအဆင္ေျပရဲ႕လား ညီမေလး
တကယ္လို႔ညီမေလးသေဘာမက်ဘူးဆိုရင္
ေကာ ပါးကိုေျပာၾကည့္ေပးမယ္ေလ"
ေရွ႕ခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ေဒၚေလးယြဲ႕ကေတာ့မ်က္ရည္ေတြဝဲလို႔ထထြက္သြားတယ္
"ဟင့္အင္း မလိုပါဘူး ေကာ
မီနာသူ႔ကိုသေဘာက်ပါတယ္
တကယ္ဆို မီနာကအေဖ့ကိုေတာင္ေက်းဇူးတင္ရဥိ္ီး
မွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာအတြက္သူ႔ကိုလက္ေဆာင္
အျဖစ္ေပးလို႔"
မီနာရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာလည္းမ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႕ရစ္ဝဲ
ေနခဲ့တယ္
သက္ဆိုင္ရမဲ့သူကခ်စ္ရသူျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ျဖစ္
ႏိုင္သလို
ဖခင္အရင္းကိုပထမဆံုးအႀကိမ္အျပင္မွာျမင္ခြင့္ရ
လိုက္တာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္
