~ zawgyi ~
"ေကာ မ်က္ႏွာႀကီးကဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ
မီနာလာတာဝမ္းမသာဘူးလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ေကာကဒီအတိုင္းနည္းနည္းစိတ္
ရႈပ္ေနလို႔ပါ"
ပ်က္ယြင္းေနမဲ့မ်က္ႏွာကိုအတင္းထိန္းခ်ဳပ္လို႔မီနာ့ကိုၿပံဳးျပလိုက္တယ္။
ရိေပၚကသူ႔ကိုအေတြးေလးတစ္ခုနဲ႔တင္ေကာင္း
ေကာင္းစိုးမိုးႏိုင္ေနတုန္းပဲ
"အေဖကသူေနမေကာင္းလို႔လာခဲ့ပါဆိုလို႔မီနာနဲ့ေမေမေန႔တြင္းခ်င္းလာခဲ့လိုက္တာ"
ဒီစကားကိုၾကားေတာ့မွေရွာင္းက်န္႔အသက္က္ို
ေျဖးေျဖးခ်င္းရႈထုတ္နိုင္တယ္
"အဲ့တာဆိုေဒၚေလးယြဲ႕ကေရာ"
"ေဆးရံုမွာအေဖ့ကိုျပဳစုေပးဖို႔ေနခဲ့တယ္"
"ေကာတို႔မ်ားေနႏိုင္လိုက္တာေနာ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး
လည္းအဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားတယ္ ျပန္ေရာက္
လာေတာ့လည္းဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ေတာင္မဆက္ဘူး အေဖေျပာမွသိရတယ္"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ ေကာလည္းပါးကျပန္လာခိုင္းလို႔
မေန႔ကမွျပန္ေရာက္တာ
ပါး ေဆးရံုကဆင္းရင္ေကာညီမေလးစီကိုေကာက
လာဖို႔စဥ္းစားၿပီးသားပါ"
"ဒါနဲ႔ မီနာဒီအေတာအတြင္းပံုမွန္ပဲမလား
ဘာမွထူးထူးျခားျခားမရွိဘူးမလား"
ၿပီးျပတ္ၿပီးသားကိစၥေတြကိုသူ႔ညီမေလးသိၿပီးမနာက်င္ေစလိုေတာ့ပါ။
အကိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မီနာေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုပဲ
ျမင္ခ်င္တာမို႔၊
"ဘာထူးထူးျခားျခားရွိရမွာလဲ အားလံုးပံုမွန္ပါပဲ
ေကာသာမေျပာမဆိုနဲ႔မီနာတို႔ကိုပစ္သြားတာ"
စူထြက္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုဆြဲညႇစ္ရင္း
ေရႊအိုေရာင္ဆံႏြယ္ရွည္ေလးေတြကိုပြတ္သပ္ေပး
လိုက္ေတာ့ ႏွာေခါင္းလံုးလံုးေလးနဲ႔နီညိဳေရာင္
ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုျမင္ေယာင္လာမိျပန္တယ္။
ဘယ္ေလာက္ပဲေႏြဦးေပါင္းမ်ားစြာကုန္လြန္ခဲ့ပါေစ
သူဟာဒီအျဖဴေရာင္ေႏြဦးပန္းေလးစီမွာ႐ုန္းမထြက္
ႏိုင္ေအာင္ကပ္ၿငိေနမိတုန္းပဲ။
တကယ္ကို႐ုန္းထြန္းဖို႔ခက္တဲ့အျဖဴေရာင္
ေက်ာ့ကြင္းေလးပါပဲ၊ ခပ္မွ်င္းမွ်င္းအျဖဴေရာင္ႀကိဳး
ေလးေတြနဲ႔အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ခဲ့တဲ့ႏွလံုးသားတစ္စံု
ကရစ္ႀကိဳးမွ်င္ေတြၾကားမွာပိတ္မိေနခဲ့ေလရဲ႕။
