Chapter 18

230 10 0
                                    

Napalunok ako. A strange feeling enveloped me. I wiped the beads of sweats dripping on me.

Kinagat ko ang labi upang hindi tuluyang tumulo ang luhang nagbabadya sa akin. Why am I emotional? Ito naman ang kagustuhan ko at ngayong nakamit na, bakit parang gusto kong bawiin?

I would like it if at the very first time, I didn't know him. Mas gugustuhin ko pa kung simula una ay hindi ko siya nakilala at nakasama ng maikling panahon. Pero hindi, eh.

After he confessed, everything changed. Pinagbigyan niya ako, hindi ako nagreklamo. Bakit ang sakit lang sa parte ko?

Reese tapped my shoulder as if she knows what I'm feeling. Binigyan ko siya ng ngiti upang masiguradong maayos lang ako.

"Okay lang 'yan. Don't be sad about it."

Hindi ko siya pinansin. We went to our next class. Buong oras ng klase ay tulala lang ako at hindi maka-concentrate. My mind is filled all about him. Hindi ko na namamalayan na unti-unti na akong nilalamon ng antok.

It was that day when I finally realized that it's over, that we are not longer the so called 'friends'. Sumunod ang mga araw na iyon ang nangyari. He became busy on the club.

Napadaan ako sa harap ng club nila at pasimpleng napatingin doon. Since it's like an open place, I can clearly see all members there. Napatago ako sa likod ng malaking puno at tanging ulo lang ang nakatingin sa kanila, tago ang katawan.

My eyes went immediately to Enzo who's teaching a newbie. Katulad na katulad sa kung anong ginagawa niya sa akin noon tuwing nagtuturo siya.

He's holding his guitar and guiding the girl is just an inch away from him. I deeply stared at them. He's so professional when teaching someone. Hindi inaalintana ang atensyon na nakukuha mula sa ibang estudyante. All he did was just performing and teaching his skills.

Dati, ako ang nasa pwesto niya. Ngayon ay nakatingin na lang sa malayuan.

How I wish he didn't confess to me so that I can still talk to him. Na sana hindi na niya ako nagawang gustuhin para hindi umabot sa ganito.

I think, I now believe on the old saying that you'll regret anything at the end. Sa huli ang pagsisisi. I now regret about what I did to him.

Mula sa hindi pag-consider ng kanyang nararamdaman niya sa akin noon, sa hindi ko pagpansin sa mga galaw niya na nagpapahiwatig ng pagkagusto sa akin.

Well I think I really deserve this. Nararapat lang sa akin na huwag pansinin kasi sino ba naman ang makakatiis? I'm good but I don't consider anyone's feelings towards me.

Umalis ako doon. I hurriedly left them there. Iwinaksi ko na sa isip ang lahat ng nakita.

I breathed in and let myself be not out of place with my friends. We decided to eat together since it's like an ages since we gathered while eating on restaurants. I joined their excitement on the upcoming mini concert of Labyrinth.

"What time ba kasi event niyo?" Emerald asked while eating her steak. I ordered few foods only. Pasta, crème brulee and an iced tea only.

I'm not on a diet. It's just that I don't feel eating that much today.

"It's evening. Hanggang 8 pm iyon so kaya kung pwede agahan niyo doon, ha? That school don't consider late comers."

Summer groaned. Napagplanuhan nilang dalawa ni Emerald na umabsent sa araw na iyon sa class nila just for the Labyrinth's concert.

I'm feeling half-half. Half excited, half planning of not coming on that event. Wala rin naman akong maiaambag sa activities na naroon kaya hindi ko alam kung makakapunta ba akong school sa umaga.

Something Great (Valdemora Series #3)Where stories live. Discover now