Masakit. Hindi iyon maipagkakaila ni Dulce. Masakit na makitang may sinisintang iba ang iyong asawa.
Buong puso, buong kaluluwa, buong buhay niya, ibinuhos niya kay Raphael simula nang maikasal sila. Pero tanging sukli nito sa kanya ay ang kanilang...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
---💛---
Kasalukuyang binabagtas ni Raphael ang lubak-lubak na daan patungo sa bahay ng magulang ni Dulce, na ngayon ay bahay na rin nito. Dalawang barangay lang naman ang distansya ng kanilang tirahan ngunit nagmimistulang kaylayo nito.
Isang puting kotse ang sumalubong sa kanyang paningin nang makarating siya doon. May bisita pa yata si Dulce. Pumarada siya sa gilid nito ngunit hindi agad lumabas ng kotse, nagbabaka-sakaling sa iilang minuto lang ay uuwi na ang mga bisita nito. Inabutan na lamang siya ng pagkabagot doon ngunit wala pa ring bisitang lumalabas kaya naisipan niyang tumungo na sa loob.
Sa terasa pala ng bahay ay rinig niya na agad ang boses ni Dill. Sumilip muna siya sa nakabukas na pinto bago inilantad ang presensiya. Sa halip na manurpresa ay siya yata ang nasurpresa nang mabungaran si Lazaro at Dill sa sala, magkatapat sa nakaupo sa sofa habang pinapatong ang piyesa ng chess sa board nito. Nagkasalubong ang kanyang kilay sa nadatnan. Mukhang komportable na ito sa isa't-isa.
"Raphael?"
Lumipad ang tingin niya sa may-ari ng boses. Napatayo siya nang matuwid nang magkasalubong ang tingin nila ni Dulce. May bitbit itong tray ng katas ng dalandan, kasunod nito si Dolly na biglang kumaripas ng takbo't yumakap nang makita siya. Parehong naka-bestida ang mag-ina.
"Pasok ka, Raphael!" anyaya ni Dulce na siyang nagpatigil sa paglalaro ni Dill at Lazaro.
Magkasabay na lumingon ang mga ito sa kanyang direksiyon at parehong napatayo.
"Papa!" maligalig na pagtawag ni Dill sa kanya at mabilis na lumapit upang kunin ang kamay niya at magmano.
Ginulo niya ang buhok nito at muling lumingon kay Dulce na kasalukuyang nilalapag ang tray sa parisukat na lamesang gawa sa muebles.
"Pare," rinig niyang bati ni Lazaro mula sa kaliwang dulo ng sofa sabay tumango.
"Susunduin ko lang 'tong mga bubwit ko, pare," simpleng aniya at muling bumaba ang tingin sa mga batang nakayapos sa kanya. "Kumusta kayo dito? Hindi ba kayo naging pasakit sa ulo ng Mama niyo?"
Hinuli niya ang mata ng nakatingalang si Dolly ngunit mabilis itong nag-iwas ng tingin. Nang si Dill naman ang lingunin niya ay umiling-iling lang ito at sinabing, "Okay naman kami dito, Papa. Palagi nga po kaming pinapasyal ni Mama."
Sa pagkakataong iyon ay napunta naman ang kanyang tingin sa dako ni Dulce. Ngumiti ito sa kanya at inaya siyang umupo muna at magmeryenda, pati si Lazaro. Walang nagawa si Raphael kung 'di ang manatili pa sa bahay nang mas matagal. Plano niya kasi kanina'y aalis na sila agad ng mga bata.
"Kakagaling lang naming magsimba," kwento ni Dulce at inabutan siya ng baso ng orange juice, pagkatapos ay naupo sa tabi ni Lazaro sa pahabang sofa.
Sa kanyang gilid, nagpapaunahan ang kambal kung sino ang unang makakaubos sa isang baso ng juice.
Akmang magtatanong si Raphael tungkol sa inasal ng mga bata nang inabutan din ni Dulce ng baso si Lazaro. Naitikom niya ang bibig at nilagok ang inuming nasa kamay. Hindi niya wari kung ba't bigla siyang naasiwa sa pinakitang pagkamalapit ng dalawa.
