🔇Silence_11🔇

17.6K 1.5K 51

by oohpusi_94

by oohpusi_94

ထြက္ေျပးခ်င္ေပမဲ့လည္း ထြက္ေျပးစရာေနရာကြၽန္ေတာ္မွာမရိွဘူး

ၾကၫ့္စမ္းပါအုန္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္လဲ??

ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကိုနည္းနည္ေလာက္ေလးျဖၫ့္ေတြးေပးႏိုင္မလာ.. 'မင္ယြန္ဂီ'

# Silence #

လူပ္ရွားမူတစ္ခုစီတိုင္းကို ရင္ခြင္ေအာက္က ခႏၶာငယ္ေလးကၿငိမ္သက္ေနေပး၏

ႏူတ္ခမ္းအစံုထပ္တူက်ေရာက္တဲ့အခါ ထိကပ္သြားတဲ့ပါးျပင္ကစိုစြတ္မူကိုသတိထားမိခဲ့ေပမဲ့

မင္ယြန္ဂီဟာ ရပ္တန႔္ေပးဖို႔ဆႏၵမရိွခဲ့

ထူထူအိအိႏူတ္ခမ္းအစံုက ထိေတြ့‌မိခ်ိန္တိုင္းမွာရစ္မူးဖြယ္အျပၫ့္

လည္တို႔ေဖြးေဖြးတို႔အား သြားရာထင္သည္အထိကိုက္ခ်မိေတာ့ မေျပေပ်ာက္ေသးတဲ့အမွတ္အသားတခ်ိဳ႕က ခပ္ေရးေရးေလျပန္လည္ထင္ဟပ္လာရသည္

ထိေတြ့မူတိုင္းဟာ စိတ္အစံုကိုလႊတ္ထြက္သြားမတတ္ရစ္မူးေစေပမဲ့ ဂ်ီမင္ကအံ့ကိုတင္တင္ေစ့ၿပီး အသံမထြက္ေအာင္ထိန္းထားခဲ့၏

ဒါဟာ သူ၏ေနာက္ဆံုးက်န္ရိွတဲ့မာနေသးေသးေလးတစ္ခု

"ခင္မ်ာကိုအရမ္းမုန္တယ္ မင္ယြန္ဂီ"

"ငါက မင့္ကိုခ်စ္ပါလို႔ေတာင္ဆိုေနလို႔လား!!"

စကားသံအဆံုးမွာ တိုး၀င္လာတဲ့အရာက အစိမ္းသက္သက္

နာက်င္မူေၾကာင့္ ေက်ာပင္ေကာ့တတ္သြားရေပမဲ့ ဂ်ီမင္ထံမွ "အင့္"ဆိုေသာအသံမွလြဲ၍ နာက်င္စြာညီၫူသံတို႔ကထြက္မလားခဲ့

ေအာက္ႏူတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားရင္ အေပၚစီးမွလိုသလိုျပု႔မူေနတဲ့ မင္ယြန္ဂီအား ေဝ့ေဝ့ဝါးဝါးေငးၾကၫ့္ေနခဲ့မိသည္

"သည္းစမ္းပါ!! ပတ္ဂ်ီမင္ နာတယ္လိုေအာ္ညီ‌ေပးစမ္းပါ"

လူပ္ရွားမူမပ်က္ ပိုမိုျမန္ဆန္လာတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြၾကား ယြန္ဂီကအားမရသလိုဂ်ီမင္အား ညီးထုပ္ေပးရန္ေျပာလာခဲ့ေပမဲ့

အိပ္ယာခင္ျပင္ျဖဴလြလြကိုသာ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္ တင္ခံထားတဲ့ ဂ်ီမင္ထံက ယြန္ဂီလိုခ်င္တဲ့ ညီသံတို႔ကထြက္မလာခဲ့