F R E E D (MarriageSeries#3) -COMPLETED

SIMULA

Four years.

I mentally counted habang nakatindig at nakatingin sa isang malaking bahay.

Mapait akong ngumiti, apat na taon na ang nakalipas at dito parin ang bagsak ko.

I took a deep breath bago nagsimulang maglakad papasok. I was about to door bell when I noticed that it's not lock kaya minabuti kong pumasok nalang.

I felt the same vibes seeing the whole interior of the house, I sadly smile.

Walang nagbago.

I roomed my eyes around to search for him but I found nothing.

"Bjorn?" I called and walk up on the stairs.

"Ahh! Faster babe! Yes! Fvck!" a familiar voice echoed in my ears when I reached the top.

Slowly, with my trembling knees, I walked forward to his room. No, our room.

Nanghihina akong napakapit sa pader nang masilip ang lalaking pinakasalan ko na walang saplot na nakahiga habang nasa ibabaw ang isang hubad ring babae na sarap na sarap sa pag-indayog pataas-baba.

Don't ever fvckin cry Azaia.

Hindi na iba ito sayo.

Ito ang lagi mong naabutan pagkatapos ng trabaho noon.

Dahan-dahan akong bumaling at naglakad papunta sa isa sa mga guest room ng bahay.

Pagod kong itinabi ang maletang dala at basta nalang nahiga sa kama.

Unti-unti ay nakaramdam ako ng panghihina.

Marahan akong pumikit at malungkot na ngumiti.

Hindi ko alam kung sa pagod ng byahe ba ako nanghihina o sa katotohanang bumalik na naman ako sa dati kong buhay.

Pinili ko nalang alisin lahat ng bumabagabag sa isip ko at piniling matulog upang mamahinga.

Ayoko nang mag-isip ng mag-isip dahil sa huli sarili ko na naman ang sasaktan ko.

Nagising ako sa malakas na pagsara ng pinto. And there I saw my husband standing with a smirk on his face.

"Buti naman at naisipan mong bumalik" sarkastiko niyang wika.

Palihim nalang akong nagbuntong hininga at maingat na bumangon. Takot na makagawa ng kahit anong ikaiinit ng ulo niya.

"Kamusta ang America? Marami ka bang naging lalaki doon?" muli niyang imik, nandun parin ang nakakalokong ngisi niya.

"Trabaho ang ipinunta ko dun Bjorn. Wala akong sinumang naging lalaki at hindi rin ako naglalabas." marahan at mahinahon kong sabi na agad kong pinagsisihan nang dumilim ang kanyang mukha.

My hands slowly trembled when he walks towards me.

Breathe Azaia..Breathe..

Pinigilan kong mapahiyaw nang hawakan niya ang buhok ko at higitin upang itingala sa kanya ang aking mukha.

"Tingin mo maniniwala ako sayong malandi ka?" gigil niyang sambit saka ako sinampal ng malakas.

Napatumba ako sa kama dahil sa pwersa ng sampal niya.

My eyes clouded in tears as I hold my cheek.

"Subukan mo ulit akong layasan Azaia. Sinasabi ko sayo, papatayin ko si Rafael. Pasalamat ka at naawa pa ako kaya wala akong ginawa sa kanya pero sinasabi ko sayo, wag mong sagarin ang pasensya ko." he clearly warned and left the room.

Hinayaan kong bumagsak ang aking mga luha sandaling makalabas siya ng kwarto.

Umiyak ako ng umiyak kahit pa hindi ko narin alam kung ano bang iniiyak ko.