(BOYXBOY) When his mother died, life's been too hard for Michael. He had to pay for the debts all by himself which led him to a profession he'd never considered. In order for him to pursue his dream career, he had to transform from an ordinary boy t...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
CHAPTER XV: The After Duty
Natapos na naman ang duty ko. Tulad nang mga nakaraang araw, halos tahimik na rin ang kalsada nang isara ko ang shop. Para tuloy pinagsisisihan ko na ang ganitong oras na duty. Pag-uwi kasi sa bahay, hindi ko na nagagawa pa ang mga iba kong dapat gawin.
"Buti na lang, malayo pa ang midterm exam," wika ko at saka bumuntong hininga.
Matapos kong patayin ang lahat ng ilaw sa shop, lumabas na ako para mag-abang ng masasakyan pauwi.
Mula sa parking ng kabilang building, nakita ko na naman ang pamilyar na sasakyan na 'yun. Napailing na lang ako. Tiyak na ako na naman ang hinihintay nito kaya nandito.
"Ano na naman ba ang kailangan nito?" sa isip-isip ko. Alam ko naman ang sagot sa tanong na 'yan. Ang pinagtataka ko lang, sa dami marahil ng estudyanteng minomolestiya niya, hindi pa ba siya nakukuntento?
Tulad nang nakaraang linggo, umandar na ito papunta sa akin kaya hindi na ako nag-abalang mag-abang ng masasakyan. Nang huminto ito sa harapan ko ay binuksan ko ang pinto at saka sumakay.
Ganoon pa rin. Nangangalingasaw na naman ang amoy ng kanyang pabango sa loob ng sasakyan. Hindi ko namamalayan, umaayaw na ako sa amoy na ito. Pinapaalala kasi nito ang amoy ng taong ayaw kong makita.
"Saan tayo pupunta?" tanong ko sa kanya pero hindi tinitingnan ang kanyang mata.
"Ako na ang bahala," aniya at saka nagpatuloy sa pagmamaneho.
Napansin kong binabagtas namin ang kahabaan ng Coastal Road. Saan naman kaya kami papunta? Pinili niya talaga na malayo sa mga nakakakilala sa amin ang pupuntahan. Takot naman pala siyang mahuli pero nakapagtatakang ginagawa niyang biktima ang mga estudyante niya.
"Malayo na 'to sa amin," paliwanag ko habang hindi pa rin iginagawi ang tingin ko sa banda niya.
"Malapit na rin naman tayo," sagot niya.
Ilang saglit lang, pumasok kami sa isang tagong motel sa Pasay. Hindi ako pamilyar sa lugar dahil pumasok kami sa isang eskinita na sakto lang para sa isang sasakyan. Kung tutuusin, kung may itinatago kang kalaguyo, pwedeng-pwede mong dalhin dito. Malayo sa mga mata ng mga tao.
Tatlong palapag ang gusali na sa tantiya ko ay may apat na kwarto kada palapag. Ilang staff lang ng motel ang bumungad sa amin nang pumasok kami.
Binati lang nila kami at nagpatuloy kami sa paglalakad papuntang elevator. Napatingin na lang ako sa kanila nang sundan nila kami ng tingin. Marahil bago pa man niya ako sunduin ay nakapag-book na siya ng kwarto dito.
