Some clouds don't rain

Chapter 5

Chapter 5

I changed my short into sweatpants after what happened in the kitchen. Nilugay ko narin ang buhok ko. Tawanan ang sumalubong sa akin sa sala pakababa.

Clave’s already holding his stomach because of Hugo’s stupid joke. His repeating it all the time I’m sad. Naisaulo ko na nga kaya ngayon hindi na ako natutuwa.

Napatingin sa akin si hugo kaya napabaling din ang tingin sa akin nina Clave at Poppy. But clave’s eyes was halt on my legs. Napansin niya!
Tumikhim ako para naman mabawasan ang pagkailang ko sa sitwasyon na ‘to. He smirked when he felt I’m uncomfortable.

“Asan si mommy hugo?” kanina sa taas hinanap ko si mommy pero wala siya kaya malamang nandito siya.

“She’s in the kitchen with Dr. Clara ate.” Oh she’s still here?

I walked out immediately. Hindi ko matagalan ang kada reaksyon ni Clave. Madali siyang basahin na hindi. Ewan ko ba! He clouded my mind with his reactions and I don’t like it. Inalis ko na lang sa isipan ko si Clave at dumiritso na sa kusina.

“Mom can I ask something to you.” I interrupted Dr. Clara’s words to mom.

Nginitian niya ako. I smiled back too. Baka maayos na siya ngayon. Kanina umaga mukhang malalim ang iniisip niya buti naman ngayon magaan na siyang tignan. She scared me with that mood. Hindi ako sanay na ganoon siya.

“Yes anak, what is it?”

“uhm…pwede po bang tayo lang dalawa… privately.” Nahihiya akong sabihin sa harap ni doc. Lalo na dahil mukhang mababawlang naman ang pag-uusapan ni mommy.

Mommy made an apologetic look to Dr. Clara.

“it’s okay madam. Paalis na rin naman po ako.” Pakaalis ni doc sinabi ko agad ko mommy ang isyu ko sa buhay.

“Can I have Clave’s number, I’m hoping you have it kase kayo yung nakausap niya.”

“Why would you get Clave’s number? Is it for personal hebi? If it is I won’t give it to you…may nalalaman ka pang ayoko mo siya dito tapos ngayon hihingin mo number.” Inismiran ako ni mommy.

“Gusto ko lang naman malaman kung kailan siya pupunta dito.”
Para pag-pupunta siya dito alam ko kung kailan ako mananatili sa kwarto o hindi.

She gave me the look that says “o baka naman…” alam ko ibang pakinggan ang paghingi ko sa numero ni Clave kung sa una palang pinakita ko na ang pag-kadisgusto ko sa kanya. Knowing when will he come here was the only solution I know to finally get rid of him.

“okay if you say so… wag lang papahuli sa daddy mo.” Mahinang niyang ibinigkas ang huling sinabi. She just laughed to my reaction

“MOMMY!”

Nang sabihin ko ki Clave na kinuha ko numero niya ki mommy para sa akin niya siya mag-text. Tumango agad siya. But little did I know that it was the start of our friendship. I doubt his intention at first, pero habang tumatagal mas lalo kong nakikila si Clave. Hindi ko namalayan na grabe pala ang pag-hangad ko na magkaroon ng kaibigan. Si Clave ang pinaka-una kong kaibigan, buong buhay ko sa bahay lang umiikot. Nakakalabas lang kapag tumatakas kaya ni kailanman hindi ako nagkaroon ng totoong kaibigan.

Simula noon, mas komportable na akong nakakausap siya. Madalas din kaming magkausap sa text at minsan tumatawag ako kung may itatanong. We barely see each other. Nagkikita lang kapag may session sila ni Hugo. But when we do, I always stared at him long because I like how he express his feeling through his face. Malimit lang siya mag-salita kaya mukha ang basehan ko kung ano ang nararamdaman niya habang ako lang ang palaging tagabukas ng topic kapag nararamdaman kong may nakaharang parin saming dalawa.

I’ve always known cellphone was made for communication but Clave thought me it can be for entertainment too. I was fascinated. Kaya minsan pinapagalitan niya ako kapag sinasabi ko sa kanya na matagal bago ako natutulog. Iniirapan ko na lang siya kapag ganoon. Daig niya pa si daddy kung makasermon. Na-search ko na rin ang tungkol sa kondisyon ko. Lahat naman na nabasa ko, nagawa na namin ni Dr. Clara. It sadden me more when I read something that really caught my attention. It says that even few spots of saliva can bring out my hives.

Laman parin ng isip ko ang nabasa kaya medyo matamlay ako nang dumating sa gubat. Napag-usapan namin ni Clave na magkita ngayon dahil may sasabihin daw siya. Sabi ko sa text na lang pero mapilit siya at magkita daw kami.

First time kong dalhin ang cellphone ko dito, madalas kase ay ‘yong camera. Clave texted me he will be late so I brought this to ease my boredom. I played my new discovered song it was titled “cardigan”. You know I’m obsess with cardigans so I search it online but this song just pop--out of the blue. Nakita ko na lang ang sarili ko na dinadownload na ito.

I heard footsteps so I look up to see if it’s Clave already, but to my horror it was another man. I paused the music and scan the man in front of me. He’s lean and white unlike Clave whose muscular. His hair was cut into undercut hairstyle. He was wearing normal clothes. Pang-bahay lang.

Tinaasan ko siya ng kilay nang nakita ko ang ngisi sa mukha niya.

“So you’re dad was talking about. Now I know why Clave can’t do his job properly.” He whispered to himself. He’s smiling like an idiot but his eyes says otherwise.

Tumindig ang balahibo ko.

“I don’t know what you’re talking about… who are you?” I made my voice twice as hard. If this man has motive to hurt me in this isolated part of the forest, I wouldn’t let him see that I’m scared. Kahit na ang totoo gusto ko ng isigaw ang pangalan ni Clave.

“Hindi ba ako nabanggit ni Clave sayo?” I find his tone insulting.

“Do you think I’ll ask if I know you at anong kinalaman ni Clave sayo?”

“I’m his brother.” Sabi niya para bang diring-diri siya.

Napaawang ang labi ko dahil sa sinabi niya. I only know poppy, wala siyang nabanggit na may kapatid pa pala siyang lalaki. I’ll ask him later.

“I can’t stay for too long, he might kill me if he sees I’m with you.” Bago siya tumalikod sa akin ay may pahabol pa siyang sinabi.

“And by the way be careful of my brother. I hate him for being secretive.”