Some clouds don't rain

Chapter 6

Chapter 6

Nanatili akong tahimik kasama si Clave sa lilim ng puno. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan dahil sa nangyari kanina. I really want to ask him but there’s still hesitance in my mind. What if he has something to be kept from me? Should I start doubting him now? I’m confused, really.

Hindi ko kayang tagalan ang tingin sa kanya, kaya minabuti kong tumingin na lang sa mga tuyong dahon sa harap.

Napansin ko rin ang katahimikan niya. Sometimes, when he noticed I’m not in the mood to talk. He always asked me if everything’s alright. Sa ganoong paraan ko siya nagustohan bilang kaibigan. Tahimik lang siyang tao pero marunong siyang makiramdam. Pero minsan iniisip ko na nahihiya lang siya akin kaya tahimik siya.

Ngayon mas malalim pa ata sa dagat ang iniisip niya. I saw what his doing in my peripheral vision. He was ripping the dried leaves around him. Nang tingnan ko siya nakakunot ang kilay niya at para bang galit. Galit ba siya sa dahon? Tsk. I thought his going tell something to me.

“Hebi”

“Clave”

Sabay kaming nag-salita nang di natiis ang isa’t isa. Umirap ako sa kawalan. Narinig ko naman ang buntong hininga niya.

“You can talk first.” Aniya.

“May sasabihin ka sa akin di ba? Ikaw muna.”

Huminga siya ng malalim bago ako hinarap ng maayos samantalang nakayakap ako sa magkadikit kong tuhod nang tiningnan ko siya.

“I really don’t want to kept things from you so I’m going to be honest right now…Pero natatakot akong mawala ang tiwala mo sa’kin.”

“Malalaman mo iyon pagsinabi mo na sa’kin ang gusto mong sabihin.” Seryoso kong sabi. Now I’m very curious. Ano kaya sasabihin niya? Tungkol ba ‘to sa iniisip ko kanina. Sana yun nga para maliwanagan ako.

Mag-tatatlong buwan palang kaming mag-kaibigan nitong si Clave dapat lang nasabihin niya sa akin ang gusto niyang sabihin, kahit paniwalang-paniwala si daddy sa pag-pupumilit namin sa kanya ni hugo na ‘di umalis. Hula ko kahit ano mang oras ay aalis kami nang biglaan dahil mahigit isang buwan na ang nakalipas sa usapan. At baka sa pagkakataong iyon hindi ako makapagpaalam. Dapat magawa ko na ang plano ko sa lalong madaling panahon.

I’ve seen him talking and his confident all the time but right now he’s noticeably uneasy.

“do you trust me?” he faked a smile.

Hindi ako sumagot. Even I, was asking it to myself. He’s my friend, the only friend I have so I should fully trust him. But his brother, he made my thoughts in tangled. Dapat di na lang siya nag-pakita kanina.

“I know that was a stupid question. It's obvious that you still have doubts. I’m sorry. ” his adam's apple moved upside-down.

I can’t utter a single word so I just nodded at him. He’s right. So does him to me. If my plan fails and this is the last time we’ll see each other better be true at once.

“You’re right so this time let’s just know who truly both we are.” I smiled.

I faced him straight. I never done this before so I’m a bit nervous what his reaction will be.

“what do you mean?” his forehead furrowed.

I pulled-up my cardigan in front of him. I’m still wearing my midnight silk sando. I saw his lashes fluttered then he suddenly covered his eyes.
Natawa ako sa ginawa niya.

“What the hell are you doing?!” ang lungkot ng mga mata niya kanina ay  nawala na napalitan na iyon ng pagkabigla.

“easy, may papakita lang ako sayo and don’t act as if you don’t saw my underwear before!”