Until We Meet Again [Discontinued]

Prolouge

YEAR 2001

"Hmm, gusto mo nito Love?" Lorelaine asked Nicole. They were on their date as they celebrate their 5th monthsarry.

"Tikim ako." Sinubuan niya naman ito.

"Hm masarap. Kuha pa tayo. Then dun tayo sa may table na yun oh!" Nicole said and use her pointing finger to show Lorelaine the location of the table.

Pagtapos nilang kuhanin and pagkain ay lumakad na sila papunta sa lamesa na itinuro ni Nicole.

Masaya lang silabg nagk-kwentuhan ng biglang may lalaking dumating kasama ang tatay ni Nicole.

Bakas sa mukha niya ang gulat sa biglaang pagdating nito.

"D-Dad."

"Surprised my dear daughter?" Ngising sabi nito. Agad ding napatayo si Nicole at agad na hinawakan si Lorelaine. Alam naman na niya ang pakay ng tatay niya.

"Anong ginagawa mo dito?" Seryosong tanong niya habang hawak hawak pa din ang kamay ni Lorelaine.

"I know na alam mo kung bakit ako nandito, Nicole." 

"Tigilan mo ang pagkahibang mo diyan! Confused ka lang, Nicole! Let's go home! Let's find you a nice man na makakapagpatino sayo!" Akmang hihilahin na sana siya ng tatay niya ng umatras ito.

"No, Dad! Mahal ko si Lorelaine!" 

"You really want her? Alam mo ang kaya kong gawin mapag-hiwalayang kayo."  Fear was evident on her face, she knew her father. Kung ang ibang tao ay napapatay niya, hindi malabong may gawin din siya sa kanila para lang mapaghiwalay sila.

But she loves Lorelaine so much. She can't let her go that easy.

She can't help but cry in their situation.

"Do it, I don't care. Disown mo or what, just let me be with her." 

Everything became quiet, not until her father's men forcefully pulled Lorelaine away from her.

"No! Give her back to me!" She shouted.

"Break up with her or I will kill her?"

"You can't do this Dad!" Palapit pa lang sana siya ng humugot ng baril ang tatay niya at tinutok kay Lorelaine.

"Try to move, Nicole. Sasabog ang ulo nito." Pilit namang kinakalas ni Lorelaine ang pagkaka-hawak sa kanya.