Chapter 12: Save and Safe

175 22 2
                                    

AKIO

Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.

AKIO

The cold breeze blew and snows started dancing in the air. I shoved my hands in the pocket of my winter coat and blew a tired sigh. My breath was thick, noticeable in the cold temperature.

I really hate being summon in places like this. I hate the cold. The winter season to be precise. The snow is a pain in the eyes. And the snow that covers each roof and road coloring it all white, always ticks me off.

Inilabas ko ang cellphone ko mula sa bulsa ko at halos mapamura pa ako dahil sa sobrang lamig nito. Kinailangan ko pa ng makapal na gloves para mahawakan iyon ng maayos. Pero sa huli, inis ko pa din iyong ibinalik sa bulsa ng wala akong makitang kahit na ano.

Ilang araw na din akong wala roon. Ilang araw ko nang 'di nakikita ang babaeng iyon. Ang huli ata ay iyong nakaraang isang linggo. Nung nakalabas siya ng ospital at nagmukmok lang sa bahay nila. Iyak lang ng iyak at 'di man lang pumasok sa school.

Well, I can't blame her. The revelation of her mother's death was pretty hard to digest. Learning that she sacrificed her life to save you. Its kinda fuck up. And maybe, she was still blaming herself until now.

And for some reason, I felt a tinge of guilt, too. I was the one who granted the wish. And its a price to pay to make that wish possible. It's always a life for a life. Like, eye for an eye. So partly, I'm one to blame. Because, if you make a wish, it will automatically be granted. Wether I chant or not.

And since I felt kind of responsible about it, too, I decided that maybe I'll keep my distance for a while. I didn't called nor messaged her. And neither she did. I'm guessing she kinds of hate me now.

Napabuga ako ng hangin at bagot na naglakad sa pavement na nababalot ng nyebe. Hindi na matao ang paligid dahil malapit na ding maghating-gabi, at medyo disserted ang lugar na pinuntahan ko. That being said, walang makakapansin sa akin kahit pa pagalawin ko ang lahat ng bagay.

But still, I refrained myself from doing so. Pasimple ko nalang na hinahawi ang mga nyebe sa dinadaanan ko para maiwasang mabasa ang sapatos ko. I hate my shoes getting drench. Or getting soaked in any liquid things.

Naalala ko tuloy yung may tumawag sa akin sa gitna ng dagat, kung saan palubog iyong bangka nila. Sa inis ko dahil nabasa pati damit ko, sinira ko yung bangka nang matapos matupad yung wish na makaligtas sila. I'm not bad. I'm just overly pissed.

Dismayadong napailing nalang ako saka iginala ang mata sa puting paligid. Naningkit pa ang mata ko dahil nababalot na ng nyebe ang halos lahat ng nasa paligid. Jeez, I really hate the color white.

Nahagip naman ng mata ko ang wall clock ng isang shop at napasimangot nalang ako nang makita ang oras rito. Inis akong tumalikod at kaagad na pinasok ang shop sa gilid ko. Souvenir shop, to be precise. Titingin lang naman ako baka may magustuhan ako rito.

Made a Wish at 11:11 (Complete)Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora